FILM
Vader March (Bob Odenkirk), soldaat in het confederale leger, heeft vier kunstzinnige dochters: Meg (Emma Watson), die acteerambities heeft, schrijfster Jo (Saoirse Ronan), schilderes Amy (Florence Pugh) en pianiste Beth (Eliza Scanlen), die kampt met een zwakke gezondheid. Terwijl vader in de nasleep van de burgeroorlog van huis is, heeft het gezin March het niet breed; toch staat moeder Marmee (Laura Dern) er op dat het kerstdiner wordt gedeeld met een familie uit de buurt die pas écht in armoede leeft. Die liefdadigheid trekt de aandacht van hun buurman, de nurkse Mr. Laurence (Chris Cooper), die met zijn kleinzoon Theodore Laurence, Laurie (Timothée Chalamet) voor de vrienden, in een statige villa naast het huis van de Marches leeft. De vier dochters hebben een innige band, alhoewel ze elkaar meer dan eens naar het leven staan, onder meer wanneer Amy de manuscripten van Jo verbrandt omdat Jo naar een bal mag en zij niet. Omdat de jongste dochter Beth met haar pianospel de oude Laurence herinnert aan zijn eigen dochter, mag ze op tijd en stond in het rijkemanshuis piano komen spelen. Jo maakt gelijk van de gelegeneheid gebruik om de halve bibliotheek uit te lenen, en de meisjes gaan zelfs vriendschappelijk om met Laurie, die tot hun intieme kringetje toetreedt.




De dames komen stilaan op huwbare leeftijd, en vooral de bemoeizieke tante (Meryl Streep) staat erop dat de dames van straat geraken, waarbij het enige criterium wat telt is dat de aanstaande gelukkige liefst zo rijk mogelijk is. Jo is in haar ogen al een verloren zaak, want de vrijgevochten geest wil zich aan niemand binden om haar vrijheid niet op te geven, en ze wijst de avances van Laurie dan ook af. Meg is de eerste die trouwt, met John Brooke (James Norton), de privéleraar van Laurie, maar in tantes ogen is Meg beneden haar stand getrouwd en kan de suffige schoolmeester haar op materieel vlak niet bieden wat ze nodig heeft. Amy krijgt een aanzoek van Laurie, maar ze voelt zich eerder beledigd dan wat anders omdat ze in haar ogen Lauries tweede keuze is, na Jo. Als Beth komt te overlijden en de zusters, nadat ze zijn uitgezwermd, weer samenkomen in het ouderlijk huis, lijkt het dat Jo haar dagen zal moeten slijten als oude vrijster. Of niet?




De nieuwe en zwierige verfilming van Greta Gerwig, na Lady Bird herenigd met haar favoriete actrice Saoirse Rohan, is de eerste na de film uit 1994 met onder meer Winona Ryder en Kirsten Dunst. De prent komt een beetje moeilijk op gang omdat het verhaal voortdurend wisselt tussen twee tijdsperiodes, namelijk de onbezonnen jeugd van de meisjes en een moment na het huwelijk van Meg. Gerwig is nogal vrij omgesprongen met het materiaal van Louisa May Alcott, en heeft er onder meer een ander einde aan gebreid, maar haar verfilming is allesbehalve stoffig. Zo zijn de dialogen een stuk minder stroef als wat je gewend bent met dit soort kostuumdrama's, en er is veel moeite gestoken in de aankleding. Zo hebben de vier zusjes March telkens kleren in één welbepaalde tint aan die onlosmakelijk met hun personage verbonden is, terwijl moeder March altijd een combinatie van de vier kleuren draagt, om aan te geven dat alle aspecten van haar dochters in haar verenigd zijn.




