FILM 
Het lijkt vreemd, maar de carrière van Jean-Paul Belmondo nam dezelfde wending aan als die van zijn grootste concurrent Alain Delon. Bébel (de nickname van Belmondo) was één van de favoriete acteurs van de nouvelle vague-regisseurs en aldus een gezicht dat alsmaar opdook in films van bijv. Jean-Luc Godard (A Bout De Souffle is zonder meer de meest iconische). Na te hebben samengewerkt met de allergrootste Franse cineasten (van Claude Sautet tot Jean-Pierre Melville) kreeg Belmondo er genoeg van en ging hij tot grote ontevredenheid van de critici plat op zijn buik door zich toe te gaan leggen op rollen waarin hij uitblonk als vrouwenversierder eerste klas die ook nog eens graag meppen uitdeelt. Terence Hill en Bud Spencer was nooit ver weg, maar internationaal at het publiek uit zijn hand en het leverde nog zeer leuke films op.

Op het einde van de jaren 60 zag je de chouchou van de pers plotseling in hypervrolijke niemendalletjes als Le Cerveau of Borsalino opdraven, en daar kwam tot midden jaren 80 maar geen einde aan. Naast het spelen van sympathieke boefjes bleek Belmondo ook de gedroomde filmflik te zijn. Dat brengt hem rollen op voor films van Georges Lautner (Joyeuses Pâques met Sophie Marceau of het gigantische succes dat Le Professionel was) en Jacques Deray. Met deze laatste maakte hij in 1983 Le Marginal en daar werd in 1987 ook nog eens Le Solitaire aan toegevoegd. Hoewel het niet eens om hetzelfde personage ging (gewoon een flik die graag de macho in Parijs uithangt) werd Le Solitaire gepromoot als de sequel van Le Marginal. Helaas zonder veel gevolg, want de film flopte. Het publiek had het eind jaren 80 wat gehad met de machofratsen van Belmondo, waardoor de acteur wijselijk besloot om het wat kalmer aan te doen en het te gaan proberen in de theaterwereld.

Het zal geen mens (wellicht ook geen fan) verbazen dat het verhaal van Le Solitaire flinterdun is en ook nog eens compleet van de pot gerukt is. Rechercheur Stan Jalard (Belmondo) is het soort agent die zich alles mag permitteren. Hij is een graag geziene gast in de nachtclubs van de lichtstad, heeft iedere dag een andere vriendin, mag met het pistool in de broek paraderen en hij mag zelfs regelmatig zijn oversten knock-out slaan als hij het niet eens is met hun beslissingen (we raden het je niet echt aan). De flik heeft het echter gehad met het ruige leven en wil de rest van zijn levensjaren op de Antillen doorbrengen. Uiteraard zou zo’n beslissing op een nogal saaie film uitdraaien, daarom wordt Jalard’s collega en goede vriend Simon (Michel Creton) brutaal afgeslacht door de misdadiger Schneider (Jean-Pierre Malo). En jawel de aftiteling zal pas volgen wanneer de gangster door de held aan flarden wordt geschoten. 

Juist, u kon deze literaire acrobatie wellicht zelf ook wel bedenken, en toch is Le Solitaire een meer dan aardige film. Ten minste als u vrede kan nemen met de flamboyante Belmondo die wijselijkheden als “een flik rouwt niet lang” met regelmaat in de mond neemt, om nog maar te zwijgen van zijn (zeg maar) vaak seksistische opmerkingen. Je kan ook wel de rol van de vrouwen in deze prent raden. Juist, ze zouden er vandaag niet meer mee wegkunnen die nepflikken!

Naast de nodige vuistslagen zijn er ook de reguliere stunts die Le Solitaire opvrolijken. Goed om te weten is dat Belmondo de Tom Cruise van zijn generatie was en al het gevaarlijke werk voor eigen rekening nam. Hoogstaande cinema is Le Solitaire geenszins, wel plezante cinema. Mag dat ook eens?

BEELD EN GELUID
Wie Le Solitaire in zijn kast wil zal het moeten stellen met deze ondermaatse dvd die nochtans is uitgebracht door UniversaL/Studio Canal. Er is niet de minste poging ondernomen om de foutjes weg te werken, en het resultaat kan je best vergelijken met dat van een oude vhs-band. Ook het geluid is allesbehalve, met als standaard een Franse 2.0 geluidsband. Tot nu toe is er nog geen Blu-ray uitgave van deze film. Wel opletten, want (dat komt er van met die Franse titels) is er wel een blu-ray met de titel Le Solitaire in omloop, maar dat gaat om Thief van Michael Mann.

EXTRA'S
Niets, maar dan ook niets, zelfs geen fotootje van Belmondo.

CONCLUSIE
De ene zal Le Solitaire gedateerde rommel noemen, de andere dan weer een guilty pleasure zoals ze het alleen maar in de 80’s konden bedenken, wij houden het op een stukje heerlijke cinema waar je best niet te veel over nadenkt.