FILM
Emad (Shahab Hosseini) en z’n vrouw Rana (Taraneh Alidoosti) moeten op zoek naar een nieuw onderkomen als blijkt dat de muren in hun flatgebouw beginnen te scheuren als gevolg van grondwerken op het belendende terrein. Via een kennis bij de toneelclub vinden ze een betaalbaar dakappartement, maar heel snel komen ze er achter dat de vorige bewoonster een vrouw van lichte zeden was die zeer regelmatig mannen ontving. En als Rana op een avond alleen thuis is, wordt ze aangevallen door een man die haar voor de vorige bewoonster houdt en die er na het toebrengen van een paar flinke klappen als de bliksem vandoor gaat. Hij vergeet echter z’n autosleutels en z’n mobieltje en zelfs z’n bestelwagen die hij bijna voor de deur heeft geparkeerd.

Emad is uiteraard geschokt als hij z’n vrouw in het ziekenhuis opzoekt en van een buurvrouw verneemt dat ze in de douche is gevonden en heel veel bloed heeft verloren. Uiteraard wil hij er de politie bijhalen, maar Rana houdt hem tegen. Ze wil het incident stilhouden. Ze is bang voor de reacties van de omgeving. Het gevolg is een klein meningsverschil dat hun relatie onder druk zet, want uiteraard voelt Rana zich niet meer veilig in de flat en wil ze er weg, terwijl het er Emad in de eerste plaats om te doen is om de belager van zijn vrouw bij de kraag te vatten. Dat doet hij door de bestelwagen in het oog te houden en als die na een tweetal dagen verdwijnt, gaat hij er in Teheran naar op zoek…
 

Net zoals destijds ter gelegenheid van de release van A Separation (2010), waren de recensies extatisch voor Asghar Farhadi’s opvolger The Salesman. En net zoals mijn collega Dieter destijds, kan ik die mening niet helemaal bijtreden. Het grootste bezwaar is de lengte van de film, want de combinatie van dit nauwelijks uitgewerkte relatiedrama en een lichtjes doorzichtige whodunit zit met 118 minuten wel heel ruim in de kleren, zo ruim dat er bij momenten zelfs een voorzichtig gevoel van verveling optreedt. De toevoeging van de toneelfragmenten uit Death of a Salesman van Arthur Miller, waarmee het verhaal van de film volgens Farhadi gelijke tred houdt, onderbreekt regelmatig de trage actie, waardoor er van spanning uiteindelijk nog maar weinig sprake is. Dat is jammer, want alle ingrediënten zijn aanwezig voor een uitstekende film. De toneelfragmenten illustreren uiteraard de breuk die ontstaat tussen Emad en Rana, maar een rechtstreekse confrontatie tussen de beide hoofdfiguren had wellicht voor een grotere impact gezorgd. Asghar Farhadi is sterk in karakterontwikkeling, plotontwikkeling is veel minder zijn ding. Dat verandert in de laatste 15 minuten van de film, maar dan heb je als kijker toch een beetje het gevoel naar een andere film te kijken, want dan stapelt de regisseur de ontwikkelingen op elkaar, verandert hij de focus en krijgt de film een opvallende melodramatische tint.
 

Het production design is zoals verwacht vrij eenvoudig. De oorspronkelijke flat van Emad en Rana ziet er alles behalve eigentijd uit, met eerder donkere tinten van beige en bruin, het dakappartement is een vreemde constructie met veel glas die een beetje op een aquarium lijkt. De kleuren variëren van licht- tot donker blauw met een streepje grijs in de terrasscènes.
 

Het goede nieuws is dat Asghar Farhadi een uitstekende neus heeft voor talent en dus twee uitstekende acteurs in de hoofdrollen heeft gecast. Shahab Hosseini is geen onbekende naam in Iran en je kon hem aan het werk zien in Farhadi’s beide vorige films A Separation (2010) en About Elly (2009). De acteur slaagt erin om de ingehouden woede van z’n personage Emad zelfs zonder woorden zichtbaar en voelbaar te maken waardoor je als kijker beseft dat hij niet zal stoppen voor hij de aanvaller van zijn vrouw heeft gevonden. Taraneh Alidoosti kruipt in de huid van Rana, een jonge vrouw die zich na de gewelddadige aanval in zichzelf terugtrekt en zich zelfs isoleert van haar echtgenoot, en ze doet dat op een indrukwekkende en ingehouden manier, waardoor ze zelfs in de eindscène de voortgang van de gebeurtenissen domineert, puur door de manier waarop ze naar haar omgeving en de mensen kijkt. Een zeer sterke prestatie.
 

Een beetje traag met een verrassende wending op het einde die qua sfeer niet helemaal past bij de rest van de film, maar wel gespeeld door twee uitstekende acteurs. Niet Farhadi’s sterkste film, maar toch aanbevolen voor arthouseliefhebbers.