SERIE
Professor Jasper Teerlinck (Koen De Bouw) is met overschot de meest naargeestige professor die in de faculteit Rechten van de Universiteit Antwerpen rondloopt. Hij is briljant in zijn vak, maar ook verschrikkelijk contactgestoord, vertoont geen schijntje empathie (en al zeker niet met zijn studenten), en op de koop toe lijdt hij ook nog eens aan een vergevorderde vorm van smetvrees. Dat één van zijn vroegere studenten, Annelies Donckers (Ella Leyers), die het intussen tot inspecteur bij de federale Gerechtelijke Politie heeft geschopt, hem wil binnenhalen als adviseur bij moeilijk op te lossen zaken, valt bij haar oversten niet in goede aarde, en al helemaal niet bij de commissaris, Christina Flamant (Tanja Oostvogels), in een ver verleden de vriendin van de professor. Toch weet de man resultaten te boeken, wat hem geregeld in conflict brengt met de baas van Annelies en haar partner Daan (Bart Hollanders), de aan de drank geraakte hoofdinspecteur Paul Rabet (Herwig Ilegems). Rabet moet voor zijn kleindochter zorgen nadat een doodrijder zijn dochter van de weg gemaaid heeft. Decaan Water De Paepe (Carry Goossens) en de nurkse secretaresse Ingrid Sneyers (Goele Derick) kunnen nog min of meer om met de rare kuren van de professor, maar de traumatische zelfmoord van zijn vader en de possessieve opdringerigheid van zijn moeder (Viviane De Muynk) brengen de man voortdurend uit zijn geestelijk evenwicht, dat al om te beginnen niet erg stabiel wás. Annelies flirt bovendien vrijblijvend wat met haar collega Daan, en probeert intussen angstig te verbergen dat ze hoe langer hoe meer tijd moet spenderen aan haar aan Alzheimer lijdende vader (Gène Bervoets).




Al sinds mensenheugenis produceert de openbare omroep procedurals met als model de in de jaren tachtig behoorlijk populaire Duitse detectiveseries zoals Derrick, Der Alte en Tatort, en hun Britse evenknieën als Inspector Morse, die op hun beurt weer stoelden op Amerikaanse formats als Columbo. In Vlaanderen ging de bal pas echt aan het rollen met Langs De Kade, over de havenpolitie, en alhoewel de context telkens een beetje wijzigt, zijn zowat alle whodunits kopieën van elkaar, zij het telkens in een ander milieu: Flikken bij de Gentse politie, het hardere Heterdaad bij de intussen ontmantelde B.O.B. van Brussel en het redelijk lang lopende Witse in de politiezone Halle-Vilvoorde. Af en toe wordt er dan eens een pasje gezet buiten de klassieke Belgische politiestructuren, door de actie onder meer te verschuiven naar een detectivebureau in Sedes & Belli, de advocatuur in Recht Op Recht of de redactie van een roddelkrant in Niet Voor Publikatie. Au fond gaat het hier echter doorgaans om dezelfde situaties: de speurtocht naar een moordenaar, onschuldige verdachten en de privéperikelen annex drankmisbruik van de inspecteurs in kwestie, leveren doorgaans entertainende maar enigszins voorspelbare televisie op, die het evenwel vooral op zondagavond bijzonder goed schijnt te doen op de Vlaamse buis.

