SERIE
1968. Djurgårdskällaren is niet meer. Nina (Hedda Stiernstedt) heeft het restaurant omgevormd tot een nachtclub, Nina's, inclusief een discotheek met een joekel van een discobol. Nadat hij haar bedrogen heeft, heeft Calle (Charlie Gustafsson) een baantje aangenomen in een kleine bistrot, en hij is gelukkig. Nina wil de club vooral in samenspraak met haar dochter Christina (Julia Heveus) runnen, zodat hij haar ook iets nalaat. Tijdens de openingsavond gooit er echter iemand een traangasgranaat naar binnen, en de gasten moeten in allerijl geëvacueerd worden. Nina vermoedt dat haar broer Peter (Adam Lundgren) en zijn vrouw Ester (Ida Engvoll) achter de wandaad zitten. Peter heeft namelijk één van zijn restaurants omgevormd tot een nachtclub, de Club Royal, en Nina meent dat hij de concurrentie met Nina's niet aankan. Peter heeft bovendien de Joegoslaaf Mirko Kostelić (Nemanja Stojanovic) op de loonlijst staan, die vroeger al soortgelijke misdaden op zijn kerfstok heeft laten kerven. Nu is er iets te zeggen voor het verschil tussen Nina's en Club Royal. De eerste is een stijlvolle club waar u uw kinderen zonder probleem naartoe zou laten gaan, de tweede is een afgeleefd speelhol waar bij wijze van entertainment twee dames met behoorlijk wat overgewicht op een podium staan te dansen, enkel gekleed in een string en met een flochke op hun tepels.

Christina beweegt zich echter in een slecht milieu. Ze heeft zich aangesloten bij een bende communistisch krapuul onder de leiding van de charismatische leider John (Morten Vang Simonsen), die Christina schijnt te kunnen inpakken als een kadootje. Ook Uno (Peter Laring) de zoon van schepen van sociale zaken Maggan Nilsson (Josefin Neldén), behoort tot het groepje, maar in werkelijkheid is hij een infiltrant voor de politie, die de handel en wandel van het tuig van de richel moet nagaan. Hij koestert echter gevoelens voor Christina, en zodra hij haar opbiecht dat hij eigenlijk voor de politie werkt, is zijn dekmantel naar de vaantjes. Christina wordt tot overmaat van ramp zwanger van John, en ze verdwijnt van de aardbol. In het groepje bevindt zich ook een Amerikaan, Mark (Antonio Tengroth), een dienstweigeraar in Viëtnam die politiek vluchteling is in Zweden. De man heeft echter een gevoel voor soul en funk, en Nina zit om een DJ verlegen. Alhoewel hij zijn eerste draaidag grandioos verpest, heeft de man toch talent om de club weer vol te krijgen na de aanslag. Bovendien gaat Nina bij Calle smeken of hij terug in de keuken wil komen te staan. Het koppel groeit zo weer naar elkaar toe.

Maggan zelf heeft nog altijd een relatie met Britt Gahn (Tova Magnusson), die het intussen tot minister heeft geschopt. Plots staat echter haar eerste lief Lilly (Karin Franz Körlof) weer voor de deur. Die nodigt haar uit om een avond door te brengen in een illegale homobar, en net op het moment dat ze daar aanwezig is, doet de politie een inval waarbij ze alle aanwezigen registreren. In de pers breekt dan ook een groot schandaal uit ("schepen bezoekt illegale club"), en wordt er openlijk getwijfeld aan Maggans seksuele oriëntatie. Maggan kan in de gegeven omstandigheden niets anders doen dan ontslag nemen. Ze is echter ongewild een icoon van de prille homobeweging van Stockholm geworden, en de politiek is nog niet van haar verlost...

