FILM 
Vestron Pictures. Wie iets heeft met de cinema van de jaren 80 zal het zich ongetwijfeld nog wel herinneren. In het midden van de jaren 80 opgericht en meteen was het bingo, want de lowbudget-film Dirty Dancing van Emile Ardolino werd een monsterhit. Qua winstcijfers wist men dat nooit te overtreffen, maar Vestron had nog een ander paradepaardje op zak en dat was de VHS. Vanuit de schoot van de moedermaatschappij werd de videomaatschappij Vestron Video opgericht en dat was goed voor 17 films die gedistribueerd werden door giganten als Trimark of Lionsgate. Films die destijds alleen maar op videotape beschikbaar waren, maar sinds een tijd zijn de meeste van hun op blu-ray verschenen (regiovrij dan nog), maar de meeste…il faut le dire… zijn niet bepaald goedkoop. En kwalitatief eveneens voor discussie vatbaar, want wat Cannon deed voor de actiefilm, deden ze bij Vestron voor de horror.

“Of je de film nu goed of slecht vindt speelt geen rol. Feit is dat eens je hem gezien hebt dat je hem nooit meer zal vergeten”, aldus Jackie Kong, maakster van deze cultklassieker. En de regisseuse heeft overschot van gelijk. Volgens de filmwetten (als die al moeten bestaan) is Blood Diner een gigantische miskleun. Er wordt slecht geacteerd, het hele verhaal is debiel, de special effects zijn oerdom en het baadt in een 80’s-sfeertje dat nu vertaald wordt als “slechte smaak”. En toch verveel je je geen seconde!

Lawrence Kasanoff die samen met James Cameron Lightstorm Entertainment oprichtte en “bekend” raakte door de Mortal Kombat-films had aanvankelijk het idee om sequel te maken op het in 1963 verschenen Blood Feast van Herschell Gordon Lewis. Voor de kenners: een meesterwerk in wansmaak. Een cinematografisch excuus dus om ledematen in de pan te hakken.

Uiteindelijk ging de film een eigen leven leiden en dat was te danken aan zowel de cast als regisseuse Jackie Kong. Ze debuteerde met The Being en mocht daarna genieten van wat Hollywoodfaam met de komedie Night Patrol waar Linda Blair in zat. Kong wist dat ze het moest zien te rooien met een belachelijk budget, maar ze haalde alles uit de kast om er een cinemawaardige release van te maken. Alles moest vanaf de eerste keer goed gefilmd worden en de cast werd samengesteld uit acteurs en actrices die nergens anders aan de bak konden komen. Dat leidde wel tot cheesy overacting, maar het heeft zoals dat heet zijn charmes.

De film begint ergens in de jaren zestig. Twee broers, Michael Tutman (Rick Burks) en George Tutman (Carl Crew) zien hoe hun oom Anwar Namtut (Drew Godderis) doodgeschoten wordt door de politie. De jongens begrijpen niet dat Anwar een seriemoordenaar is en ze beloven hem net voor zijn dood om de oude godin Sheetar (Tanya Papanicolas) weer tot leven te wekken. Jaren later graven ze hun oom uit het graf op en bewaren ze diens brein in een glazen pot die de broers beveelt. De twee moeten van verschillende lichaamsdelen van stoute vrouwen verzamelen, en die aan elkaar naaien zodat ze Sheetar tot leven kunnen wekken waar tijdens een "bloedbuffet" een maagd aan haar wordt geofferd. Twee detectives (LaNette LaFrance en Roger Dauer) moeten erger  voorkomen...

Hopelijk ben je er nog en ben je niet naar de volgende bespreking gegaan. Ook al kon het poepsimpele verhaal door een krankzinnige kleuter verzonnen zijn, toch krijg je er uiteindelijk noch kop noch staart aan. Een film die het louter en alleen van afgerukte armen en benen, en uiteraard blote borsten, moet hebben. Een film die uitblinkt in vindingrijkheid, of het nu goed of slecht is. Zo waren de decors gewoonweg het straatbeeld van Hollywood Boulevard of pikte men de personages bijna letterlijk van de straat op. Er zijn 101 redenen om Blood Diner bij het vuilnis te zetten, maar je zal er evenveel vinden om hem te koesteren. Een worstelaar met de naam Jimmy Hitler. Zeg zelf...

BEELD EN GELUID
Een release als deze onderstreept nog maar eens het nut van een blu-ray. Een cultfilm die destijds op een vhs-tape met de nodige strepen verscheen (wat ook wel iets heeft), en nu dus volledig is opgepoetst waardoor je de film als het ware voor een tweede keer kan ontdekken.Een horrorfilm die zo goed als volledig in daglicht is gedraaid en eentje met heerlijke 80’s pastiche-kleuren. Er is geen greintje filmgrain te bespeuren en het mag duidelijk zijn dat dit met liefde, maar ook met veel geld is behandeld. Een nadeel is wel dat de meeste titels uit hun catalogus gemakkelijk boven de 30 euro gaan, maar regelmatig heb je op Amazon of Zavvi aanbiedingen. Het geluid is mono, maar zonder enig geruis.

EXTRA'S
Er is uiteraard niemand die een blu-ray koopt omwille van de kaft (hoewel), maar toch willen we onderstrepen dat Vestron het zo aan boord legt dat je het gevoel krijgt dat je een oude vhs-tape in je handen hebt. Marketing, weten we ook wel…maar het doet iets met een (oudere) mens. Uit die videoperiode krijg je een paar trailers en tv-spots uit de oude doos. Mooi voor wie fan is. Voor de rest, niet meer dan schijfvulling. Maar er zijn ook twee sublieme extra’s die de kijker een filmisch inzicht bieden op deze klassieker. De hoofdmoot zijn vijf featurettes die je na elkaar kan afspelen en waarbij in een uur tijd zowat iedereen zijn zegje mag doen. Ten minste zij die nog in leven vertoeven, hoofdrolspeler Rick Burks kwam net na de opnames van Blood Diner om in een tragisch auto-ongeluk.

CONCLUSIE
Uiteraard kan je Blood Diner niet als een goede film bestempelen. De vraag is alleen welke standaarden je moet bovenhalen om een film naar waarde te schatten. Als dat zorgeloos 80’s-entertainment is die horrorfans kan bekoren, dan heeft deze cultclassic alles in zich om de opgestoken duimen te verdienen.