Dat dit geesteskind van scenarist Paul Piedfort uitgerekend zich rond de campus van de Universiteit Antwerpen situeert, heeft mijn aandacht bijzonder getrokken. In het dagelijks leven doceer ik namelijk op diezelfde universiteit wiskunde (nee, van filmrecensies schrijven alleen kan een mens niet leven!), en ik was vooral benieuwd of het universitaire leven min of meer correct werd weergegeven. Dat je daarbij wat toegevingen moet doen aan de werkelijkheid, is haast onvermijdelijk, want in reeksen als Inspector Morse en Lewis zijn er op de campus van de universiteit van Oxford al méér moorden gepleegd dan in heel Oxfordshire op nagenoeg dezelfde tijd. Dat in de eerste aflevering van deze reeks, die oorspronkelijk gewoon T. heette maar sinds het tweede seizoen van naam is veranderd, de gebeurtenissen zich afspelen op Campus Drie Eiken, terwijl de actie voor de kenners duidelijk gefilmd werd op de Stadscampus (die nog niet eens in dezelfde deelgemeente van Antwerpen ligt), is feitelijk als detail onbelangrijk; dat een geestelijke decaan is van de faculteit Rechten ligt alvast iets moeilijker, want ondanks het jezuïetenverleden van één van de drie instellingen die voor de fusie deel uitmaakten van de UA (de UFSIA), lijkt het dat de makers de universitaire instellingen van het pluralistische Antwerpen en het katholieke Leuven niet uit elkaar kunnen houden.




Wat evenwel meer tegen de borst stuit, is dat ik als docent goed geplaatst ben om te weten dat, als ik nog maar één procent van de strapatsen zou uithalen waar het titelpersonage zich week na week van bedient, ik beter mijn bureau permanent zou verhuizen naar de deur naast de ombudsdienst, want dat zou me een enorm over-en-weergeloop besparen als ik elke week op het matje word geroepen. Voor zo lang ik nog een bureau nodig zou hebben, want het lijkt me niet denkbaar dat de universiteit in desbetreffend geval nog lang een beroep zou doen op mijn diensten. De voorstellingswijze van de manier waarop professoren les geven en daarbij voortdurend hun studenten lopen te vernederen, is een amalgaam van de klassieke, in de loop der tijd aangedikte indianenverhalen die elk jaar straffer worden, en die we zelf als docenten jaar na jaar trachten te ontkrachten aan de frisse geesten die aan onze instelling binnenstromen. En al lijkt het evident (en daarom niet noodzakelijk ongepast) dat mijn dierbare werkgever een graantje naamsbekendheid probeert mee te pikken, worden door de scenario's van Professor T. de clichés alleen maar versterkt in plaats van tegengesproken. De excentriciteit van Koen De Bouws personage heeft in de reeks een te zwaar soortelijk gewicht; enerzijds is het vanuit filmisch standpunt een goed gevonden gimmick om een paar leuke visuele trucjes uit te halen. De reeks is namelijk doorspekt met surrealistische mise-en-scènes die alleen maar bestaan in de verbeelding van onze professor, waarin bijvoorbeeld de inspecteurs naast zijn ziekenbed in een orkestje staan te spelen, of hij op de meest schizofrene wijze een pittige discussie voert met zichzelf. Daardoor komen enkele andere verhaallijnen met meer potentieel in de verdrukking: de manier waarop bijvoorbeeld Gène Bervoets gestalte geeft aan de als maar meer dementerende vader van Annelies, getuigt van grote klasse, en het gevecht van Herwig Ilegems' personage tegen de drankduivel had meer mogen uitgewerkt zijn, want het sneltempo waarmee de man in de reeks afkickt, zonder daarbij te stoppen met functioneren als agent, gaat simpelweg te snel om nog geloofwaardig te zijn.Ook begint het gebruik van een losse camera om de actie te vereeuwigen, afgezaagd te worden.

Een detectivereeks is natuurlijk maar zo goed als de plots van de verhalen, en dan is het onvermijdelijk dat er hier en daar al eens metaalmoeheid optreedt. De maskermoorden, waarin de professor een zaak oplost van op zijn ziekenbed, lijkt erg op The wench is dead van Inspector Morse, en geen mens kan tegenwoordig nog een finale dubbelaflevering bij elkaar fantaseren zonder alweer een blik seriemoordenaars open te moeten trekken. De zaak Seynaeve lijkt dan weer wel érg op het nog steeds lopende échte dossier over de kasteelmoord van Wingene. Een handjevol écht goede scenario's compenseren echter het gebrek aan inspiratie: De doorlichting, Moederliefde en vooral Dubbelleven slaan aan, waarbij het laatste scenario gaat over studenten die in de plaats van hun collega's examen afleggen, waarmee een iets interessanter verband wordt gelegd met het campusleven.




