Zijn bekendste realisatie is een reeks apparaten die hij Dimi noemde (Dimi-T, Dimi-S, Dimi-O), waarbij hersengolven, maar ook bio-feedback (aanrakingen) of optische signalen via een interface omgezet worden in geluid, dat ev. tijdens liveconcerten met muziekinstrumenten kan worden gecombineerd. Van echte muziek is er nauwelijks sprake, maar het resultaat was vaak spectaculair en na enige oefening bruikbaar in een (overwegend) elektronische compositie.

In de documentaire vertelt Kurenniemi over zijn experimenten en de manier waarop hij de Dimi’s ontwikkelde tot bruikbare instrumenten, wat uitvoerig geïllustreerd wordt in een fragment waarin vier mannen elkaar op verschillende manieren en plaatsen aanraken (Dimi-S-experiment) en een ander waarin een danseres wordt gefilmd (Dimi-O-experiment) en de monitor met een computer is verbonden die het beeld omzet in geluid. Klinkt ingewikkeld, maar in werkelijkheid is het alleen een kwestie van de communicatie tussen de verschillende situaties/apparaten op gang te brengen via de perfecte interface. Uiteraard heeft het allemaal een vrij experimenteel karakter, maar Kurenniemi’s bevindingen hebben de evolutie van de elektronische muziek wel degelijk beïnvloed. Terecht staat hij dan ook geboekstaafd als een pionier van het genre en in Finland heeft hij ondertussen zo wat alle belangrijke prijzen gekregen: de prijs van het Ministerie van Cultuur (2003), eredoctoraat van de Universiteit van Helsinki (2004) en de Orde van de Leeuw van Finland (2011).

Kurenniemi’s werk stamt hoofdzakelijk uit de jaren zestig en zeventig, maar sinds het begin van deze eeuw legt hij zich opnieuw toe op de ontwikkeling van digitale instrumenten. Het resultaat is o.a. de Dimi-H, waarmee de bespeler de noten uit de lucht kan plukken in een door een camera gegenereerde 3D-omgeving.