FILM
Het ruimtevaartprogramma van de NASA is dood en begraven. Frank Goldwing (Paul Kelleher) heeft door de laatste Apollo-vlucht te missen, de kans om ooit op de maan te lopen definitief verkeken. Zijn zoon Scott (Adam James) traint volop om met de volgende missie mee te mogen, maar die is nog maar eens uitgesteld tot 2022, en met de dynamiek die de NASA tentoonspreidt om nog eens naar de maan te gaan, zal hij ook waarschijnlijk eerder de pensioengerechtigde leeftijd bereiken dan dat hij ooit een voet in een maancapsule zal zetten. Tussen vader en zoon is het water enorm diep, en ze hebben elkaar veertig jaar lang nauwelijks gesproken. Kleinzoon Mike (Lorraine Pilkington) is vastberaden om zijn vader en grootvader weer met elkaar te verzoenen.




Gelukkig lopen er nog halve gare conspiracy theorists rond. Zo is er energiemagnaat Richard Carson III (Sam Fink), die zo rijk is als de zee diep is, die loopt rond te bazuinen dat de maanlanding fake was, en doet uitschijnen dat hij een wrok tegen de NASA koestert omdat zijn eigen vader nooit heeft mogen meereizen naar de ruimte. Voor een magnaat als hijzelf is alles te koop, en hij heeft dan ook een ruimteschip ontworpen waarmee hij zélf naar de maan wil reizen, om aan te tonen dat de maanlanding van 1969 opgezet spel was. De presidente van de Verenigde Staten (Jennifer Wiltsie) besluit daarom de ruimterace nieuw leven in te blazen en summoneert de NASA om binnen de maand een oude Saturn-raket op te lappen en naar de maan te reizen, en er liefst vóór Carson te arriveren. Die heeft echter een mannetje bij de NASA rondlopen die de missie met alle mogelijke middelen tracht te saboteren. Scott is aangesteld als commando voor de vlucht, maar na een sabotage van een maanlandingssimulator breekt de commandant zijn voet, en lijkt het alsof de Goldwing-vloek weer heeft toegeslagen; volgens de vloek zijn alle aspirant-astronauten van de Goldwing-familie tot mislukken gedoemd, want telkens duikt er op het laatste moment voor de lancering een obstakel op waardoor de Goldwing van dienst geen ticket voor de ruimte krijgt.




Mike is geobsedeerd door het idee om zelf als blinde passagier mee in de ruimtecapsule te reizen. Samen met zijn vriendinnetje Amy (Phillipa Alexander) en zijn techneutvriendje Marty (Rasmus Hardiker) heeft hij een plannetje opgevat om als verstekeling aan boord te kruipen. Dat is evenwel zonder zijn alerte grootvader gerekend, die Mike en Amy betrapt als ze zich in de neus van de raket willen verstoppen. De saboteur van Carson is intussen nog steeds on the loose, en die heeft ingebroken in het computersysteem; hij wil de raket vroegtijdig lanceren en verloren laten gaan in de ruimte. Opa en de twee kinderen zitten echter vast in de capsule, en voor ze het zelf goed en wel beseffen, zijn ze en route richting maan, waar ze moeten trachten Carson te stoppen. Die wil ogenschijnlijk de vlag die Armstrong en Aldrin in 1969 hebben geplant, alsook de rest van de tastbare bewijzen van de Apollo-missies verdonkemanen, al was het maar om zijn van de pot gerukte samenzweringstheorie te staven. Klinkt vergezocht? Dat is het ook: Carson heeft een héél andere reden waarom hij naar de maan wil, en op het ogenblik dat grootva en de twee kinderen op de maan arriveren, beseffen ze pas echt in wat voor een wespennest ze hun hand hebben gestoken.

