FILM
Morrison, koning van reptielen, god van seks en rock' n roll. Morrison, sjamaan en heksenmeester, alles in elkaar.
Uiteindelijk valt deze film misschien nogal eenvoudig samen te vatten. Stone toont ons Morrison in de studio op de avond van zijn verjaardag, alleen, slechts hij en een fles whiskey, slechts hij en een geluidsman, enkele sigaretten, enkele gedichten, geen muziek, geen Doors, de ceremonie die begint, de hele film in één beeld gevat. Dan toont hij ons Morrison als kind, zijn ouders, de woestijn, enkele indianen die op sterven na dood zijn. Hij toont ons Morrison op het strand, hij toont ons hoe hij zijn vriendin versiert, hoe hij de filmschool verlaat, hoe hij Ray Manzarek ontmoet en hoe hij zich samen met die laatste aan de muziek vergrijpt. Hij toont ons de opkomst van de groep, haar eerste concerten op de Sunset Strip, de eerste plaatopnamen, het eerste televisieoptreden. Uiteindelijk toont hij ons de opkomst en de val, de afdaling van een man in de onderwereld van seks (waartoe hij niet meer in staat is), drugs, drank (waartegen hij nauwelijks bestand is) en rock' n roll (waar hij nog nauwelijks aantoe komt).

Kortom, Morrison is alles en alles is Morrison.
En toch …


Deze film mag zeker niet in je collectie ontbreken, want… Val Kilmer speelt niet zomaar de rol van Jim Morrison, hij is Morrison, bezeten, onthecht, ironisch… de soundtrack is vanzelfsprekend beklijvend (op twee nummers na gebruikt Stone uitsluitend muziek van The Doors) en combineert de originele stem van Jim Morrison met die van Val Kilmer, een techniek die tot dan toe nog nooit in een langspeelfilm was gebruikt… het dromerige camerawerk van Robert Richardson maakt van The Doors een doorlopende hallucinatie. Voeg daarbij ook nog het gebruik van levendige en uiterst felle kleuren en je ziet zo de psychedelische sfeer uit de late jaren zestig/begin jaren zeventig voor de geest verschijnen… de concertopnamen zijn absolute kippenvelmomenten. Gefilmd voor een uitzinnig publiek van ondermeer vrienden en verwanten, maakt Stone van deze vertoningen een glibberig ritje op de rug van een slang met een onstuimige Val Kilmer aan de teugels. Het is trouwens op deze momenten dat deze film zichzelf overstijgt en men de indruk krijgt naar een documentaire te kijken… een subtiel en terughoudend gebruik van enkele visuele hoogstandjes uit de effectenfabriek van ILM is zeker meer dan de moeite de waard… Stone bouwt zijn dialogen op uit tekstflarden van Morrison, fragmenten uit gedichten, stukjes uit interviews, liedjesteksten.


Geef je geld liever aan iets anders uit want… de nevenpersonnages zijn zeer oppervlakkig uitgewerkt en dienen uiteindelijk alleen om de neergang van Morrison te ondersteunen… deze film had beter 'Jim' geheten, want uiteindelijk komt men hier over The Doors niet veel te weten en zelfs waar het Morrison zelf betreft, krijgen we weinig verrassende elementen te zien. Een gemiste kans in elk geval om ons een blik achter de façade te gunnen… neem Val Kilmer weg uit deze film en het geheel stuikt ongetwijfeld in elkaar… met deze film vervult Oliver Stone dan misschien wel één van zijn eigen grote visioenen, maar uiteindelijk heeft de rest van de mensheid daar weinig boodschap aan... toen hij terugkwam uit Vietnam probeerde Oliver Stone een soortgelijk scenario aan Morrison zelf te slijten, omdat hij dacht dat die wel verrukt zou zijn door de poëtische kwaliteiten ervan, maar Morrison liet de kelk aan zich voorbijgaan… mensen die het kunnen weten (zoals Ray Manzarek, de organist van The Doors en het brein achter het merendeel van de muziek) bekritiseren Stone openlijk voor de veel te ruime artistieke vrijheid die hij zich in deze verfilming heeft gepermitteerd.


BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is eerder wisselvallig met veel grain, regelmatig wat printbeschadigingen, een onbevredigend contrast in een groot aantal scènes en niet altijd voldoende detail en scherpte. Het geluid is beter van kwaliteit, maar imponeert ook niet echt. Dolby Digital 5.1 dat wel en redelijk goed gebruik van de kanalen, maar er ontbreekt punch om de muziek van The Doors echt te laten leven.

EXTRA’S
Een bioscooptrailer en enkele teasers, een muziekvideo (Break on Through), niet eens eentje van The Doors zelf, maar wel een samenraapsel van enkele filmfragmenten, een behind the scenes-featurette, oppervlakkig, getuigend van een slechte beeld- en vooral geluidskwaliteit, een paar zogenaamde interviews en personal profiles met en van enkele hoofdrolspelers, die uiteindelijk niets meer zijn dan een verzameling outtakes uit de veel interessantere making-of-documentaire, het enige echt bekijkenswaardige stuk uit deze extra's en dan ook nog met rechtstreekse toegang tot alle muzikale nummers, handig misschien, maar gezien het feit dat die voortdurend doorspekt zijn met een overvloed van dialogen, toch nog altijd een stuk minder interessant dan een echt The Doors-album in de speler. Al bij al dus toch een gemiste kans om deze film ook nog van een waardige dvd-release te voorzien.


CONCLUSIE
Deze film laat in elk geval niemand onberoerd. Wit of zwart, voor of tegen, een middenweg lijkt er niet te zijn. Maar uiteindelijk is het simpel: bent u fan van Morrison en zijn band, kopen, zoniet kan u zich maar beter onthouden.