AFLEVERINGEN
Disk 1:
1. Campus Drie Eiken
Na de verkrachting van studente Diana Thyssen (Stefanie Huysmans) op Campus Drie Eiken bijt inspecteur Annelies Donckers zich vast in de zaak, omdat een vriendin van haar, Saskia Devriese (Lotte Vannieuwenborg) tien jaar geleden op exact dezelfde manier is verkracht. Naast de vraag wie de dader is, stelt zich ook de vraag waarom hij zich tien jaar gedeisd heeft gehouden, én vooral: of de kans reëel is dat hij opnieuw toeslaat. Annelies doet beroep op haar ex-prof criminologie Jasper Teerlinck om een profiel van de dader op de stellen. Maar de prof is niet bepaald sociaal een aangenaam mens om mee te toeven.

2. Een fatale vergissing
Tijdens een receptie in de aula Rector Dhanis wordt de ietwat sullige hoofdbibliothecaris vergiftigd met cyaankali. Het lijkt duidelijk dat niet hij, maar één van de andere aanwezigen op de receptie het doelwit was. Professor T. heeft per toeval ontdekt dat Roeland Ongena (Günther Lesage), de echtgenoot van het hoofd van het studentensecretariaat, Claudine Ongena (Ini Massez), net aan zijn vrouw een affaire heeft moeten opbiechten. De waarheid is echter helemaal anders, en de professor wéét dat; alleen laat hij de politie in het duister tasten om ze te testen of ze zijn hulp waard is.

3. De doorlichting
Schoolinspecteur Yolande De Letter (Annelies De Wolf) wordt thuis door een overvaller doodgestoken. Roofmoord als motief blijkt echter al snel uitgesloten, want alle waardevolle voorwerpen zijn nog aanwezig. Yolande werkte aan een dossier tegen de Sint-Lutgardisschool, waarvan de directeur, Herman Symens (Stany Crets), een schlemiel is die zich door zijn personeel laat vertrappelen. Eén van zijn leerkrachten heeft echter een relatie met een minderjarige leerling, maar ook haar man Marc (Michel Bauwens) is niet rouwig dat hij weduwnaar is geworden, al was het maar om een peperdure vechtscheiding te vermijden.




Disk 2:
4. Dubbelleven
Rechtenstudent Davy Desmedt komt na een avondje stappen met zijn vriend Jean-Philippe Delaplace (Jonas Vermeulen) niet meer naar huis. Zijn vader beweert dat hij aan zelfmoord dacht nadat hij zijn niet zo goede resultaten van zijn eerste semester had ontvangen. Jean-Philippe maakt er echter geen geheim van dat hij het niet zag zitten dat zijn zus Marie-Claire (Frances Lefebure) een relatie met hem had, want zij zijn zonen van een advocaat en hij is maar de zoon van een garagist. Vader Delaplace (Johan van Assche) is bovendien een geldschieter van de faculteit, die tegenover de decaan dreigt zijn gulle giften stop te zetten als zijn zoon nog langer in de zaak wordt betrokken. Annelies komt echter te weten dat Davy bijkluste als mannelijke prostitué, en daar een flinke cent op een geheime rekening aan overhield, terwijl zijn vader Vic (Rudy Morren) nog de schulden van een faillissement aan het afbetalen was.

5. De hotelmoord
Plastisch chirurg Hendrik Marsboom (Brik Van Dijck) wordt op nogal plastische wijze doodgestoken in een chique hotel. De politie komt er al snel achter dat hij in het hotel een rendez-vous had met een zekere Daniella Vandenabeele (Karlijn Sileghem), een vrouw die panische angst heeft om ouder te worden en haar plastische chirurgie afbetaalde in natura. Haar man, een brave fysicaleraar (Lucas Van den Eynde) scheen hiervan op de hoogte te zijn, en werd - iets te opvallend - naar het hotel in kwestie gelokt...