De Spaanse tekenfilmstudio Lightbox, de studio die ons eerder Las Aventuras De Tadeo Jones schonk, zet met deze productie opnieuw een stuk op het schaakbord van de internationale tekenfilmmarkt. Een markt die, zoals de stroom aan tekenfilms van minder bekende studio's bevestigt, danig oververzadigd is. Met in de Engels gedubde versie geen enkele bekende stem, noch een grote naam die aan het project verbonden is, blijft deze klassiek binnen de lijntjes kleurende film nochtans vrij goed overeind. Het enige wat een beetje storend werkt, is dat vrij accurate wetenschappelijke informatie, zoals de Saturn-raketten, wordt afgewisseld met volslagen nonsensikale sciencefiction, zoals het hypermoderne spul waarmee Carson zijn dubieus handeltje op de maan tracht te verzilveren. Dat twee koters zomaar de beveiliging van de NASA verschalken én de NASA uiteindelijk bij gebrek aan betere opties, toestemt om een bejaarde en twee tieners de ruimte in te schieten, alleen om hun imagoschade te beperken - terwijl één van de generaals van de presidente met een valabel alternatief voor de dag komt, namelijk Carsons ruimteschip aan gort schieten - is nog zo'n hoogst verwonderlijke scenariokronkel. Uiteraard zullen kinderen, de voornaamste doelgroep van deze film, zich hier niet aan storen, maar die zullen ook niet doorhebben dat de twee acolieten van Carson, twee gestoorde wetenschappers met de namen Gigs en Gags, feitelijk karikaturen van Steve Jobs respectievelijk Bill Gates zijn, en dat de "regisseur" van het amateuristische valse maanlandingsfilmje uit 1969 verdacht veel op Stanley Kubrick lijkt. Wanneer op het einde van de film de reden voor de jarenlange vete tussen grootvader en vader wordt bekendgemaakt, wordt de ondertoon zelfs een beetje ernstig, net op een moment dat de actie zelf volledig over de top schiet.




Regisseur Enrique Gato kent echter zijn vak, en de film kent weinig tot geen dode momenten. Alhoewel we in deze ongecompliceerde animatiefilm veel elementen terugvinden waar de Amerikaanse tekenfilmindustrie van doorspekt is, heeft na Tadeo Jones deze Spaanse film opnieuw toch voldoende een eigen smoel, en schijnen de makers zich niet al te veel aan te trekken van de critici, die netjes opgedeeld zijn in diegenen die vinden dat de film te Amerikaans is - compleet met het zedenlesje dat familiebanden het belangrijkste zijn wat er is - en diegenen volgens wie de film net niet Amerikaans genoeg is en zich niet met Disney of Dreamworks kan meten, met als zijcategorie dan diegenen die vinden dat de Europese tekenfilmindustrie zich alleen zou mogen bezig houden met experimentele animatie waar geen hond naar komt kijken. Gato heeft ook goed gekeken naar Apollo 13, en de technische mankementen die opa en de twee jonkies moeten overkomen, bijgestaan door een paar nerds in mission control, zullen bij de volwassen kijkers alleszins een déjà-vu oproepen. Voor een kleinere maatschappij is de film echter virtuoos en zwierig geregisseerd, en haalt de film het niveau van pakweg een Pixar als Inside Out niet, toch overtreft hij zonder moeite de formulaïsche studio efforts zoals Planes.

BEELD EN GELUID
Op technisch vlak is de beeldtransfer zeker niet minderwaardig aan de uitgaven van de Amerikaanse majors, en Paramount heeft de transfer van de nodige oren en poten voorzien. De kleurvoering is rijk en zwierig, en voor een film die zich voor tweederde in de ruimte afspeelt, zijn de zwartniveaus zeer solide en krachtig. Nergens is er ook maar het minste spoor van technische haperingen, en de CGI-animatie is vloeiend. Opteert u voor de Engelse soundtrack, dan krijgt u die toegeleverd in een Dolby Atmos-variant, en voor een film waarin de dienst wordt uitgemaakt door vliegende ruimtetuigen weet u dat u goed zit. Gek is wel dat er tussen de myriade van dubs geen soundtrack in het Spaans tussen zit, aangezien dit voor deze film de originele taal is. De lipsynchronisatie loopt echter gelijk met de Engelse dialogen.




EXTRA'S
Twee toegiften: in de documentaire Making of Capture The Flag (15:38) krijgen we een kort overzicht van het productieproces van de film, in het Spaans maar met Nederlandse ondertitels. In Beyond Capture The Flag (26:37) doen de makers kond van hun studiereis naar de NASA in Florida, waar ze ons laten meegenieten van hun rondleiding doorheen het vermaarde ruimtevaartcentrum. De beide documentaires zijn onderhoudend en informatief.

CONCLUSIE
Met deze Atrapa La Bandera, in het Engels bekend als Capture The Flag en in ons taalgebied uitgebracht met de dubbele titel Race Naar De Maan/Objectif Lune - en ik hoop oprecht voor hen dat de erven van Hergé hen geen proces aandoen - kan u alleszins geen miskoop doen, als u van animatiefilms houdt. De film bevat nog net genoeg elementen om ook de volwassen kijkers te entertainen.