FILM
Deze sequel op Cloudy With A Chance Of Meatballs begint ongeveer vijf minuten na afloop van de eerste film. Swallow Falls, het dorpje van uitvinder Flint Lockwood (Bill Hader), ligt vol met etenresten, afkomstig uit de FLDSMDFR (The Flint Lockwood Diatonic Super Mutating Dynamic Food Replicator. Alstublieft!) en de firma Live Corp van beroepsuitvinder Chester V (Will Forte) krijgt het contract om het eiland weer etensrestvrij te maken terwijl de bevolking tijdelijk verkast wordt naar het zonnige San Franjose in Californië. Chester was ooit het jeugdidool van Flint en wanneer die de kans krijgt om voor hem te gaan werken, springt hij een gat in de lucht. Na zes maanden stage heeft Flint echter nog niet veel gebakken van zijn uitvindersopleiding. En in Swallow Falls loopt er blijkbaar ook vanalles fout: de voedselverdelging die Chester heeft uitgestuurd wordt blijkbaar gedecimeerd door een roedel levende hamburgers. De beschadigde FLDSMDFR is blijkbaar al die tijd blijven werken en spuwt voortdurend nieuwe mutanten uit, foodimals genoemd, die het midden houden tussen dieren en voedingswaren. Flint wordt uigestuurd om zijn machine ditmaal definitief uit te schakelen. Alhoewel Chester op geheimhouding aandringt, kan Flint het niet laten om zijn goede vrienden, weermeisje Sam Sparks (Anna Farris), chickenboy Brent McHale (Andy Samberg), Manny de cameraman (Benjamin Bratt), Flints pratende aap Steve (Neil Patrick Harris) en agent Earl Devereaux (Terry Crews), mee te nemen op expeditie naarde voedseljungle. Maar ook Flints vader Tim (James Caan) staat erop om mee te mogen gaan, wat Flint mogelijk niet ziet zitten. Op het eiland ontdekt de expeditie een brede waaier aan nieuwsoortige fauna, die evenwel bedreigd wordt door de komst van Chesters stoottroepen, die minder vredelievende plannen hebben met de diertjes. Hint: het heeft iets met een nieuwsoortige snack te maken...




CGI-animatie. Ik heb er onze database nog eens op nagekeken: in 1995 was Toy Story nog een pionierfilm, als ik juist kan tellen staan er op dit ogenblik 128 besprekingen van computergeanimeerde films (met deze bij 129) in ons archief. Animatiefilms van Sony zijn daarbij doorgaans een hit and miss-bedoening met eens occasioneel een eenzame uitschieter zoals The Pirates: Band Of Misfits en andere Aardman-creaties, véél middelmaat zoals de Open Season-trilogie en af en toe een sporadische miskleun zoals de anale verkrachting met een stalen dildo van wijlen Peyo in The Smurfs. Deze film valt duidelijk in de middelste categorie. Waar de eerste Cloudy nog gebaseerd was op het jeugdboek van het echtpaar Ron en Judy Barrett, is deze sequel uit de koker van de tekenfilmstudio gekomen, alhoewel er blijkbaar ook nog een literair tweede deel bestaat dat Pickles To Pittsburgh heet. De oorspronkelijke regisseurs Phil Lord en Chris Miller bedankten evenwel voor de eer; de stemmencast daarentegen is nagenoeg weer integraal op het appel, met de notoire uitzondering van Mr. T., die vervangen werd door Terry Crews. Als u de eerste film al hyperkinetisch vond, dan zal u merken dat de tweede film op dit elan voortgaat en om het met Spinal Tap te zeggen: de versterker staat op elf. De lachers worden voornamelijk gelokt met redelijk doorzichtige slapsticktoestanden die in een tekenfilm nog eens flink aangedikt worden. Een diepzinnige plot zoals we al wel eens aantreffen in een Pixar- of een Dreamworks-film is hier zelfs met een elektronenmicroscoop niet aan te treffen; de makers verdienen wel krediet door hun uitgebreide fantasie waarmee ze de foodimals op de wereld loslaten. Het verhaal werd bewust eenvoudig gehouden met alle clichés vandien - na ongeveer drie seconden heeft iedereen door dat Live Corp een anagram is van Evil Corp - waardoor de meerwaarde voor de volwassen kijker tot een minimum beperkt wordt. De film was dan ook alleen te zien in een gedubde versie in onze bioscopen. Volwassen kijkers zullen allicht nog wel een hoop analogieën opmerken met Steven Spielbergs The Lost World. Het is natuurlijk allemaal een kwestie van perceptie, maar om even alle recente animatiefilms bij te halen die ik de afgelopen maand tot mij heb genomen, waarom een film als Justin And The Knights Of Valour op een site als Rottentomatoes de grond ingeboord wordt en deze film de hemel ingeprezen, dat gaat er bij mij niet in. Er is echter niets essentieels mis met de film, vooral niet op technisch vlak, maar de markt is compleet, maar dan ook compleet, oververzadigd.




