FILM 
Een giallo is een exploitatiefilm die (vaak van Italiaanse makelij) uitblinkt in felle kleuren. De naam (giallo is Italiaans  voor geel) komt omdat de vroegere pulpromans in Italië vaak op geel papier werden gedrukt. Verhalen die bij ons bekend stonden als stationsrommannetjes. Slechte plots, en vaak niet verlegen om elkaar te gaan imiteren. Het leverde niet alleen een resem briljante stijlregisseurs op zoals Mario Bava en Dario Argento, maar het is ook vaak het geliefkoosde genre van liefhebbers van B-films en horrorprenten. Typisch waren de scènes die doordrenkt waren van het felle bloed, maar ook kon een giallo bijv. niet zonder zwarte handschoenen. Op het einde van de jaren 80 raakte men uitgekeken op het genre, om (zo gaat dat) later te worden opgepikt door de cultliefhebbers. Vaak moet je de giallo's gaan zoeken op de rommelmarkt voor een vhs-tape die niet bij het schroot is geraakt of peperdure imports aanschaffen. Ook vonden sommige hedendaagse regisseurs het opportuun om het genre te gaan imiteren. Het meest geslaagde voorbeeld komt uit België met L’Étrange Couleur Des Larmes De Ton Corps van Hélène Cattet en Bruno Forzani, ook al raakte de film niet verder dan het festivalcircuit. Dat gold ook voor deze Abrakadabra van Luciano en Nicolás Onetti.




Niets is wat het lijkt, zo luidt de begintitel van deze film. De kijker op het verkeerde been zetten zoals dat heet. Daar slagen de twee geen seconde in. Het script zit vol gaten en je vraagt je meermaals af of je niet in slaap bent gedompeld waardoor je een paar sleutelscènes hebt gemist, maar ook dat is pure illusie...  Abrakadabra is gewoon een slecht verhaal over een gerenomeerde goochelaar Lorenzo (German Baudino) die ten onrechte beschuldigd wordt van een resem moorden. Of is het toch niet zo?




We raden je aan om de film niet onmiddellijk na de aftiteling uit de lader te halen, want hoewel het achteraf ook nog verwarrend lijkt kan je toch een paar puzzelstukken vinden die je naar de weg van de waarheid moeten leiden. Een giallo die zeer Italiaans aandoet, maar wel volledig in Argentinië is gedraaid en het zo goed als volledig van zijn stijl moet hebben en dat is niet genoeg om 70 minuten te boeien. Zeker niet omdat je als kijker maar al te goed beseft dat het om pure imitatie gaat. En tja, dan kies je uiteindelijk toch wel voor het origineel, niet?

BEELD EN GELUID
Een giallo staat bekend voor zijn mooie, vaak felle kleuren. Bij de bloedscènes worden de grootmeesters van het genre vaak benadert, maar grotendeels kiezen de regisseurs voor lelijke, vale (zelfs onzuivere) kleuren waardoor het eerder een lelijk boeltje wordt. Maar puur technisch bekeken gaat dit om een geslaagde transfer. 




EXTRA'S
Met Abrakadabra brengen Luciano en Nicolás Onetti hulde aan de giallo. Als pure imitatie de referentie is, dan slagen deze twee daar behoorlijk in, maar een goede film is dit niet.