Je kan moeilijk beweren dat je je goed voelt na het zien van Requiem For A Dream, de bejubelde classic van Darren Aronofsky, die gebaseerd is op de gelijknamige roman uit 1978 van Hubert Selby Jr. Het onderwerp: drugs, en dan vooral de gevolgen ervan en wat dat met een mens zo al kan doen. Vier personages die elk met een drugsverslaving te kampen hebben. Vier mensen zonder een sprankeltje toekomst, en die elkéén gevangen geraken in een wereld die bestaat uit wanhoop, angst en waanideeën. Een film met een zeer eigen visie en techniek, die daarom misschien wel met één voet in de arthousewereld staat, maar die tegelijkertijd zo pakkend en accuraat gefilmd is dat hij een echte trip wordt. Kwestie van in dezelfde sfeer te blijven.

Het is misschien wel dat unieke, dat confronterende en vooral de afwezigheid van het raadgevende vingertje die van Requiem For A Dream zo’n trefzekere uppercut maakt. De beelden spreken voor zich, en meer moet daar niet over gezegd of geschreven worden.

Het was altijd de droom geweest van Selby om zijn roman te verfilmen, maar het was pas met Aronofsky die als tiener een grote fascinatie voor het boek had dat het er uiteindelijk van kwam en waaraan Shelby uiteindelijk ook zou aan meewerken. Na afloop kreeg hoofdrolspeelster Ellen Burstyn weliswaar verdiend een Academy Award-nominatie voor Beste Actrice (en die schandelijk de duimen moest leggen voor Julia Roberts voor haar rol in het milieudrama Erin Brockovich), maar de weg om deze film te maken was lang. Niet alleen financieel. Aronofsky had met zijn vorige film Pi wel de critici kunnen overtuigen, maar niet het cinemapubliek, en ook Requiem For A Dream was niet onmiddellijk de kip met de gouden eieren.

Ook de casting bleek een probleem te worden. Het was duidelijk dat Requiem For A Dream een bikkelharde film zou worden, en niet iedereen stond te springen om erin mee te spelen. Voor de rol van moeder Sara Goldfarb die verslaafd is aan pillen waarvan ze zelf niet eens weet waarvoor ze dienen, werd eerst gedacht aan zowel Anne Bancroft als Faye Dunaway, maar die zagen dat beide niet zitten. Ellen Burstyn die later zou zeggen dat het haar beste rol uit haar carrière was vond het aanvankelijk ook maar niks, maar veranderde van mening toen ze Pi zag en daarmee alle vertrouwen kreeg in de regisseur. 

Ook Giovanni Ribisi, Neve Campbell en Dave Chappelle stonden op het verlanglijstje van Aronofsky, maar ook zij weigerden één voor één. Uiteindelijk vond men Jared Leto en Jennifer Connelly die wel enthousiast waren, net als Marlon Wayans die aanvankelijk eveneens aarzelde om de rol van Tyrone te spelen omdat hij die veel te stereotiep vond.

Er werd veel verwacht van de acteurs. Darren Aronofsky vroeg aan Jared Leto en Marlon Wayans om gedurende 30 dagen seks en suiker te vermijden zodat ze hun karakter beter zouden begrijpen. Leto die zelf tussen de junks ging wonen, verloor zelfs 13 kg om zo zijn personage meer geloofwaardig te kunnen spelen. En Jennifer Connelly speelt wel een zeer gedurfde rol en is briljant als junk die alles over heeft voor een shotje. Het waren inspanningen die uiteindelijk loonden, want Requiem For A Dream is een film die je niet gauw zal vergeten. Niet alleen omdat het er één is die de kijker omver mept, ook staat de film als een huis door zijn excellente vertolkingen en dan met Burstyn voorop. Ook is er de aparte, fragmentarische regietechniek die Aronofsky toepaste. De cineast die duidelijk ook fan van Spike Lee is, bouwde de film op via een reeks korte shots (er zitten meer dan 2000 in de film verwerkt) en daardoor oogt het resultaat weliswaar hypernerveus, maar het verveelt geen seconde en deze aanpak maakt de prent alleen maar unieker.

BEELD EN GELUID