FILM
Een man alleen op een bootje, of in dit geval een surfplank. Het is een premisse die beklijvende cinema kan opleveren, en dan denken we natuurlijk meteen aan All Is Lost van Robert Redford. Een gegeven dat op het eerste gezicht gedoemd is om op verveling af te donderen, maar mits wat spitsvondigheid (en een ijzersterk scenario) moet het kunnen. Regisseur Jan-Willem van Ewijk slaagt daar met Atlantic helaas geen seconde in. Meer zelfs, het is een film die te veel dingen wil bewijzen maar keer op keer blijft haperen tot er in feite alleen maar het gegeven achterblijft dat je als kijker gewoon zit te staren naar een man op de weidse zee.

Jan-Willem van Ewijk is een Nederlandse regisseur die opgroeide in Californië en alles afweet van ruimtevaarttechniek en zelf ook een fervente surfer is. (Leve Wikipedia!) Maar de man had genoeg van het bedrijfsleven en stortte zich op de film. Nu werd zijn eerste film, een titel die vooral scoorde op de festivals en dat is met zijn tweede speelfilm Atlantic niet anders.

Fettah (Fettah Lamara) is een jonge visser die in een kustdorpje in Marokko woont waar hij tijdens de vakantie een centje bijverdient door toeristen te helpen bij het windsurfen. Via de conversaties met de toeristen wordt Fettah alsmaar nieuwsgierig om te weten hoe het leven aan de andere kant van de Atlantische Oceaan er uitziet. Als hij de Europese Alexandra (Thekla Reuten) leert kennen staat zijn besluit vast. Fettah wil met zijn surfplank 300 kilometer over de Atlantische Oceaan richting Europa afreizen.

“Spannend toch?” horen we je zuchten. Maar dat is nou net het woord die je hier niet kan gebruiken. Je ziet wel bijvoorbeeld hoe de jonge Marokkaan acrobatische toeren uithaalt om voorbij een olietanker te surfen of welke moeite hij moet doen om wat te drinken, maar het blijven flitsen. De helse tocht is geen rechtlijnig verhaal maar fragmentarisch, en wordt voortdurend onderbroken door beelden uit het verleden, waarmee de regisseur ons duidelijk probeert te maken waarom de jongeman aan dit gevaarlijk avontuur begint, maar de boodschap komt nooit over. Meer zelfs, die wordt nooit gegeven en dat is (vinden wij toch) onontbeerlijk bij zo’n verhaal.

Jan-Willem van Ewijk kiest vaak voor de taal van de stilte of omgevingsgeluiden, en de weinige woorden zijn abstracte poëzie die de toegankelijkheid er niet groter op maken. Het siert de Nederlander dat hij niet opteert voor een afgelikte avonturenfilm, maar wat je in Atlantic te zien krijgt is simpelweg veel te weinig om anderhalf uur te boeien, vooral omdat je je nooit vereenzelvigt met de protagonist, en dat komt omdat je niets van hem of zijn beweegreden kent. Durven in de filmwereld kun je alleen maar toejuichen, toch blijft Atlantic een wel zeer vervelende rit die af en toe opflakkert door mooie beelden op de oceaan.

BEELD EN GELUID
Deze arthouse-titel werd uitgebracht op Homescreen, een huis van vertrouwen voor dit soort cinema. Het staat buiten discussie dat deze film om een Blu-ray schreeuwt maar (we nemen aan dat het financiële reden zijn)  Homescreen brengt bijna alles alleen maar op dvd uit. De kleuren zijn prachtig en de detailvoering steekt boven het gemiddelde. Het gaat om zeer naturele kleuren waardoor het soms lijkt alsof er een documentaire in je dvd-lader zit. De geluidsband is een 5.1 met een bonte mix van Frans, Arabisch en Engels. De meeste geluidseffecten (maar dat had u al begrepen) komen van de opstekende zeegolven en een ingetogen score van Piet Swerts.

EXTRA'S
Sommige beslissingen zullen we nooit begrijpen. Deze dvd biedt een vrij interessante making of waar alles aan bod komt (van acteurs tot componisten) via interviews en met af en toe een blikje op de set. Helaas dacht er iemand dat het beter zou zijn om deze documentaire in drie stukken van 8 minuten op te gaan delen. Mooi niet dus! Maar los daarvan biedt deze extra een (korte) meerwaarde.

CONCLUSIE
Atlantic vertelt het verhaal van een jonge Marokkaan die met een surfplank over de Atlantische Oceaan een tocht aflegt van 300 kilometer, maar hoe spannend dit ook mag klinken, verzuipt de film in zijn eigen pompeuze arthousestijl met de ultieme verveling als gevolg.