Over homo's gesproken, Gustaf (Mattias Nordkvist) heeft zijn geaardheid afgezworen dankzij god, en hij is missionaris in Tanzania geworden. Via een volmacht bestuurt Nina haar club waarin ze alleenzeggenschap heeft dankzij de meerderheid die Gustaf haar verschaft. Met Gustafs vrouw Astrid (Caroline Söderström) gaat het echter niet te best. Angelo (Simone Coppo) heeft dan weer zijn ontslag gegeven en is van plan de eerste pizzeria van Stockholm te openen. De banken vinden zijn idee echter maar niks, en hij heeft het moeilijk om een lening los te krijgen. In de keuken worden twee nieuwe koks aangeworven, Carmen (Evin Ahmad) en Lasse (Richard Turpin). Zij is vleesliefhebster en hij is overtuigd vegetariër. Zelfs de redelijk grote keuken van het restaurant is nog te klein om de twee, die zich tegenover elkaar gedragen als kat en hond, uit elkaar te houden. Ancien Ethel (Anna Bjelkerud) moet dan ook een truc uit haar mouw toveren om de zaak niet te laten ontaarden.

Wanneer er op mysterieuze wijze een hoop geld van de rekening van Nina's verdwijnt, staat het restaurant bovendien op het randje van het failliet. De leveranciers leveren niet meer, en Calle moet al zijn creativiteit aanwenden om toch nog íets op het menu te toveren. Nina heeft geen andere keuze dan haar restaurant te verkopen aan Kostelić, tenzij er op het laatste nog een mirakel gebeurt...

In het derde seizoen van Vår Tid Är Nu, wat maar acht afleveringen telt in plaats van de gebruikelijke tien, verschuift het restaurant wat naar de achtergrond, en wordt meer de politieke kaart getrokken. De scenaristen maken komaf met de mei '68-beweging, en laten we zeggen dat extreemlinks terecht geen al te beste beurt maakt. Qua politiek worden feiten en fictie verweven; zo speelt de betreurde sociaaldemocratische eerste minister Olof Palme in deze reeks een rol. De periode van dit derde seizoen bestrijkt 1968-1971, en het is een beetje ongeloofwaardig om een jonge actrice als Hedda Stiernstedt daarin te portretteren als iemand die al oma is, ongeacht het feit dat haar kapsel door deze drie seizoenen heen een perfecte studie omhelst van de diverse stijlen haartooi in het naoorlogse Zweden. De scenario's staan echter nog steeds als een huis, en ogenschijnlijk onbelangrijke details vinden hun beslag in de afloop, zodat je bij het einde van het seizoen het gevoel hebt dat je een puzzel voltooid hebt. Het derde seizoen eindigt met een behoorlijk happy end, dat perfect als slot van de reeks had kunnen dienen, edoch juicht liefhebbers juicht, want een vierde seizoen is in de maak. Dat ik de drie seizoenen op amper twee weken heb uitgekeken, mag voor mijn part als graadmeter dienen voor de kwaliteit.

BEELD EN GELUID
Ook dit derde seizoen is technisch zeer vergelijkbaar met het vorige. De kleuren en de scherpte zijn passabel maar niet optimaal, en er valt al eens een compressie-artefact te betreuren. Het gladde gepolijste interieur van de discotheek die onderdeel vormt van Nina's ziet er echter gelikt uit, en enkele kleurlampen en een discobol doen wonderen. De Dolby Digital 5.1-track is opnieuw zeer goed, alhoewel de actie grotendeels beperkt blijft tot het gerammel met potten en pannen in de keuken. Qua ondertiteling is het ons deze keer opgevallen dat er hier en daar een woord in een zin is weggevallen.

EXTRA'S
Het blijft ergerlijk dat u eerst een reeks cross-promotionele trailers opgelepeld krijgt vooraleer u aan het hoofdmenu komt.

CONCLUSIE
Het derde seizoen van Vår Tid Är Nu biedt weer volop entertainment voor de Scandinavië-liefhebbers onder het kijkend publiek van Lumière, dat van noords drama haar unique selling position heeft gemaakt. Als Lumière wat meer had ingezet op Blu-ray, waren we helemaal tevreden geweest.