De ondertussen 72-jarige Schrader begon als criticus, maar veroverde de filmwereld door zijn choquerende scenario van Taxi Driver waarmee Hollywood een heel andere kant  van Amerika liet zien. Na ook een script voor Brian De Palma (Obsession) te hebben geschreven, probeerde Schrader het voor het eerst als regisseur met Blue Collar. Nadien palmde Schrader met American Gigolo, Hardcore en de remake van Jacques Tourneur's Cat People moeiteloos Hollywood in, maar met het door Copolla geproduceerde Mishima toonde Schrader kort daarna dat hij altijd een enfant terrible zou blijven. Zowat alle twintig films die Schrader nadien maakte werden gigantische flops, maar ze konden wel de critici charmeren. Het is ook iets...

De streng opgevoede Schrader is altijd een iewat bittere man geweest. Films die voortdrijven op nihilisme en weltschmerz, en vaak gepeperd zijn met een hoge dosis brutaliteit. Geen gratuit geweld, wel een spiegel op de maatschappij die met de dag verder en verder van het Calvinistische beeld staat dat hij door zijn ouders kreeg ingelepeld. Een man die samen met Spielberg en Scorsese één van de vooraanstaande figuren van de Movie Brat-generatie was en dus medeverantwoordelijk was voor de gouden jaren 70 van Hollywood. Een beeld dat nu aan diggelen is geslagen, en dat etaleert Schrader in The Canyons meer dan eens door het tonen van desolate beelden van gebouwen uit Los Angeles die ooit dienst deden als filmtempels.

Het verhaal dat gebaseerd is op een script van enfant terrible Bret Easton Ellis (de man die u ook American Psycho en Less Than Zero bezorgde) stelt alles en niets voor. In deze moderne fabel wordt de kijker geconfronteerd met het nihilisme van Hollywood waarin mensen in een kapitalistische, egocentrische wereld vol seks elkaar manipuleren. Tara (Lindsay Lohan) woont samen met Christian (James Deen, een filmografie vol porno). De jonge aantrekkelijke vrouw laat zich op bevel van haar vriendje door iedereen gebruiken. Van liefde is weinig of geen sprake, toch is er een magische kracht die de twee samen houdt. Hun weinig stabiele wereld wordt overhoop gegooid wanneer Tara ervoor zorgt dat nietsnut Ryan (Nolan Gerard Funk) een hoofdrol krijgt in een horrorfilm en later blijkt dat de twee een relatie met elkaar hebben gehad.

The Canyons is niet wat je noemt spek voor ieders bek. In een wereld vol fake neon wordt de kijker meegesleurd in een golf van dialogen die over niets gaan, simpelweg omdat de protagonisten niets zinnig te vertellen hebben. De karakters leven in een luchtbel die ieder moment dreigt open te spatten. Het is koffiedik kijken of Schrader speciaal om deze reden Lindsay Lohan koos (na de film kregen de twee ruzie omdat Schrader vond dat Lohan de film veel te weinig promo schonk), maar deze rol is perfect op haar lijf geschreven. 

BEELD EN GELUID

The Canyons is auteurscinema in zijn meest pure vorm. Schrader schittert (of zo je wil, faalt) door een film te regisseren die geen seconde rekening houdt met de wetten van de cinema. Het stond dan ook in de sterren geschreven dat Schrader hiermee andermaal op zijn bek zou gaan, gelukkig voor ons levert het heerlijke cinema op.