FILM
"Are you eating it...or is it eating you?"

Met titels als It's Alive, God Told Me To, Yes, It Lives Again, Full Moon High en Q - The Winged Serpent wordt Larry Cohen vaak gezien als een baanbrekende regisseur in het horrorgenre. Zelf vindt de New Yorker helemaal niet dat je zijn films zo kan categoriseren. Voor Cohen zijn het één voor één komedies, of in het geval van The Stuff zelfs een sociale satire. Cohen zag zoals zo vele anderen dat de mens een slaaf is van een consumptiemaatschappij, en dan nog wel met producten die hem kunnen doden. Tegenwoordig zijn het de medicijnen, maar daarvoor had je de sigaretten. Kankerstokjes die je bijna gratis aangeboden kreeg, uiterst verslavend waren en vaak kanker als gevolg hadden. Vandaag heb je de smaakversterkers, maar in 1885 heeft men daadwerkelijk kleine hoeveelheden cocaïne in de Coca-Cola gestopt zodat mensen verslaafd zouden raken.

The Stuff is echter meer dan een kritische blik op de voedselproducenten. Zeker voor de producers die er gewoon een horrorfilm in zagen. De creature feature van dienst was een soort van yoghurt waar mensen aan verslaafd raken, om daarna zelf te worden opgepeuzeld door het goedje. Waar The Stuff precies vandaan komt wordt nooit verteld. Het viel ergens uit de lucht. Een toevallige ontdekker dacht dat het sneeuw was, maar het bleek ontzettend lekker te zijn en dus prima geschikt om op de markt te gooien.

De film is nu wel, mede door de Arrow-release, een gigantisch cultsucces geworden maar toen de film in de zalen kwam (als dat al het geval was is) bleven die leeg en The Stuff was dan ook één groot financieel fiasco. Cohen heeft daar verschillende verklaringen voor. Een daarvan is een storm die New York teisterde. Volgens Cohen had de film zeer goede reviews van de filmcritici gekregen, maar het nieuws van de New Yorkse storm was zo veel groter dat niemand die schrijfsels had opgemerkt. Een andere reden was de foute marketing. Cohen was van plan om de yoghurt effectief in de supermarkten te lanceren, maar hij werd teruggefloten door de verzekeringsmaatschappijen die niet wilden instaan voor de financiële gevolgen wanneer iemand er ziek van zou worden. Daarna probeerde Cohen om via de televisie de bestaande commercials die ook in de film zitten op tv uit te zenden zodat het publiek weet zou krijgen van dit product. Maar ook dat ging niet door. "A missed opportunity", zucht Cohen en waarschijnlijk is dat ook wel zo.

Maar de grootste reden is zonder meer dat de film wat richtingloos is. Een fantastische zit om naar te kijken, zeker omdat hij zo grappig is, maar qua stijl gaat deze titel alle kanten uit. Door de special effects van Steve Neill die bijna het niveau bereiken van The Thing van John Carpenter zou je denken dat dit een gorefilm is, maar eens Paul Sorvino in beeld komt wordt het een actiefilm met Chuck Norris-allures. En hoe fantastisch de special effects er ook uitzien, het blijft onmogelijk om van yoghurt iets angstaanjagends te maken. Dat was het anders voor de acteurs wel. Het was een soort mengsel van rubberschuim, scheercreme en resten van visafval waardoor het witte goedje zeer hard stonk.

The Stuff heeft wel zijn mindere kanten, en in feite wordt het nooit een goede film, maar wel één die met veel liefde is gemaakt en die nu niet meer zou kunnen gedraaid worden. Zeker niet met de hilarische Michael Moriarty waarmee Larry Cohen vaak samenwerkte. De acteur stond bekend voor zijn excentriek gedrag, maar ook door zijn improvisaties. Bijna de volledige dialogen bestaan uit grapjes en one-liners die Michael Moriarty ter plekke verzon en helemaal niet in het script stonden, en wat een ware nachtmerrie was voor zijn tegenspeelster Andrea Marcovicci die zich wel aan het scenario hield.

Hoewel de film er een tikkeltje gedateerd uitziet, zeker wat de commercials of sommige special effects betreft, bezit The Stuff een prachtig design. Een cultklassieker is het zeker en vast, en ook al gaat de film soms wat de mist in, werkt hij op andere momenten toch fantastisch. Een matige film die dus tegelijkertijd een ongelooflijke aanrader is.

BEELD EN GELUID
The Stuff is uitgebracht op Arrow. De Britse maatschappij maakte van het originele 35mm-negatief een 2K-scan waarmee alle vuile vlekjes en krassen werden weggewerkt. Af en toe heeft deze transfer wat last van een korrelig beeld, zeker in de donkere scènes maar de buitenopnames hebben een heerlijk, bijna pastelachtig kleurenpalet dat typisch is voor de jaren '80. Er is een LPCM mono-track die ondanks zijn beperkingen soms krachtig uit de hoek kan komen, zeker tijdens de horroreffecten. De film is voorzien van Engelse ondertitels.

EXTRA'S
Wie de gelimiteerde editie in handen krijgt, mag zich de trotse eigenaar van een boekje noemen, maar wie later op de kar sprong moet het zonder stellen. Naast een trailer is er maar één extra, maar wat voor één! In Can't Get Enough of the Stuff gaat men samen met regisseur Larry Cohen voor 52 minuten op zoek naar de oorsprong van deze film.

CONCLUSIE
The Stuff is zeker geen goede film, maar wel een zeer leuke. Wie veel fantasie heeft kan in deze pulpfilm een aanklacht zien tegen de voedselbedrijven die hun waar vol met smaakversterkers stoppen zodat er verslaving optreedt, maar wij onthouden vooral een geinig en bij momenten hilarisch filmpje dat gemakkelijk verteerbaar is en die je vooral onthoudt door het fantastische design van de film.