De Australische regisseuse Gillian Armstrong wilde door middel van deze film de strijd van het verzet en de daarmee gepaard gaande emotionele belasting uitbeelden vanuit het standpunt van een - karakterieel sterke - vrouw. Haar keuze voor Cate Blanchett voor de titelrol was niet alleen ingegeven door haar recente stijging in marktwaarde, maar ook door het feit dat ze met films als Elisabeth van Shekar Kapur heeft bewezen om dergelijke "harde" vrouwen­rollen met veel glans aan te kunnen. Ook nu weer dwingt ze door haar welbestudeerde uitvoering alleen maar respect af. De dunne schei­dings­lijn tussen het uiterlijk van een staalhar­de tante en haar meer zachte, empathi­schere kant, weet ze geloofwaardig uit te beelden. Films over de Tweede Wereld­oorlog zijn er in overvloed, maar deze weet echt wel een goed verhaal te distilleren uit de stortvloed van liefde, wanoop, bedrog en haat die in zulke tijden legio zijn. Door ons het verhaal te laten volgen vanuit Charlottes standpunt worden we geleide­lijkaan ondergedom­peld in de paranoïde sfeer van het bezette Frankrijk, waar je buren je omzeg­gens bij de Gestapo aangeven als je nachtlawaai maakt. 

Armstrong neemt haar tijd om het verhaal duidelijk te schetsen en de karakters genoeg diepgang mee te geven, en laat je intussen genieten van enkele mooie Zuidfranse lokaties. Een beetje uit de toon valt wel het melige Hollywood-einde dat eigenlijk het verhaal functioneel niet dient. Wat wel erg vreemd aandoet is dat op een paar korte zinsneden na de dialogen tussen de Fransen allemaal in het Engels verlopen, terwijl de Duitsers wel degelijk allemaal Duits spreken. Vooral in de scènes waarin de Fransen en Engelsen elkaar contacteren leidt dit soms wat tot verwarring. Als regisseuse Anderson écht nog een meerwaarde aan de film had willen geven, had ze misschien moeten overwegen om een deel in het Frans op te nemen.