Om de haverklap wordt je mailbox gebombardeerd met breaking news-feiten. We worden zo overspoeld door berichten dat we nauwelijks nog opkijken als er een drama plaats vindt, laat staan dat we het in ons geheugen opslaan. Nooit zal iemand echter de aanslagen op de Twin Towers vergeten, al was het maar omdat het zo wat de meest spectaculaire beelden zijn die we ooit op ons netvlies zagen, maar dat betekent niet dat er geen andere aanslagen zijn. We weten het wel, maar laat ons eerlijk en wel wezen, het gaat aan ons voorbij en een bomaanslag in één of ander ver oord is al even opwindend als wachten op de nieuwe maatregelen van het Overlegcomité.

In november 2008 werd Bombay getroffen door een reeks van tien gelijktijdig gepleegde terroristische aanslagen. Drie dagen was de stad in de ban van terroristen die in de naam van Allah 174 mensen de dood injoegen en waarvan de werkelijke opdrachtgevers nog steeds op vrije voeten rondlopen. Naar verluidt was het de bedoeling om een Indiase 9/11 op poten te zetten en het hoofddoel was het poepsjieke Taj Mahal Palace Hotel waar 166 mensen stierven. Een hotel waar alleen de allerrijksten terecht komen en waar het kamermeisje met de thermometer de temperatuur van het gewenste badwater komt opmeten. Kortom, mensen die niks in hun leven tekort hebben en zich over niets zorgen hoeven te maken, tot op het moment dat er een paar losgeslagen terroristen op brute wijze de realiteit op zijn kop zetten.

De film is geïnspireerd op de documentaire Surviving Mumbai 2009, maar hoe natuurgetrouw het er ook aan toegaat, toch maakte Anthony Maras er in de eerste plaats een actiethriller van. Over de beweegredenen wordt er weinig of niet diep ingegaan, het zijn gewoon mensen die van niet beter weten en die door de bekende beloftes (iets van veel maagden in de hemel) zonder veel nadenken onschuldige mensen meesleuren in nutteloos bloedvergieten. Maras, die hiermee zijn debuut maakte, kon op namen als Dev Patel en Armie Hammer rekenen en het is duidelijk dat hij op de sensatie mikte, wat hem overigens overduidelijk lukte.

De film begint met een scène op een bootje waarbij een tiental terroristen vastberaden zijn om Mumbai op zijn kop te zetten. We zien eerst de bloederige taferelen in het treinstation en daarna beelden op straat. Het is simpel: wie in het vizier komt wordt genadeloos neergekogeld. Van politie is er geen sprake, ook niet wanneer de terroristen in het het Taj Mahal Palace Hotel zijn binnengedrongen. De pers is massaal aanwezig, maar voor de commandotroepen die uit New Delhi komen is het nog een paar uur wachten geblazen, en dat is meer dan tijd genoeg om de hel te doen losbarsten.

Maras maakt er een wat ééntonig, en vooral stereotiep beeld van. De hotelgasten zijn rijkelui die zelfs in de meest erbarmelijke toestanden eisen dat de pantoffels onder hun voeten worden geplaatst, terwijl het personeel zich slaafs opzet en hun leven riskeert, al bij al wordt hun immers ingelepeld dat een klant God is. Het roept de nodige vraagtekens op, en de waarheid zal wel tussen de twee schipperen, maar dat weerhoudt Maras er niet van om een enorm spannende film te maken die zo gefilmd is dat je het gevoel heeft of je zelf midden in het tumult zit.

BEELD EN GELUID
Door de jaren zijn op DVDInfo R1 Entertainment-releases zo goed als een synoniem voor basic geworden. Wat je ziet is nooit slecht, en an sich valt er weinig op aan te merken, alleen kan alles beter. De  DTS-HD MA 5.1 geluidsband is behoorlijk energiek, maar dat komt omdat de geweren bijna geen seconde stilte krijgen in deze film. Het beeld is bevredigend. Er zijn een paar shots van de stad Mumbai die een nogal gele kleur hebben. Voor de rest speelt de film zich voornamelijk af in de verschillende departementen van het hotel en krijg je vrij naturele kleuren met voldoende detail.