FILM
Smaken en meningen zijn er om te verschillen. Dat viel zeker verleden jaar op toen de Oscarbeeldjes werden verdeeld. Zo vond een deel van het publiek dat Cate Blanchett voor haar vertolking in Tár de winnares van de avond moest zijn, terwijl anderen volop voor Michelle Yeoh duimden. Ook bij de mannen was er anders aan dilemma's geen gebrek. Voor heel wat filmliefhebbers was het zonneklaar dat Colin Farrell voor The Banshees Of Inisherin de nominatie op zijn dooie gemak zou verzilveren - anderen hielden het op Austin Butler voor Elvis - maar uiteindelijk werd toch Brendan Fraser de prijzenpakker. Deze keer niet als mooie jongen, maar gehuld in een fatsuit om een aan eten verslaafde papzak van 200 kilo te vertolken. Afstotend, de film heet niet voor niets The Whale. Wees er dan ook op voorbereid dat je iemand een pizza met stroop ziet vreten om daarna het wansmakelijke goedje weer uit te gaan kotsen. The Whale is dan ook wat het broertje van La Grande Bouffe, alleen met een nog marginaler en viezer kantje. En dat mag ook wel gezegd worden, volgepropt met compleet misplaatste symboliek die nergens op slaat.




Charlie (Brendan Fraser) was ooit gelukkig getrouwd, zo lijkt het toch op de foto's uit het verleden. Wel leefde hij in een nest van leugens, omdat hij de mannenliefde prefereerde. Op het moment dat zijn vriend, en grote liefde, om het leven komt, stort de kerel zich ongegeneerd op voedsel, waardoor hij evolueert naar een grotesk monster dat zich moet voortslepen met een looprek. De bloeddruk meet 238 over 134 op, wat voor thuisverpleegster Liz (Hong Chau) het signaal is dat zijn laatste dagen geteld zijn, tenzij hij iets aan zijn verwoestende levensstijl doet. Maar dat weigert hij. Tussen het vreten door geeft hij online literatuurcursussen Engels aan studenten, maar hij schakelt zijn webcam uit omdat hij zich schaamt voor zijn fysieke verschijning.




The Whale is een portret van een loser, gedraaid door Darren Aronofsky die het sublieme Requiem For A Dream en een hele resem overschatte films maakte. Aronofsky kiest volop voor het decor van de huiskamer van Charlie. Daar valt niks verkeerds over te zeggen, behalve dat je het gevoel krijgt dat je naar een toneelstuk kijkt. Op zich ook niet zo verwonderlijk, want het basismateriaal zelf was een theaterspel van Samuel D. Hunter. Alleen werkt deze methode in The Whale ronduit storend, en dan vooral omdat het allemaal wat lijkt op een aflevering van Samson waar steeds de deur wagenwijd openstaat en iedereen zonder kloppen binnenloopt .

Naast de thuisverpleegster komen ook Thomas (Ty Simpkins), die als een soort van Jehovah's getuige het christelijke woord komt prediken, en Ellie (Sadie Sink) over de vloer. Deze laatste is de ontspoorde dochter die de vader nog eens de huid mag komen volschelden, en ook zijn gewezen echtgenote (Samantha Morton) heeft nog recht om de aftakelende Charlie de nodige verwijten naar de kop te gooien. The Whale is een aaneenschakeling van gesprekken die fragmentarisch afgehaspeld worden. Woorden over schuldbesef of net het ontbreken daarvan, terwijl Brendan Fraser de ene snoepreep na de andere verorbert. Af en toe struikelt hij over zijn eigen gewicht, en naast wat piepen en kotsen loopt hij alsmaar iets te mompelen over een essay over Herman Melville's Moby Dick. Dat laatste zal wel een betekenis hebben - net zoals in alle films van Darren Aronofsky - maar de echte zin ervan hebben we nooit begrepen.




Het beste aan de film is sowieso de vertolking van Brendan Fraser, toch voelt het allemaal te geforceerd aan en hoe weerzinwekkend zijn verschijning is, blijf je toch met het gevoel zitten dat je naar een man in fatsuit kijkt die wanhopig op zoek is naar een Oscar, al was het maar omdat dit soort meelijwekkende rollen goed in de markt liggen bij de Academy. Ondanks het pseudo-intellectueel gezwets in Fraser's dialogen blijft de man vrij sterk acteren, terwijl - op Hong Chau na - de rest van het acteergezelschap er een competitie van maakt om wie het slechtste kan spelen. 

BEELD EN GELUID
Deze film kwam uit bij Cinéart. De enige release in België is een dvd die gepresenteerd wordt in zijn originele 1.33:1-aspect ratio. Niet alleen het onderwerp is vies, maar ook de beeldvoering. The Whale is een bijna kleurloze film met vooral bruine en geelachtige tinten die er het kijkplezier - als dat er al is - niet op verbeteren. Grain zie je nooit, maar wel lijkt het alsof je een zeer goedkope dvd in je lader hebt zitten waar men vergeten is kleuren aan toe te voegen, ook al is dit de (domme) beslissing van Darren Aronofsky. Het geluid is een sobere Dolby Digital 5.1, zowel in het Frans als in het Engels, maar wel met een Belgisch tintje! De componist Rob Simonsen vroeg immers aan de Gentenaar Winne Clement om voor de soundtrack van de film een bijna 8 meter lange fluit te bouwen!




EXTRA'S
De enige extra op deze dvd is een trailer.

CONCLUSIE
De meningen zijn verdeeld over deze film, wat we alleen maar toejuichen! Toch valt het verdict van DVDInfo in het negatieve kamp, want ook al lijkt dit een tour de force is The Whale in de eerste plaats een over het paard getilde titel.