Maar het staat in de sterren geschreven dat Bob naar Meridian, Texas, terugkeert. Hij schuilt een tijdje bij een oude vriend en schrijft een briefje waarin hij z’n thuiskomst aankondigt, maar als hij op een keer opduikt in de ijzerhandel van Skerritt laat die hem verstaan dat hij niet zal dulden dat Ruth en Sylvia de dupe worden van de affaire en dus raadt hij hem aan om met de noorderzon te vertrekken Ondertussen wordt Bob ook opgespoord door kerels die nog geld van hem krijgen en die het op z’n leven gemunt hebben. Hij kan geen kant meer op en eerder dan zich in veiligheid te brengen, kiest hij voor romantische dromen over een huis en een gezinnetje en samen oud worden, fantasieën die hij wellicht ook niet zou hebben gerealiseerd mocht hij een fatsoenlijk burgermannetje geweest zijn.

In Ain’t Them Bodies Saints grossiert regisseur David Lowery in prachtige opnamen van zonovergoten landschappen, romantische zonsondergangen en verstilde close-ups van z’n hoofdpersonages. De actie is niet meer dan een aanleiding om de camera op Ruth en Bob te richten en hun dromen en twijfels zichtbaar te maken. Bob is niet meer dan een derderangs crimineeltje met toekomstdromen die z’n mogelijkheden ver overschrijden en Ruth – die in het begin van de film zegt hem te willen verlaten, maar dat niet doet omdat ze zwanger is – is een jonge vrouw die beter verdient, maar die gevangenzit in een web dat ze zelf gespannen heeft door zich in te laten met de criminele activiteiten van haar minnaar. Als ik je bezig zie met je dochtertje, weet ik dat je goed bent, zegt hulpsheriff Patrick Wheeler, van wie het een hele film lang onduidelijk blijft wat z’n bedoelingen zijn, maar die zich schijnbaar aangetrokken voelt tot de rol van echtgenoot en vader. Ruth gelooft in een droom die al lang aan scherven ligt en Rooney Mara schildert het personage als een weemoedige en verwarde jonge vrouw die vasthoudt aan het verleden omdat de toekomst schijnbaar weinig goeds in petto heeft.

David Lowery vertelt niet alles. Zo blijft bijv. de rol van Skerritt van de ijzerhandel onduidelijk. Hij is te oud om een relatie met Ruth te ambiëren, anderzijds lijkt het erop dat Ruth en Bob in het verleden bij hem hebben ingewoond, maar hun onderlinge relatie blijft een mysterie. Hetzelfde geldt voor de mannen die achter Bob aanzitten wengens een niet ingeloste schuld uit het verleden. Je krijgt hun gezichten nauwelijks te zien, want de meeste scènes waarin ze aan bod komen zijn in het donker gedraaid en Lowery durft het aan om vaker zeer weinig licht te gebruiken. Het geeft de film een melancholische en dromerige sfeer, waarbij de stille scènes meer vertellen dan die waarin er sprake is van actie, en waarbij blikken meer verraden dan dialogen.