SERIE
Zelfbewustzijn. Wat nooit had mogen gebeuren, is uiteindelijk toch gebeurd: de androïden van Westworld hebben blijvende herinneringen overgehouden aan hun vorige incarnaties, en beseffen dat ze marionetten zijn in het poppenspel dat het bedrijf Delos voor hun dik betalende klanten opvoert. En ze zijn het kotsbeu. Is het soms een zet van bedenker Robert Ford (Anthony Hopkins)? Alleszins zagen we op het einde van seizoen 1 hoe de pleures is uitgebroken toen Dolores (Evan Rachel Wood) zich met haar volgelingen tegen haar makers keerde, en de aanwezigen op de receptie naar aanleiding van Fords nieuwe verhaallijn werden afgeknald, Ford zelf incluis.

 

In het tweede seizoen van Westworld nemen de makers een gedurfde zet door alvast de afloop van het conflict twee weken later al in de eerste minuten te tonen: alle hosts, de term waarmee de androïden worden aangeduid, zijn verzopen, en een groep paramilitairen is bezig met de restanten van de rebellie op te ruimen. Aan de oever van het meer vinden ze hoofdtechnicus Bernard Lowe (Jeffrey Wright) in verdwaasde toestand. We waren op het einde van het vorige seizoen getuige van het feit dat aan Bernard werd geopenbaard dat hij zélf een host is, die Ford heeft gemodelleerd naar zijn overleden vriend Arnold Weber (merk het anagram op), maar dat is een feit dat Bernard/Arnold voorlopig liever voor zichzelf houdt. Wel worden we dit seizoen deelachtig aan het mysterie waarom iemand zo gek is geweest om miljarden te pompen in de realisatie van het controversiële park. Het park is namelijk een nevenproduct van het wetenschappelijk onderzoek van financier James Delos (Peter Mullan), die, terminaal ziek zijnde, hoopte dat hij zijn bewustzijn kon laten overplanten in een onsterfelijke host. Dat plan is evenwel mislukt, want zijn kopieën vertonen constructiefouten waardoor hij niet lang kan overleven. Nadat zijn nietsnuttige zoon Logan (Ben Barnes) een overdosis heeft genomen, is het park vervolgens in handen gekomen van zijn schoonzoon William (Jimmi Simpson), die tegenwoordig als de Man in Black (Ed Harris) door zijn eigen park schuimt, op zoek naar... tja, naar wat eigenlijk?

 

De paramilitairen die na het uitbreken van de rellen in het park zijn losgelaten, is het echter niet te doen om zo veel mogelijk gasten te redden; hun leider, Karl Strand (Gustaf Skarsgård), schuift het hoofd van de beveiliging, Stubbs (Luke Hemsworth) opzij, en kennelijk heeft zijn troepenmacht het gemunt op de host Peter Abernathy (Louis Herthum), de 'vader' van Dolores, die kennelijk ten allen prijze moet geborgen worden, en dit op aanstichten van uitvoerend directeur Charlotte Hale (Tessa Thompson), een koele en berekende tante. Dolores zelf meent nog altijd dat ze haar vader moet redden van de invasiemacht, en bij haar reddingsoperatie vloeit bloed. Veel bloed. Ook de voormalige hoerenmadam Maeve (Thandie Newton) is samen met Hector (Rodrigo Santoro), Armistice (Ingrid Bolsø Berdal) en enkele andere getrouwen in opstand gekomen, alhoewel ze op het einde van seizoen 1 de kans had om het park te verlaten. Ze is namelijk nog op zoek naar haar 'dochter', die door de indianen van Ghost Nation is gekidnapt. Haar gezelschap begeeft zich echter zodanig ver uit het park, dat ze in een andere sector ervan terechtkomen: Shogun World, gemodelleerd naar het feodale Japan, een attractie voor gasten waarvoor Westworld 'te tam' is. Daar ontdekt Maeve dat ze de gave heeft om andere androïden te kunnen beïnvloeden in hun gedrag.

 

Het eerste doelwit van de rebellen is om de Cradle te vernietigen, het computerdatacentrum waar alle data van de hosts bewaard wordt. Er is echter nog een belangrijker computercentrum waar slechts zeer weinigen vanaf weten, ook het personeel van Delos niet. In de Forge worden namelijk ook de ingescande persoonlijkheden bijgehouden van ál wie ooit het park als gast heeft bezocht, een schat aan informatie die in de eerste plaats moest dienen om het onderzoek van James Delos op punt te stellen. Waar het de hosts echter vooral om te doen is, is om een plaats in de wereld te vinden waar ze vrij zijn van de bemoeienis van de echte mensen. Maar bestaat zo'n plaats wel, of beelden ze zich dat alleen maar in? De zoektocht naar de titulaire door is begonnen...

 

Qua concept lijkt dit tweede seizoen van Westworld, net als het eerste, wat op de film The Prestige, wat niet zo heel vreemd is, want beide zijn geschreven door Jonathan Nolan, broer van, en de beide delen de niet-chronologische vertelstructuur. Er wordt naar hartelust geflashbackt en geflashforward, en de stukjes van de puzzel krijgen we dan ook maar in de volgorde waarin ze volgens Nolan dienen te weten. Daardoor worden we als kijker ettelijke keren op het verkeerde been gezet; zo zijn er scènes waarin Dolores een model van Bernard aan het testen is, in plaats van omgekeerd, en het is pas in de laatste aflevering dat we te weten komen waarom dat überhaupt mogelijk is. Naar de laatste afleveringen toe wordt de actie wat meer naar de achtergrond geschoven ten voordele van een meer filosofische benadering omtrent existentie en doel in het leven. Zo begint de oudere William op de duur meer en meer te twijfelen of hij nu zelf een host is of niet - een vraag die overigens bewust open wordt gelaten, alsof de makers de discussie daarover nog eens extra wilden oppoken. In elk geval trekt Westworld een duidelijke parallel met de manier waarop bedrijven gegevens over ons verzamelen: is het waard om onze privacy volledig op te geven, in ruil voor onsterfelijkheid? Dát, en niets anders, is het centrale thema, het licht waartegen we dit tweede seizoen moeten bekijken.

