DOCUMENTAIRE
Een regisseuse die gewapend met een camera de nakende dood filmt. Het gegeven alleen al neigt naar yoyeurisme, om maar de term ramptoerisme niet in de mond te nemen. Maar filmmaakster Griet Teck weet waaraan ze begint, zeker na haar debuut Feel My Love waarin ze het begrip dementie op haar eigen ingetogen, maar tegelijkertijd ontwapende, manier aanpakte. In Touching Infinity gaat het niet alleen om het verdwijnen van het geheugen, maar dat van het leven. Drie mensen die na een lange dappere strijd tot het besef gekomen zijn dat het hiernamaals wacht. Het overkomt iedereen, want of we het nu willen of niet, blijft de dood een deel van het leven. Maar Griet zocht er de schoonheid van op en focuste zich niet op de angst die ermee gepaard gaat, maar op de liefde die in de laatste fase van het leven alsmaar sterker wordt en niet alleen troost biedt, maar ook een onoverwinnelijke schoonheid uitstraalt. De cineaste volgde drie mensen. De jonge moeder Rebecca, die na jaren te hebben gevochten tegen de alsmaar meer en meer agressief wordende kanker vrede dient te nemen met het harde feit dat ze haar drie jonge dochters en man alleen moet achterlaten. Er is Emma, die na 62 jaar huwelijk met Fernand ook hier voor het voldongen feit van het einde staat en samen met haar stervende echtgenoot naar woorden zoekt die ze nog niet eerder tegen elkaar hebben gezegd. En tenslotte is er nog Delphine, wiens nieren het stilaan opgeven en troost vindt bij haar dochter Myriam bij wie ze inwoont.




Er zijn plezantere dagen om je avond na een dagje werken mee te vullen, maar hoe schrijnend het ook allemaal klinkt, moet je er niet door laten ontmoedigen. De krop in de keel krijg je sowieso en soms heb je het gevoel om je televisietoestel af te willen zetten, maar Griet toont wat de echte kern is van alle leven: de liefde, de verbondenheid en het zalvende besef van de stervende dat hij of zij nooit zal vergeten worden. Touching Infinity werd een huzarenstukje van oprechtheid, maar ook van moed en dat zowel vanuit de kant van de regisseuse als de betrokkene. Griet wist dat ze met haar camera in een situatie terecht kwam die soms zeer ongemakkelijk aanvoelt (geliefden nemen voorgoed afscheid van elkaar), terwijl deze mensen op dat moment het meest persoonlijke uit hun leven blootgeven. Dingen die je normaal alleen maar aan degene vertelt van wie je afscheid neemt, en zeker in eerste instantie niet aan een onbekende kijker.

Zo’n intense trip kon alleen maar lukken door het volste vertrouwen tussen de cineaste en de mensen. Een documentaire die overigens volledig drijft op objectiviteit. Griet observeert en laat haar camera in de huiskamer (of af en toe op de ziekenhuiskamer) rollen en verhaalt het verdriet van zij die gaan en zij die achterblijven. Tranen, maar ook vaak een glimlach dat voortkomt uit de fijne herinneringen en het geluk. Het zijn stuk voor stuk beelden van mensen die hun eigen tragedie wegcijferen voor het geluk of de toekomst van de anderen zoals de jonge Rebecca die ondanks de knagende pijn toch nog al haar energie in haar drie dochtertjes steekt. Het zijn beelden die je overdonderen. Zakdoekmomenten, maar dan zonder meligheid.




Als Bart, de echtgenote van Rebecca, zijn echtgenote vertederend toefluistert dat hij het een eer vond om samen met haar dit parcours te mogen afleggen, zegt dat meteen ook alles over de toon van Touching Infinity, maar ook het waarom van deze documentaire. Dit is een documentaire over de dood, maar nog meer gaat ze over de kracht van de liefde.

BEELD EN GELUID
Dalton is zonder enige twijfel het huis van vertrouwen als we het over documentaires hebben. Hun uitgaven zijn steeds op en top verzorgd en dat geldt ook voor Touching Infinity hoewel er dient gezegd te worden dat het technisch gesproken net lijkt alsof je naar pakweg het journaal kijkt, in die zin dat Griet de beelden vastlegt zoals ze zijn. De kleuren zijn uiteraard zeer realistisch en er is meer dan genoeg detailvoering. De documentaire is in het Vlaams en wordt gepresenteerd via een Dolby Digital 5.1-band en is voorzien van Nederlandse ondertiteling wat door het gebruik van wat dialect soms nuttig kan zijn.




EXTRA'S
De enige extra (maar wel een interessante) die je hier vindt is een Q&A die is opgenomen tijdens Docville 2020 wat toen wegens de welbekende reden een online-editie was. Het is een gesprek met Griet, Bart (de echtgenote van Rebecca) en een dokter die gespecialiseerd is in palliatieve zorgen. Tijdens het gesprek wordt vooral ingegaan over de oorsprong en het verloop van de documentaire en in het geval van Rebecca hoe de kinderen met het verlies van hun moeder omspringen.

CONCLUSIE
Het vergt zonder meer wat moed om je als kijker te laten onderdompelen in de intieme wereld van drie gezinnen waarin de dood aan de deur staat te wachten. Een gemakkelijke zit wordt het nooit, maar bedenkster Griet Teck laat zich nooit verleiden tot voyeurisme en tekent een verbijsterend portret van moed en durf, maar toont vooral de sterkte van de liefde die uiteindelijk overwint.