SERIE
De avantgardistische kunstenares Veronika Grønnegaard (Kirsten Olesen) is tweemaal getrouwd geweest. Met de ietwat bizarre muzikant Thomas Konrad (James Bond-oudgediende Jesper Christensen) heeft ze een dochter, Gro (Trine Dyrholm), die haar bijstaat in de dagelijkse kunsthandel die ze drijft. Bij een tweede man, die zelfmoord heeft gepleegd, heeft ze twee zonen, de advocaat Frederik (Carsten Bjørnlund) en zijn jongere broer Emil (Mikkel Boe Følsgaard). Frederik is getrouwd met Solveig (Lene Maria Christensen) en heeft twee kinderen, en het contact met zijn moeder is nauwelijks het vermelden waard. Emil probeert om in Thailand een hoop hotellodges uit de grond te stampen en voor deze twaalfde stiel annex dertiende ongeluk heeft zijn moeder alweer eens voor de gulle mecenas gespeeld.




Maar Veronika heeft nog een vierde kind: uit een relatie met handbalcoach John Larsen (Jens Jørn Spottag) is een dochter, Signe (Marie Bach Hansen) geboren, die niet beter weet of John en zijn vrouw Lise (Anette Katzmann) zijn haar echte ouders. Signe is verloofd met de bekende handbalspeler Andreas Baggesen (Kenneth M. Christensen) en werkt in een bloemenzaak. Als ze op een dag bloemen moet leveren in het landgoed van de Grønnegaards, neemt Veronika haar in vertrouwen en biecht op dat zij haar echte moeder is. Nog vóór Signe van de verrassing bekomen is, heeft Veronika bovendien een handgeschreven testament opgemaakt waarin ze haar kast van een villa aan haar jongste dochter nalaat. De inkt is nog niet droog of Veronika stuikt in elkaar en niet veel later verwisselt ze het tijdelijke met het eeuwige. Signe wordt plots geconfronteerd met het feit dat ze twee broers en een zus heeft.




Al snel blijkt dat de legitimiteit van het testament om uiteenlopende redenen wankel is. Vooreerst was het huis vroeger eigendom van de vader van Frederik en Emil en heeft de eerste als oudste zoon het voorkooprecht. Frederik is nogal emotioneel gebonden aan het huis, waar zijn vader zelfmoord heeft gepleegd, en hij wil de drie andere erfgenamen op billijke wijze uitkopen. Er bestaat echter ook een eerdere wilsbeschikking van Veronika, die haar huis in een stichting heeft willen onderbrengen om er een museum in te herbergen met haar eigen werk. Gro zou dan instaan voor het dagelijks bestuur ervan en daarmee kan ze een wit voetje halen in het kunstenmilieu van Kopenhagen, met wereldwijde vertakkingen. Signe meent dat ze de wil van Veronika dient te respecteren en ze is bereid om het huis weer aan de stichting te schenken. Er valt echter een kanjer van een lijk uit de kast: het papier waarop Veronika het huis overdraagt aan de stichting is nooit ondertekend geweest. Gro heeft dan maar zelf de benodigde handtekening op het papier gezet, en als dát uitkomt vliegt ze geheid zes jaar de doos in wegens valsheid in geschrifte.




In de kortste keren ligt de familie zodanig op straat ruzie te maken, dat alleen een rechter uitsluitsel kan bieden. Na een rumoerig proces beslist die in het voordeel van Signe: de drie andere kinderen krijgen nog welgeteld een paar weken om het huis en de vele, ahem, "kunst", uit het pand te verwijderen - waarbij het onderscheid tussen de kunst en het grof huisvuil niet altijd even duidelijk te maken is. Maar het conflict heeft diepe wonden geslagen. Gro verliest haar geloofwaardigheid in het kunstmilieu en kan fluiten naar haar oude job die ze heeft opgezegd voor het museum dat er nooit zal komen. Frederik worstelt met de demonen van zijn verleden, én er zit een haar in de huwelijkse boter. Emil, die zijn erfdeel door zijn neus geboord ziet, komt plots in hele nauwe schoentjes, want voor zijn resort heeft hij, nadat de geldkraan (zijn moeder) werd dichtgedraaid, geleend bij de Thaise maffia, die dat uiteraard wil terugzien mét een vriendelijke rente van zestig procent. En Signe? Die zit plots met een kast van een huis en ze moet tot haar schade en schande ondervinden dat ze geen flauw benul heeft over hoe ze een landgoed van die omvang moet beheren.




Het gaat de Deense openbare omroep DR enorm voor de wind. Na de succesverhalen van de politiethriller Forbrydelsen, beter bekend onder de Engelse naam The Killing en de politieke dramareeks Borgen heeft de Deense omroep in het buitenland een zeker krediet verdiend: een reeks zoals deze Arvingerne werd door verschillende buitenlandse maatschappijen aangekocht en enkele hometheatre-releases verschenen zelfs op de markt nog vóór de laatste aflevering op de Deense nationale omroep was uitgezonden. Bij ons speelt distributiemaatschapij Lumière enorm kort op de bal, want nog geen drie maanden na de laatste uitzending ligt deze serie al in onze rekken. Bij mijn laatste bezoek aan een niet nader genoemde multimediawinkel bleek bovendien dat er zwaar ingezet wordt op de verkoop, getuige daarvan de enorme hoop exemplaren en de reclamestand waar je niet naast kon kijken. Uiteraard is het commerciële succes van de sleeper hit Bron | Broen daar niet vreemd aan. Arvingerne is wat van een ander kaliber en de reeks is géén aaneenschakeling van compleet onvoorziene cliffhangers zoals de eerder vernoemde reeks.