 

Waar het met het volgende seizoen naartoe moet, lijkt na de anderhalf uur durende seizoensfinale niet helemaal duidelijk. Alleszins is de inspiratiebron, de film uit 1973 van Michael Crichton, volledig opgedroogd. Een derde seizoen komt er vast en zeker, met als aanvulling in de cast Aaron Paul uit Breaking Bad.

BEELD EN GELUID
Westworld, geschoten op film, is een pareltje om te bekijken: de blend van wildewestendorpjes en futuristische laboratoria biedt een prachtige ervaring, met rijke details, volle texturen en een zeer evenwichtig kleurpalet dat nergens hapert. Onder meer de schmink van de indianen van Ghost Nation is bijzonder gedetaillerd. De CGI-momenten worden naadloos in de reeks verwerkt, zo is er een scène waarin het bovenlichaam van de host Maeve volledig open ligt terwijl de host zelf bij bewustzijn is, die er bijzonder levensecht uitziet. Ook de stroboscopische effecten die Bernard parten spelen, zijn stevig. Verder wordt er tussen verschillende beeldverhoudingen geswitcht om de diverse tijdlijnen uit elkaar te houden - wellicht is dit een trucje dat u op voorhand wil weten. Alhoewel de decors qua uitzicht identiek zijn aan die van het eerste seizoen, moest voor de aankleding van Shogun World een nieuwe look bedacht worden. Ook deze ziet er bijzonder fijn uit, met een zweem van gedesatureerde kleuren die het geheel inderdaad het uitzicht van oude shogunfilms geeft. De afleveringen worden over drie schijven gespreid, zodat de ruimte maximaal benut wordt, een euvel dat bij recente Warner-releases zoals pakweg The Meg het wel eens laat afweten.

 

De DTS-HD MA 5.1-track is opnieuw een feest voor de surrounds, met diepe, immersieve geluidslandschappen waarin er voortdurend allerlei actie te beleven valt. De éne na de andere confrontatie tussen de paramilitairen en de hosts, en de hosts onderling, volgen elkaar op. Eens te meer vervaagt de geluidskwaliteit tussen grote bioscoopproducties en prestigieuze televisieseries, en krijgen hierbij we de volle lading. Aan de meer subtiele effecten wordt nochtans ook de nodige aandacht besteed, zoals de steriele stilte in de ruimte waarin Bernard Dolores aan de test onderwerpt (of is het andersom) of zoals de manier waarop Maeve de andere hosts kan "beïnvloeden" door een soort van telepathisch gefluister. Ramind Djawidi, die zich dankzij Game Of Thrones op de kaart heeft weten te zetten als één van de grote toonaangevende leveranciers van soundtracks voor televisieseries, naast namen als Bear McCreary, weet een mix te weven die enerzijds duidelijk invloeden van Rolling Stones en Roxy Music toont, maar anderzijds voldoende origineel blijft.

 

EXTRA'S
Al het bonusmateriaal staat op de derde schijf. Commentaartracks zijn er deze keer niet bij, maar u bekijkt de extra's echt pas best na de reeks vanwege hun hoog spoilergehalte. In The Truth Behind Delos (12:40) wordt een portret geschetst van de excentrieke miljardair James Delos en de belangen die zijn bedrijf heeft in Westworld. These Violent Delights Have Violent Ends (11:11) biedt een verklaring waarom het tweede seizoen een stuk gewelddadiger is dan het eerste. De sectie Bring Yourself Back Online bevat drie rondetafelgesprekken met als gastheren Leonardo Nam en Ptolemy Slocum, die in de reeks twee Delos-technici spelen. In het eerste, Reflections on Season 2 (14:51), zien we Jeffrey Wright, Evan Rachel Wood en James Marsden, aan de tweede, Of Love and Shogun (15:19) wordt deelgenomen door Thandie Newton, Rodrigo Santoro en Simon Quarterman, en Journeys and Technology (15:19) bevat bijdragen van Luke Hemsworth, Ben Barnes en Angela Sarafyan, alsook een spoiler van epische proporties die ík zelfs niet had zien komen: [spoiler]Stubbs is een host[/spoiler].

 

Een tiental kortere featurettes zijn samengevat onder de noemer Creating Westworld's Reality en bevatten meer filmtechnische bijdragen: The Drone Hosts (3:23), An Evocative Location (3:23), Fort Forlorn Hope (5:31), The Delos Experiment (5:59), Shogun World (12:57), Inside the Cradle (4:47), Chaos in the Mesa (5:28), Ghost Nation (3:19), Deconstructing Maeve (3:31) en The Valley Beyond (11:42), die grotendeels de chronologie van de afleveringen volgen.

CONCLUSIE
Meer nog dan het eerste seizoen is het in het tweede seizoen van Westworld nodig om je verstand erbij te houden. De productie van het seizoen stropte enkele maanden, maar het eindresultaat mag er uiteindelijk wezen, en hetzelfde kan gezegd worden van de uitstekende Blu-ray.