TV-SERIE
In Dancing On The Edge maken we kennis met The Louis Lester Band, een Britse jazzband bestaande uit alleen maar zwarte muzikanten.  Ze leven van optredens in kleine clubs, waarvan ze nauwelijks kunnen overleven, maar dat verandert als ze worden opgemerkt door de jonge journalist Stanley van de Musical Express, een tijdschrift dat hij samen met een medewerkster bijna helemaal alleen voor z’n rekening neemt. Hij slaagt erin om de jazzband te boeken voor het prestigieuze maar zeer behoudsgezinde Imperial Hotel en wijdt ook in z’n muziekblad – aanvankelijk tegen de zin van de eigenaar – ruim aandacht aan hun liveconcerten. Het publiek van het Imperial Hotel is allesbehalve opgezet met de gang van zaken, doch als steeds meer rijke aristocraten én de Prince of Wales (de toekomstige koning) hun waardering uitspreken en de concerten bijwonen, slaat de mentaliteit om. De Louis Lester Band wordt een nooit gezien succes en zangeres Jessie zowaar een gevierde ster.

De immigratiedienst maakt evenwel moeilijkheden, want de manager van de band is een Amerikaan en die wordt met een naar racisme ruikend trucjes het land uitgewerkt. De bandleden zijn in paniek, maar Stanley zorgt voor een oplossing: ze worden voor 5 weken door het Imperial Hotel geboekt en ze krijgen zelfs een kamer in het hotel. Voor de meesten is het een droom die werkelijkheid wordt, want nu zullen geen honger meer hoeven te lijden en bovendien worden ze als prinsen en prinsessen behandeld. Louis en z’n beide zangeressen (Jessie en Cara) hoeven trouwens ook de personeelsuitgang niet meer te gebruiken om het hotel in of uit te lopen, ze mogen net zoals de hotelgasten de hoofdtoegang gebruiken.  Maar mooie liedjes duren nooit lang en als op een keer het levenloze lichaam van Jessie wordt aangetroffen, breekt een schandaal uit. De meeste gasten maken zich uit de voeten en het faillissement dreigt voor het Imperial Hotel. Bovendien heeft de vermoedelijke dader ervoor gezorgd – in samenwerking met zijn steenrijke Amerikaanse broodheer Mr. Masterson (John Goodman) – dat de verdenking op pianist en bandleider Louis Lester valt, want die had de avond voordien een scherpe woordenwisseling met z’n zangeres, die niet onopgemerkt is gebleven. Hij riskeert de strop en moet dus weg zien te komen, waarvoor hij rekent op z’n bandleden en vooral op Stanley en dienst aristocratische vriendin Pamela…
 

Dancing On The Edge is gebaseerd op waargebeurde feiten en betekent dansen op de rand, en dat is wat zwarte artiesten in de jaren dertig van de vorige eeuw voortdurend deden in een maatschappij die doortrokken was van vooroordelen en racisme, want we kennen allemaal de donkere kant van het Zuid-Afrikaanse Apartheidssysteem en de weinig benijdenswaardige positie van zwarten in de VS tot lang in de jaren zestig (en tot op de dag van vandaag), veel minder weten we over het racisme op ons eigen continent, uiteraard met als grote uitzondering de misdaden van nazi-Duitsland tegen de joden, maar ook tegen zwarten, denk maar aan de nazi-propaganda tegen de zwarte Amerikaanse atleet Jesse Owens, die tot Adolf Hitlers grote verdriet 4 gouden medailles wegkaapte op de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn. Het racisme en de Jodenvervolging in Duitsland hebben de aandacht afgeleid van gelijksoortig ideeëngoed in de rest van Europa, een problematiek die tot vandaag nauwelijks onder de aandacht wordt gebracht, maar die niettemin sterk aanwezig was. De welwillende houding van de Antwerpse stedelijk overheid inzake het registreren en opsporen van joden tijdens de Duitse bezetting (WOII), is er maar één opmerkelijk voorbeeld van. De omslag kwam trouwens pas echt goed op gang toen in de jaren vijftig de historische feiten m.b.t. de concentratie- en vernietigingskampen een ruimere bekendheid kregen en vooral toen afschuwelijk beeldmateriaal via de televisie het grote publiek bereikte in de jaren 60.
 