Nee, Arvingerne bevat zeker en vast iets herkenbaars voor iedereen die al eens geconfronteerd werd met een overlijden en de daarop volgende ingewikkelde verdeling van de erfenis, inclusief oude familievetes, bemoeizieke schoonfamilie, een passage langs de vrederechter en stuklopende relaties als gevolg van één of meer van voornoemde redenen. Over het scenario is goed nagedacht, en dankzij de geloofwaardige vertolkingen van het beste wat het Deense acteerlandschap vandaag de dag voortbrengt - onder meer Mikkel Boe Følsgaard en Trine Dyrholm, bekend uit En Kongelig Affære, Carsten Bjørnlund uit The Killing en de frisse nieuwe verschijning van Marie Bach Hansen, die zich totnogtoe tevreden moest stellen met kleine rolletjes zoals in Klovn en nu een verdomd zware hoofdrol in de schoot krijgt geworpen - is Arvingerne een geloofwaardig, beklijvend drama. De vier hoofdacteurs krijgen enorm de kans om te evolueren in hun rol, waarbij hun gezapig leventje verwordt tot een poel drijfzan en ze er bovendien geen graten in zien om hun naasten daarin mee te trekken als er daardoor een waterkansje is dat ze zelf uit de put kunnen kruipen. Met als gevolg natuurlijk dat ze op het einde alle vier kopje onder gaan. Alle personages hebben zowel sympathieke als antipathieke trekken, en dergelijke karakters met de nodige nuance spelen is niet iets wat iedereen gegeven is. Als kers op de taart loopt de eerste man van Veronika, Thomas (ancien Jesper Christensen) als wietpaffende muzikant - "muziek" is in zijn geval wel erg ruim geïnterpreteerd - rond op het landgoed, waar hij in een soort zelfgebouwde barak in de tuin huist. Hij probeert waar nodig de brokken te lijmen, maar als blijkt dat, indien het huis als museum wordt ingericht, zijn barak met de grond gelijk zal gemaakt worden, wordt hij meegezogen in de maalstroom van intriges, terwijl hij op zijn leeftijd eigenlijk alleen nog de ambitie heeft om nog zo veel mogelijk vrouwen binnen te doen vooraleer het te laat is. Voor de regie tekende onder meer Pernilla August, in een vorig leven bekend als de moeder van Anakin Skywalker die in Star Wars Episode II: Attack Of The Clones werd doodgemarteld.




Arvingerne is méér dan zomaar een familiedrama: tussen de lijnen draaien de scenaristen gehakt van de mei 68-generatie, vertegenwoordigd door het personage van Veronika Grønnegaard, die in de wilde jaren 60 naam heeft gemaakt met het soort zelfnoegzame kunst dat in de jaren 80 opgehemeld werd in tussen de reguliere programma's gebetonneerde opvoedkundige televisiemagazines als Kunstzaken, waarbij iedereen die opmerkte dat de duikboot van Panamarenko feitelijk bestond uit een paar aaneengelaste snelkookpannen, meedogenloos werd gebrandmerkt als filistijn beyond salvation. De ogenschijnlijk vrije opvoeding die drie van de vier Grønnegaard-kinderen hebben genoten heeft van hen emotionele wrakken gemaakt wier gedachtengoed mijlenver af staat van de ideeën van de 68'ers. Afpersing, overspel, valsheid in geschrifte... niets is hen vreemd om maar aan de top van de pikorde te komen, of ze daar nu voor over lijken moeten gaan of niet, het doet er niet toe, en of die lijken toevallig die van hun broers en zussen zijn nog véél minder. Pompende actie of snedige moorden bevat Arvingerne niet, maar het aantal lijken dat tegen het einde van de reeks uit de kast is gevallen, is niet min. De laatste aflevering laat nog heel wat vragen open, waardoor het me lijkt dat er nog wel een vervolgreeks zal komen. Alleen is Lumière ditmaal zó snel geweest met het uitbrengen van deze Blu-ray dat er in Denemarken hieromtrent blijkbaar nog niets is beslist. Maar als het goed is, zeggen we het ook.

BEELD EN GELUID
Arvingerne wordt verdeeld over drie schijven, alwaar de reeks te bewonderen is in 1080i. Dit laatste zorgt niet altijd voor een ondermaats beeld - zie bijvoorbeeld de Millennium-trilogie - maar helaas is de beeldkwaliteit voor Arvingerne dat wel. Vooral het voortdurend flikkeren van het beeld, wat in een aflevering zoals nummer 8 bij momenten uithoudingsvermogen van de kijker vergt, is een doorn in het oog. De kleuren zijn ondergesatureerd en maken een vrij grauwe indruk, maar dat kan ook een artistieke beslissing zijn. De scherpte laat het echter op gezette tijden afweten. De Deense geluidstrack is uitgevoerd in DTS-HD MA 5.1, wat ruim voldoende is voor een serie waarin nagenoeg uitsluitend wordt gesproken en er van actie nauwelijks sprake is. Wél vermeldenswaard is de soundtrack van Tuomas Kantelinen die erg blijft hangen.




EXTRA'S
Buiten enkele cross-promotionele trailers die we eigenlijk niet nodig hebben omdat we onderhand wel weten dat Lumière het kwalitatieve Scandinavische beeldmateriaal hoog in het vaandel draagt, valt er op deze disk niets te beleven.

CONCLUSIE