6. Tamara
Een luxe-prostituée, Tamara (Eva Binon), wordt dood aangetroffen in haar appartement. Het lijkt alsof ze zichzelf heeft opgehangen, maar de zelfmoord is op bijzonder amateuristische wijze in scène gezet. De politie gaat op zoek naar haar lijst met klanten, en er is maar één klant zo stom geweest om zijn gegevens niet geanonimiseerd naar haar door te spelen: onze geliefde professor Teerlinck zelf - die overigens er geen enkel probleem mee heeft toe te geven dat hij betaalt voor liefde. Omwille van zijn persoonlijke betrokkenheid kan hij zelf niet deelnemen aan het onderzoek, maar Tamara's lot ligt hem nauw aan het hart, en hij gaat op eigen houtje op onderzoek.




Disk 3:
7. De maskermoorden
Advocaat Peter Catrysse en zijn vrouw (Marijke Umans) worden door het hoofd geschoten terwijl ze een wit masker dragen en hun handen achter hun rug vastgebonden zijn. De moord vertoont veel gelijkenis met een roofmoord vijftien jaar geleden waarvoor de dader, Dany Van Genechten (Luc Nuyens) nog steeds vast zit. De moord werd echter gepleegd met enkele details die niet in de pers verschenen zijn, waardoor commissaris Flamant in nauwe schoentjes terechtkomt: het heeft er namelijk alle schijn van dat ze eertijds een onschuldige naar de gevangenis heeft gestuurd. Van Genechten is echter een psychopaat van het zuiverste water. De professor moet noodgedwongen het onderzoek voeren van in het bed in het ziekenhuis, waar hij is opgenomen voor een gesprongen blindedarm. In hetzelfde ziekenhuis bevindt zich echter ook Lies (Anouk Luyten), de stiefdochter van Catrysse, die aan geheugenverlies lijdt omwille van de posttraumatische stress.

8. Katvanger
Een dubbele moord op een drugsbaron en zijn vriendin lijkt in eerste instantie gelieerd aan cocaïnesmokkel in de haven via containers. De echtgenoot van de vriendin is echter niemand minder dan Werner Samay (Nico Sturm), de man die eerder in dronken toestand de dochter van Paul Rabet heeft doodgereden en daarvoor een abnormaal lichte straf heeft ondergaan. Na het proces is Samay aan lager wal geraakt, en zijn vrouw verdiende voor de drugsbaron geld als katvanger - iemand die vastgoed opkoopt om drugsgeld mee wit te wassen. Inspecteur Fouchet (Eric Godon) van de drugsbrigade heeft echter een andere interessante theorie: hij verdenkt Rabet, die van mening kon geweest zijn dat de man in de auto Werner Samay was. De professor heeft intussen zijn handen vol met studenten uit te schelden op het mondelinge examen.

9. Moederliefde
Au pair Silke Banier (Line Pillet) vindt haar werkgever Max Tersago (Dimitri Duquennoy) in elkaar geslagen op de grond, wanneer ze na een avondje vrij naar huis keert. Het zoontje van de familie, Koben (Jente Claus), is ontvoerd, en Tersago en zijn vrouw (Tania Kloek) doen alle moeite van de wereld om te verbergen dat ze een dubieuze zakenrelatie onderhouden met de op techniciteiten vrijgesproken fraudeur Willem Denys (Frederik Lebeer). Het losgeld dat de ontvoerders vragen is namelijk exact gelijk aan het bedrag waarvan Denys meent dat Tersago hem voor in het zak heeft gezet. De professor doet moeite om zijn moeder niet te moeten zien, die in de gebouwen van de universiteit een vernissage wil houden.