Voor de Tweede Wereldoorlog waren zwarte mensen eerder zeldzaam in continentaal Europa, maar in Groot-Brittannië leefde al een hele generatie die er was geboren en opgegroeid. Desondanks was haar positie precair en de meeste zwarten leefden er net zoals de leden van de Louis Lester Band in weinig aantrekkelijke omstandigheden. Dansen op de rand mag je dan ook vrij letterlijk interpreteren, want ze waren dan misschien niet rechteloos, ze werden beslist niet behandeld als volwaardige burgers en in het geval van Louis Lester was dat rampzalig, ook al genoot hij grote naambekendheid. Van de ene op de ander dag was hij opnieuw de verdachte zwarte, lid van een ras met criminele neigingen, en kon hij nauwelijks ontkomen aan een rechtssysteem dat doordrenkt was van gelijksoortige ideeën. Dat hij het heeft overleefd, heeft hij te danken aan welgezinde blanken (Stanley en een aantal Engelse aristocraten) die de tekortkomingen van hun eigen rechtstaat hekelden en veroordeelden.
 

Maar uiteraard ( en gelukkig maar) biedt Dancing on the Edge een veel ruimer tijdsbeeld van de jaren 30 en is het een weelderig kostuumdrama waarin spanning en discriminatie, maar ook kunstzinnigheid en medemenselijkheid aan bod komen, naast een flinke portie romantiek waarvoor Joanna Vanderham (u herkent haar als winkelbediende Denise uit The Paradise, 2012-2013) en Matthew Goode (A Single Man, 2009) tekenen. De kolossale John Goodman (Treme, 2010-2013) ziet u in de rol van een louche Amerikaanse zakenman die z’n vooroordelen lange tijd weet te camoufleren, en Jacqueline Bisset (ondertussen de 70 gepasseerd) ziet u in de rol van de aristocratische Lady Cremone, wier afkeur voor het racistisch gedachtengoed een beperkte houdbaarheidsdatum blijkt te hebben. Chiwetel Ejiofor hoeven we u wellicht niet meer voor te stellen, want die herkent u beslist als de hoofdrolspeler uit Steve McQueens Oscarwinnaar 12 Years A Slave (2013). De naam van de Engelse actrice Angel Coulby (Jessie) blijft wellicht voor eeuwig verbonden aan de tv-serie Merlin (2008-2012), maar in Dancing On The Edge levert ze een formidabele prestatie als de eerste zangers van The Louis Lester Band. In de rol van haar collega-zangeres Cara zien we de in Nigeria geboren actrice Wunmi Mosaku (Philomena, 2013), die na de dood van Jessie de status van gevierde ster geniet en die eveneens een prachtige prestatie neerzet.
 

Voor de tv-serie Dancing In The Edge hebben de makers 360 minuten uitgetrokken, verdeeld over vier afleveringen van elk 90 minuten. Dat geeft hun de mogelijkheid om uitgebreid in te gaan op de hoofdverhaallijn en op kleinere nevengeschikte aspecten van dit verhaal en het laat ze toe om de karakters van de hoofdpersonages grondig uit te diepen en hun beweegredenen zichtbaar te maken. Het resultaat is een goed gestoffeerde en vooral oogverblindende serie dankzij de grote aandacht die is besteed aan de decors en de aankleding van acteurs en figuranten. En uiteraard neemt ook muziek een ruime plaats in, waarbij we ons kunnen voorstellen dat jazzliefhebbers zullen smullen van wat ze te horen krijgen, terwijl de muziekkeuze voldoende gevarieerd is om ook niet-jazzliefhebbers over de streep te trekken.