FILM
The Reflecting Skin. Het is een titel die de meeste mensen niks zal zeggen. Dat deed het ook niet voor ons, ook al schittert een piepjonge Viggo Mortensen in de hoofdrol. Toen de film in 1990 uitkwam, kreeg hij weliswaar een screening op Cannes, maar dat was zowat het enige glorieuze moment dat de prent te beurt viel. Het grootste probleem is volgens maker Philip Ridley dat zijn film niet in een hokje te duwen is. Surrealistisch, een zwarte komedie, een thriller of wat horror, het zit er allemaal wel een beetje in, maar niet afgelijnd genoeg voor de distribiteurs die als vanzelfsprekend dit meesterwerk links lieten liggen.




Zoals het meestal gaat bij obscure titels moet je geluk hebben om ze alsnog te kunnen ontdekken. Ondergetekende had dit bijvoorbeeld te danken aan een aflevering van de Pure Cinema Podcast waarin presentator Elric Kane maar niet genoeg kreeg van het vreemde wereldje dat Philip Ridley in deze film schetst en dat zeer sterk in de buurt komt van David Lynch. Een sheriff met een ijzeren ooglapje op omdat hij door een wesp is gestoken, een vader die door de dorpsbewoners aangeduid wordt als een perverseling of de macabere openingsscène waarin een reuzenkikker openspat in het gezicht van een vrouw. Elementen genoeg dus om de titel aan te duiden als een culttitel pur sang. Dat vindt ook Sean Penn, die een grote fan is, en een paar honderden filmfanaten die een paar jaar geleden via het internet op zoek gingen naar deze vreemde titel die tot dan dus nergens te vinden was. Er waren wel een paar goedkope dvd's op de Duitse en Japanse markt, gewoon omdat Viggo Mortensen in de hoofdrol zit, maar die zijn volgens Philip Ridley allemaal niet om aan te zien omdat ze geen greintje respect tonen voor de specifieke kleurkeuze die gebaseerd is op het werk van Andrew Wyeth, die alles bij elkaar zo'n 3000 schilderijen maakte en ook een hele hoop boeken illustreerde, met het typische kenmerk dat je op de achtergrond vaak een weide ziet.




Philip Ridley, die in de jaren '80 zelf schilder was en wiens werk ondergebracht wordt onder de term "American gothic", had in zijn gedachten een film voor ogen waarbij de sfeer van Dandelion Wine van Ray Bradbury van groot belang was, namelijk een jongen die opgroeit in de Amerikaanse Midwest, ook al had Ridley daar zelf nog geen voet neergezet. Het was tijdens het schrijven van het scenario van The Krays dat Ridleys filmideeën vorm kregen. Toen hij het verhaal neerpende van de tweelingbroers die één van de grootste gangsters uit Groot-Brittannië werden, wist Ridley wat hem te doen stond: het maken van een horrortrilogie waarvan The Reflecting Skin de eerste was, gevolg in 1995 door The Passion Of Darkly Noon en bijna vijftien jaar later afgerond werd met Heartless.

De film begint onschuldig met een scène die wel geplukt lijkt uit Little House On The Prairie, maar wanneer drie kinderen een kikker opblazen en die vervolgens met een katapult in het gezicht van Dolphin Blue (Lindsay Duncan) laten ontploffen van wie ze denken dat ze een vampier is, heb je door dat dit geen idyllische tocht wordt, maar wel een surrealistische trip vol kindermoorden en zeer bizarre personages. Het belang van DOP'er Dick Pope kan voor Philip Ridley niet genoeg onderstreept worden. De zon kleurt de eindeloze korenvelden tot magisch geel, terwijl datgene wat zich binnen de kamers afspeelt morbide zwart oogt.




We durven met bijna grote zekerheid zeggen dat The Reflecting Skin waarschijnlijk één van de beste films is die je nog nooit hebt gezien. Als Twin Peaks, True Detective, Donnie Darko, The Wicker Man of A Field In England je ding zijn dan heb je eigenlijk geen enkele reden om dit verloren meesterwerk niet te gaan opspeuren.

BEELD EN GELUID
Deze film verscheen zowel op dvd als Blu-ray op het Britse Soda Pictures. Het grote probleem bij deze dvd is dat je wel waar voor je geld krijgt qua inhoud (bonusmateriaal van meer dan één uur), maar dat komt de beeldkwaliteit van de film niet echt ten goede, en dus was het veel beter geweest mocht men dit verspreid hebben over twee disks. The Reflecting Skin oogt nog wel prachtig op deze release, maar je merkt dat de detaillering sterk te lijden heeft en dat je soms wazige vlekjes krijgt. Een jammere beslissing, zeker voor een film die zo veel meer verdient. De geluidsband is een functionele Dolby Surround 2.0 waar je eigenlijk maar weinig over kan zeggen, behalve de indrukwekkende score van Nick Bicat. De disk is voorzien van Engelse ondertiteling.




EXTRA'S
De bonussectie is meer dan aardig gevuld, ook al hadden we die graag op een apart schijfje gezien. Er is de gebruikelijke trailer en een audiocommentaar met Philip Ridley, maar de bom van deze release is het 45 minuten durende Angels & Atom Bombs: The Making of The Reflecting Skin, wat een zeer interessante documentaire is over hoe deze film is ontstaan, en de invloeden ervan. Tenslotte zijn er nog twee kortfilms van Philip Ridley bijgevoegd: Visiting Mr. Break uit 1987 en The Universe Of Dermot Film, dat een jaar later verscheen.

CONCLUSIE
The Reflecting Skin loodst je in een morbide en aparte wereld die zo uit het brein van David Lynch kon komen. Hoewel geen kat deze film kent, misschien wel één van de sterkste aanraders die we je de afgelopen maanden hebben kunnen geven!