Disk 4:
10. De zaak Seynaeve
Als case nodigt de professor zijn studenten uit om de lopende assisenzaak Seynaeve te becommentariëren, met Annelies als gastdocente. Dirk Seynaeve (Pieter Piron) zou zijn werkgever, kasteelheer Victor Vermaelen (Ron Cornet), hebben doodgeschoten met een jachtgeweer dat de politie samen met de verdachte naast het verse lijk heeft gevonden. Er staan echter geen vingerafdrukken op het geweer, en buiten het feit dat in het huis van de zachtmoedige Seynaeve enkele prullen met een waarde van hooguit een paar euro worden gevonden die aan het slachtoffer toebehoorden, is er geen enkel motief. De politie krijgt intussen bezoek van het Comité P. Fouchet heeft namelijk klacht ingediend tegen Rabet omdat die hem in elkaar heeft geslagen, en wanneer blijkt dat Flamant heeft gelogen over Rabets drankmisbruik, hangt haar lot ook aan een zijden draadje.

11. De nalatenschap
Bij een mondain jet-setevenement bij het MAS wordt er vanuit een gebouw aan de overkant geschoten op de rijke ondernemer Johan Verhulst (Dirk van Dijck). Verhulsts persoonlijke vermogen wordt op 250 miljoen euro geschat, en niemand kan zodanig rijk worden zonder op zere tenen te trappen. Verhulst zelf doet lacherig over de moordpoging, maar er zijn verdachten genoeg die hem liever dood zien. Zijn twee zonen Tristan (Gert Winckelmans) en Frederik (Kristof Verhassel) bijvoorbeeld, maar ook zijn financieel directeur Steven Bastijns (Werner De Smedt), de zoon van zijn aan alcoholisme overleden businesspartner. En op de koop toe is Verhulst hertrouwd met een jong ding (Daisy Van Praet) dat zijn dochter had kunnen zijn.




Disk 5:
12.& 13. De jaartalmoorden
Daan en Annelies kunnen niet langer hun relatie geheim houden voor hun collega's. Het protocol schrijft voor dat ze dan niet langer als partners kunnen functioneren, maar commissaris Flamant staat één en ander oogluikend toe. Haar team krijgt echter te maken met ameraeen seriemoordenaar die op de buik van de slachtoffers een jaartal kerft: eerst een homoseksuele schooldirecteur, dan een klant van een fitnesszaak en vervolgens een brave huisvader. Annelies wil graag de hulp van de professor inroepen, maar na de vorige zaak zit het scheef tussen de twee, en is de professor bij zijn moeder in Het Zoute ingetrokken, waar hij een ernstige crisis doormaakt. Wanneer het net rond de moordenaar zich sluit, maakt het team echter een fatale fout...

BEELD EN GELUID
Voor de zoveelste keer schijnt het bestaan van hogedefinitiedragers niet doorgedrongen te zijn tot de hoogste regionen van de VRT. Terwijl de reeks op televisie in HD (zij het dan 1080i) wordt uitgezonden, is er voor de thuismarkt alleen een dvd-versie beschikbaar, die weliswaar, zoals de meeste van wat er uit die kant komt aanwaaien, deftig van kwaliteit is, maar het dédain waarmee de Blu-raykopers aan de kant worden geschoven als quantité négligable, steekt. Met reeksen als Penoza doen verdorie onze noorderburen het beter! De dertien afleveringen worden niet op vier disks gepropt, maar op vijf, wat de compressie ten goede komt, en dus een verstandige keuze is. Het beeld had echter iets scherper mogen zijn, en de kleuren hadden wat meer diepgang mogen vertonen. De Vlaamse geluidstrack is uitgevoerd in 2.0 en volstaat niet altijd, want de dialogen zijn niet altijd even verstaanbaar. Of dit aan de kwaliteit van de dictielessen van de acteurs, dan wel aan de geluidsmix ligt, laat ik de makers zelf uitvechten. De muziek van Gregory Caron en Hannes De Maeyer, met enkele herkenbare thema's die al na een paar afleveringen blijven hangen, en afgewisseld worden door Italiaanse chansons waar de professor tuk op schijnt te zijn, biedt de serie meerwaarde.

EXTRA'S
Niets. We hadden op zijn minst een paar witte handschoenen en een fles dettol verwacht.

CONCLUSIE
De professor is in zijn eerste jaar geslaagd na deliberatie, maar moet volgend jaar oppassen voor tweede zit. De anti-plagiaatsoftware flirt namelijk met de drempelwaarde.