BEELD EN GELUID
Op technisch vlak is de combinatie van Sony en computeranimatie zoals gewoonlijk een onbetwiste winnende aangelegenheid. Zeker een bonte film zoals deze waarin we letterlijk een jungle van dodelijk lekkere snacks in alle smaken en variëteiten aantreffen, en waar het wat bijvoorbeeld huidtinten betreft niet dadelijk aankomt op het nabootsen van de realiteit (Barbs huid is paars!), is het mogelijk om alle registers - klinkt het niet dan botst het - open te trekken. De kleuren zijn helder en vibrant, de vlakken zijn mooi afgelijnd en de computeranimaties bevatten nagenoeg geen hoekige artefacts van betekenis. De DTS-HD MA 5.1-track is al een vergelijkbare bonte bedoening, waarbij de surrounds de absurditeit nog een beetje aanzwengelen en de kijker onderdompelen in een waterval van creepy junglegeluiden. De subwoofer wordt niet overmatig aangesproken, wat voor mij ook geen vereiste is.

EXTRA'S
De geanimeerde menu's herbergen nog een myriade aan bonusmateriaal, wat echter niet altijd even relevant is, en hopeloos gefragmenteerd om het meer te laten lijken; het materiaal zou beter in één substantiële documentaire gegoten zijn. Positief ben ik alvast over de audiocommentaartrack van de beide regisseurs, die een waaier aan onderwerpen behandelen en daarbij gelukkig niet vervallen in te veel techniciteiten. Veel origineels hebben ze echter niet voorhanden, en al wat u hier hoort hebt u bij een andere animatiefilm ook al eens gehoord. In wat ongetwijfeld een poging is om langs de kassa te passeren na het waanzinnige succes van de Minions krijgen we ook hier vier semi-gerelateerde cartoons, gepresenteerd in glorieuze 2D, non-CGI-animatie. In Steve's First Bath (5:02) levert Flints gedresseerde aap een heroïsch gevecht met de badkamermeubels; cameraman Manny redt een poesje met een voorliefde voor vervoersmiddelen met gevaarlijke inhoud in Super Manny (4:22); de lieve maar dodelijk vernietigende gummibeertjes leggen de stad in puin in Attack of the 50 Foot Gummi Bear (5:58); en scoutsleider Earl Devereaux probeert een vechtende aardbei en een augurk uit elkaar te houden in Earl Scouts (6:39). Na vier verwijderde scenes (2:20) in HD volgen er een reeks documentaires. In Production Design: Back in the Kitchen (6:50) discussiëren de regisseurs samen met enkele animatoren over de algemene look and feel van de sequel, met kort wat aandacht voor de nieuwe personages, het gebruikte kleurenpalet en het uitgangspunt van het scenario. De stemacteurs zijn op het appel in Cloudy Cafe: Who's on the Menu? (6:53), waarin ze de gelegenheid te baat nemen om hun personages voor te stellen. Anatomy of a Foodimal (6:04) is een opsomming van de bizarre creaturen die op Swallow Falls zitten, waarbij de animatoren ook vertellen waar ze in de fauna - vergeef me de ongelofelijk flauwe grap die er nu aankomt - de mosterd hebben gehaald om hun foodimals te creëren. De toch wel bijzondere aftiteling van de film wordt vervolgens besproken in Awesome End Credits (6:09).




De prijs voor het grootste muzikale genie gaat zonder preselecties naar de briljante compositie (alhoewel - heeft hij dit zelf gecomponeerd? Kan de jongen überhaupt lezen en schrijven? Drinkt hij nog uit een papfles? Draagt hij nog een pamper?) van Australiës - minderjarige - natuurtalent Cody Simpson met zijn videoclip van het nummer La Da Dee (3:25), nu al een klassieker op Studio Brussel, Klara, MNM én Radio Maria, die met zijn ongebreideld talent ongetwijfeld bij een volgende top-1000 aller tijden Queen en Nirvana het nakijken zal geven. Hebt u minderjarige dochters, leg ze dan aan de ketting! Als toemaatje krijgen we nog een Making of van de videoclip (0:59). Na dit wreed leutig intermezzo is het weer tijd voor wat technische zaken: in Building the Foodimals (3:50) zien we de creaturen in verschillende fasen van hun digitale opbouw, en Delicious Production Design (5:11) biedt een overzicht van de visuele stijlen die in de film gebruikt worden. The Mysterious Sasquash (3:08) tenslotte gaat over een diertje dat je best kan vergelijken met een harige pastinaak, dat te pas en te onpas in het decor van de Cloudy-films opduikt. Is een Sony-release compleet zonder cross-promotionele trailers? Waarschijnlijk niet.

CONCLUSIE
Onderhoudende film met een technisch superieure presentatie. De makers moeten zich echter realiseren dat er op de meeste voedingsproducten een houdbaarheidsdatum vermeld staat.