FILM
In het Hollywoodiaanse filmlandschap is er geen enkele auteur zo geliefd als Stephen King. De veelschrijver is dan ook de meester van een formule die perfect aansluit van wat Hollywood verlangt: horror die net niet te creepy is en verhalen die perfect in een filmvorm kunnen gegoten worden. Dat leverde tal van films en dito series op, waarvan de kwaliteit eruit ziet als een curve die net iets te veel op en neer danst: klinkklare rommel die rechtstreeks naar de videotheken gekatapulteerd werd, maar ook iconische meesterwerken waarvan (en dit tot grote woede van King zelf) The Shining van Stanley Kubrick er vaak als allerbeste uitgepikt wordt. Het hoogtepunt van deze boekverfilmingen lag in de jaren '80 en het begin van de jaren '90, wat vooral door de belabberde CGI soms nogal gedateerde resultaten oplevert, maar als er één tijdloze film in het ellenlange rijtje zit dan is het toch wel Stand By Me van Rob Reiner. Dat zeggen we niet alleen omdat de film in een '50's-sfeer baadt die mijlenver afstaat van de cheesy '80's, maar ook omdat regisseur Rob Reiner op briljante wijze de kwajongenssfeer van jonge tieners weet te vatten. Een beetje zoals The Goonies, maar dan een pak minder onnozel zonder dat het al te serieus wordt.




King was zelf zo onder de indruk dat hij na de afloop van een eerste viewing zat te trillen en geen woord meer sprak. De auteur, die zo bevangen was door de emoties, verliet de projectiekamer en toen hij terugkeerde vertelde hij aan Reiner dat Stand By Me de beste filmbewerking was die hij ooit zag. Ook Reiner liet meer dan één keer vallen dat deze coming-of-age film het beste werk uit zijn oeuvre is, ook al zou hij een paar jaar later met Misery nog maar eens tonen welke magie je op het witte doek met een Stephen King-boek kan toveren als je een cineast aan boord hebt die weet wat hij moet doen.

Zoals zovele King-verhalen speelt ook Stand By Me zich in het fictieve Castle Rock af, een gehucht waar welgeteld 1281 mensen wonen. Een klein stadje, maar er gebeurt wel van alles. Deze keer wordt de plaats opgeschrikt door de onheilspellende verdwijning van de jonge Ray, die braambessen ging plukken maar nooit meer naar huis terugkeerde. De inwoners gaan ervan uit dat de kans op een goede afloop zo goed als onbestaande is. Het enige wat men hoopt is dat men het lijk vindt, zodat de nabestaanden nog een waardig afscheid rest. Voor de betrokken familie is de gebeurtenis een tragedie, maar voor de vier bengels die we anderhalf uur volgen, spreekt het vinden van een lijk tot alle verbeelding. Het viertal onderneemt, zonder dat hun ouders het weten, een voettocht van meer dan 50 kilometer om het lijk te zoeken, want één van hun heeft via zijn oudere broer opgevangen waar de dode jongen zich zou kunnen bevinden.




De film is gebaseerd op het boek The Body. De naam werd weerhouden door de Columbia-studio’s, waardoor Reiner een nieuwe naam moest zoeken, en die vond via de evergreen Stand By Me van Ben E. King, die door de release van de film opnieuw de hitparade bestormde. Qua marketing een meer dan goede keuze. Eventjes werd er aan Michael Jackson gevraagd om een cover van het nummer te maken, maar uiteindelijk koos Rob Reiner voor de originele versie omdat die beter bij de film paste. Oude rock ‘n-roll songs waren door commercials zoals bijvoorbeeld What A Wonderful World van Sam Cooke helemaal in, en ook de song van Ben E. King veroverde in heel wat landen een eerste plaats in de hitlijsten, waarmee men onmiddellijk via de videoclip (lees filmfragmenten) een handige trailer van 3 minuten in handen had.




De film wordt verteld door Gordie (Richard Dreyfuss), een ondertussen oudere schrijver die terugblikt op de jaren '50 waarin hij een jonge kerel van circa 13 was. De kinderjaren zijn altijd de beste, en dat geldt ook voor Gordie, die meermaals beweert dat je nooit zo’n goede vrienden hebt dan in je kindertijd, ook al zie je achteraf elkaar nooit meer terug. Gordie (op jonge leeftijd vertolkt door Wil Wheaton) is de meest intelligente van de vier en is in feite een alter ego van King zelf. De jongen kan nog steeds de dood van zijn oudere broer (John Cusack) niet verwerken, een wonderkind dat het ver zou schoppen in de honkbalwereld. Chris (River Phoenix) is de rebel van de vier, maar door zijn alcoholische vader staat hij bij iedere ouder uit Castle Rock geboekstaafd als een te mijden kind. De hypernerveuze Teddy (Corey Feldman) heeft dan weer af te rekenen met het feit dat iedereen hem scheef bekijkt omdat zijn vader in een psychiatrische inrichting zit, terwijl Vern (Jerry O'Connell) het onbeholpen dikkerdje van de hoop is. In de tocht leren ze elkaar beter kennen, hun sterktes, maar ook hun zwaktes waardoor Stand By Me in de eerste plaats aanvoelt als een coming-of-age film waarbij de kinderlijke onschuld stilaan plaats moet ruimen voor het serieuzere adolescentenwerk. Op hun trip botsen ze op de crapuleuze John "Ace" Merrill (gespeeld door een creepy Kiefer Sutherland), een personage dat nog eens terugkomt in Kings boek Needful Things, dat in 1993 verfilmd werd.




Ook al gaat niet ieder kind op zoek naar een lijk, is dit toch het soort film waarin iedereen wat van zichzelf herkent zonder dat het allemaal te stroperig wordt. Kwajongenstreken zonder dat het allemaal politiek correct moet, zo ligt er bijvoorbeeld niemand wakker van het feit dat de bengels in hun boomhut een sigaret opsteken, om de eenvoudige reden dat iedereen dat wel eens deed. En moest je in de jaren '80 niet al te ferm zoeken om wat onnozele overacting te vinden, dan is dat bij Stand By Me compleet het tegenovergestelde, want de jongens stralen één voor één een natuurlijke naturel uit. Een tijdloze klassieker die probleemloos in het rijtje mag van het beste uit de eighties, zonder dat je ook maar één seconde het gevoel hebt dat deze film gemaakt is in 1986.

BEELD EN GELUID
Deze 4K-release is uitgebracht door Sony, en mits wat zoekwerk is die vrij goedkoop te scoren. De film valt op door zijn bijzonder warme kleuren die deze kijkervaring zeer aangenaam maken. Hoewel de detaillering nooit loepzuiver wordt, is het beeld briljant, met dank aan de natuur in Brownsville (wat in Texas ligt), die fenomenaal mooi oogt. Ook al overdrijft Reiner geen seconde, worden zowat alle mogelijke kleuren gebruikt. De geluidsband is een Dolby TrueHD Atmos 7.1.4 die naast voornamelijk natuureffecten of de stoomfluit van een aanstormende trein vooral uit een resem rock ’n roll-knallers bestaat.




EXTRA’S
Op de Blu-ray waren er allerlei extra’s te vinden maar die zijn op de weggelaten scènes na één voor één gesneuveld, en dat is toch een behoorlijk minpunt, want het minste wat men kon doen was deze overnemen maar dan met een mindere kwaliteit.

CONCLUSIE
Stand By Me is zo’n film waarover je maar zelden iets slecht leest en eens je hem ziet weet je ook waarom: een solide coming-of-age film waarin iedereen wel een stukje van zichzelf herkent en met een ontzettend hoog acteerniveau.