FILM
Remakes en sequels zijn onvermijdbaar in het horrorgenre. Leuk voor de fans dat ze steeds maar opnieuw hun helden kunnen zien, iets minder is de cinefiele pret die gediskwalificeerd wordt tot puur herkauwen. Soms komen die vervolgfilms vrij laat. Zo had niemand verwacht dat er een vervolg zou komen op Orphan van Jaume Collet-Serra uit 2009, een film met Vera Farmiga en Peter Sarsgaard, die het vooral goed deed op de dvd-markt toen mensen nog dvd's kochten. Dertien jaar later vonden een paar producenten het blijkbaar een pienter idee om hun zuurverdiende centen in een tweede Orphan-film te steken. Het resultaat was een kortstondig verblijf in de bioscoop, en vooral een titel om snel te vergeten.




De film begint in een psychiatrische instelling in Estland. De ene patiënt is al meer gevaarlijker dan de andere, maar Leena (Isabelle Fuhrman) steekt iedereen naar de kroon. Net zoals Hannibal Lecter wordt ze streng bewaakt, en als ze ontsnapt, weten de bewakers dat er bloed op de vloer zal vloeien. Het gevaarlijke wicht lijkt amper tien jaar oud, maar schijn bedriegt, want door een schildklieraandoening is ze reeds dertig. Een psychopatische dwerg die de bewakers verleidt en ze daarna tot moes verbrijzelt. Tot daar, nou ja, het geloofwaardige deel van Orphan: First Kill.




Omdat een Amerikaanse film zich niet de hele tijd in Estland kan afspelen, verplaatst het verhaal zich op een nogal sullige manier naar de Verenigde Staten. Leena weet te ontsnappen. Via het wereldwijde web ontdekt Leena dat ze sprekend lijkt op een verdwenen Amerikaans kind, Esther. In een paar seconden, zo vlug gaat dat in middelmatige films, is de klus geklaard en maakt Leena deel uit van de welgestelde familie Albright. Eventjes zou je zweren dat regisseur William Brent Bell, die in het horrorgenre bekend is door drek als The Devil Inside, de incestueuze kant wil opgaan, maar het wordt een lauwe slasher waarin Leena haar demonen loslaat en de moeder des huizes (een kleffe Julia Stiles) het één en ander op haar kerfstok heeft. Voor de liefhebbers volgen er nog wat steekpartijen, maar door het veel te dwaze script vallen de moorden nauwelijks op, waardoor Orphan: First Kill een zeer matige bedoening wordt.

BEELD EN GELUID
Het eerste halfuur dat zich afspeelt in de psychiatrische instelling in Estland is ontzettend lelijk. Alle kleuren zijn een variant op grijs, en de detaillering is sterk ondermaats waardoor het lijkt alsof je de zoveelste goedkope hororfilm in je lader hebt zitten. Eens in Amerika wordt het kleurenpallet weliswaar wat mooier, maar blijft het er toch allemaal net iets te amateuristisch uitzien. De DTS-HD MA 5.1-geluidsband biedt weinig verrassingen. Geen echte schokeffecten, wel een nummertje van postpunkband Interpol.




EXTRA'S
Er staat geen enkele extra op dit schijfje.

CONCLUSIE
Orphan: First Kill is een horrorfilm die door het ondermaatse script al gauw gaat vervelen. Het enige waar de makers op teren is een destijds goed onthaalde (maar voor vele reeds vergeten) horrorthriller. Ook al zijn het woorden die we ondertussen net iets te veel hebben herhaald, is Orphan: First Kill niet meer dan een overbodige prequel.