Het absoluut gebrek aan chronologie is iets waar u zich in het eerste kwartier moet over zetten. Gerwig presenteert haar film als een verhaal in een verhaal: de volwassen Jo probeert het levensverhaal van haarzelf en haar zussen aan een uitgever te slijten, en gaandeweg komen de herinneringen aan de tijden van weleer boven. Pas na een scène waarin Jo haar haar laat afsnijden voor een goed doel, en ze voor de rest met een kort koppie door de film laveert, worden de twee tijdslijnen duidelijk. Maar zet u daar over en geniet vooral van het heerlijke acteerspel met levendig uitgewerkte karakters, waarbij Saoirse Rohan, Emma Watson en Florence Pugh een masterclass acteren geven. Ook de interventies van Meryl Streep zijn memorabel, en het is spijtig dat haar personage niet wat meer in beeld komt, want La Streep trekt alle aandacht naar zich toe elke keer ze acte de présence geeft. Ook de bijrollen worden zeer mooi ingevuld, met de juiste acteur op de juiste plaats, bijvoorbeeld Chris Cooper in de rol van de oude Laurence.




Little Women is een kostuumfilm die de brug slaat tussen het verleden en het heden, met girl empowerment, een ietwat revisionistische en positief bijgekleurde kijk op de 19de eeuw, en vooral een hoog suikerspingehalte. De manier waarop Jo telkens op een njet stuit bij de uitgevers omdat haar schrijfsels té modern naar hun smaak zijn - voor hen moet elk meisje op het einde van een boek ofwel getrouwd zijn, ofwel dood - staat een beetje symbool voor de film zelf, waarin de personages uit het keurslijf van het klassieke rollenpatroon in de 19de eeuw willen uitbreken. De Academy heeft de film bij de Oscaruitreiking links laten liggen, en dat is spijtig, want het acteerwerk is werkelijk top. Geen van de zes nominaties werd verzilverd.

BEELD EN GELUID
Little Women werd niet digitaal geschoten, maar nog op authentieke film. Dit brengt een beetje natuurlijk grain met zich mee, maar ook een mooi, tastbaar beeld met scènes met fijn gekleurde baljurken met veel tierlantijntjes, houtsnijwerk in de oude bibliotheek van Laurence en textuurrijke, in leer gebonden boeken, en winterse landschappen met een meer waar een dikke laag ijs op ligt. Het beeld is een helder spel van licht en donker met evenwichtige en gesatureerde kleurpaletten, die wisselen naarmate er sprongen door de tijd worden gemaakt, en mooi afgelijnd zwart. Af en toe zijn de achtergronden nét iets te gecomprimeerd om een perfecte score te garanderen. De DTS-HD MA 5.1-track brengt veel bij aan de ambiance, of het nu in het drukke persbureau is waar Jo haar boeken tracht te slijten, of op een sfeervol bal waar zowel binnen als buiten gedanst wordt. Ook een kreet voor hulp weerklinkt zeer helder en natuurlijk wanneer één van de hoofdpersonages door het ijs zakt. De mooie score van Alexandre Desplat zet nog eens alles mooi in de verf. Om de één of andere reden is er een apart ondertitelingsspoor voor Vlaanderen en Nederland.




EXTRA'S
De bonussectie bestaat uit zes documentaires. A New Generation of Little Women (12:52) tracht ons te leren hoe het werk van Louisa May Alcott werd vertaalt naar een nieuwe generatie, met jonge, frisse acteurs en een moderne insteek. Making a Modern Classic (9:02) gaat dan weer wat meer de technische toer op, met kostuums, rekwisieten en decors, die moeten dienen om de tijdssfeer zo accuraat mogelijk weer te geven. In Greta Gerwig: Women Making Art (9:22) komen we te weten in welke mate de regisseuse haar persoonlijke stempel heeft willen drukken op de film, en welke affiniteit ze heeft met het bronmateriaal. Er is een Hair & Make-Up Test Sequence (2:58) die exact is wat de titel omschrijft, een promotioneel getinte Little Women Behind the Scenes (3:25) die in het kort een samenvatting is van wat er in de andere stukjes materiaal gezegd wordt, en Orchard House, Home of Louisa May Alcott (10:07), met een bijdrage over leven en werk van Alcott.

CONCLUSIE
Kostuumdrama's zijn weer in, en deze nieuwe versie van Little Women komt precies op het goede ogenblik. De film werd qua prijzen een beetje over het hoofd gezien, want de kwaliteit van deze verfilming liegt er niet om. De diskkwaliteit is naar Sony-normen, wat een garantie op zich is.