FILM
De familie Jarrett lijkt op het eerste zicht een normaal gezinnetje, met een normaal sociaal leven en een grote vriendenkring. Dit is maar een flinterdunne schijn, want sinds de dood van hun zoon Buck (Scott Doebler) is het met de familie van kwaad naar erger gegaan. De jongere zoon Conrad (Timothy Hutton) wordt door zijn moeder Beth (Mary Tyler Moore) een schuldcomplex aangepraat omdat hij ook in de boot zat toen Buck verdronk, en Timothy is hier zodanig in zijn persoonlijkheid geraakt dat hij een zeer zware zelfmoordpoging achter de rug heeft. De film pikt op nadat Conrad vier maanden in het ziekenhuis heeft gelegen, en stukje bij beetje zijn sociale leven weer probeert op te nemen. Op school botert het niet, want zijn voormalige vrienden beschouwen hem als een wacko, zijn inzet voor het zwemteam vermindert met de dag, en vooral, Conrad is nog altijd niet echt on speaking terms met zijn moeder.




Zijn sociale contacten beperken zich tot een occasionele ontmoeting met Karen (Dinah Manoff), een meisje dat hij in het hospitaal heeft leren kennen, die ook in therapie was bij dezelfde arts. Conrads vader Calvin (Donald Sutherland) probeert wanhopig om het water en vuur in zijn gezin te verzoenen, en hij weet Conrad te overhalen om op regelmatige basis een psychiater op te zoeken, dr. Berger (Judd Hirsch). Berger probeert Conrad uit zijn staat van lethargie te krijgen, en hem vooral in zijn verstand te prenten dat hij zelf misschien niet de enige oorzaak van zijn problemen is. De therapie schijnt te helpen, want Conrad weet zowaar zijn drempelvrees te overwinnen en Jeannine Pratt (Elizabeth McGovern) uit te vragen. De situatie thuis wordt van de weeromstuit hoe langer hoe meer gespannen, en het is niet zozeer de vraag of, dan wel wanneer de bom zal barsten.




Ordinary People was het regiedebuut voor Robert Redford, die tot ieders verbazing in 1981 zo maar eventjes vier Oscars wegkaapte, waaronder beste film, beste regie, beste scriptadaptatie en beste acteur in een bijrol (Timothy Hutton). Redford heeft met deze film een zeer poignante prent afgeleverd die de diepste hellekrochten van de zielen van zijn protagonisten blootlegt achter een façade van een op het eerste gezicht fatsoenlijk middenklassegezin. Vanaf het eerste ogenblik voel je dat er aan het perfecte familieplaatje en het zinloze gereutel dat ze produceren iets schort, en van dan af word je als kijker meegezogen in de sombere perikelen van de Jarretts. Pas wanneer de film verder is gevorderd merk je de spanningsvelden waarbinnen de gezinsleden met elkaar moeten leven, en besef je dat elk woord gewikt en gewogen is.




Voornamelijk de schitterende cast, waarbij de vier hoofdrolspelers, Donald Sutherland, Mary Tyler Moore, Judd Hirsch en Timothy Hutton elk in hun rol erg veel van zichzelf geven, maakt dit drama tot een onvergetelijk meesterwerkje. Zonder overdreven sentimenteel te worden, en zonder in de psychiater-sessies de kijker oeverloos te vervelen met Freudiaanse nonsens, krijgen we in deze Ordinary People een erg realistische karakterschets, zonder goedkope sentimentaliteit en afgezaagde stereotiepen. Robert Redford heeft als regisseur ook altijd veel aandacht voor de fotografie, en bij deze film wekken de sombere herfstlandschappen de perfecte stemming op. Bovendien neemt Redford ruimschoots de tijd om het in wezen eenvoudig verhaal te vertellen, waardoor hij zijn personages een zeer goede karakteruitwerking kan bieden.

BEELD EN GELUID
Het moet intussen al meer dan 20 jaar geleden zijn dat we de dvd bespraken. Deze was technisch niet om over naar huis te schrijven, maar in de Verenigde Staten is er nu deze brandnieuwe transfer, gemaakt, voorzien van een scan gebaseerd op een 4K-restauratie van de film. En dat laat zich zien: alhoewel de ouderdom van de film overal overduidelijk is, zeker als je naar de jonge melkmuilensmoel van Donald Sutherland kijkt, is dit een stabiel beeld dat door de portie grain zeer filmisch overkomt, maar ook zeer naturel. De kleuren zijn contrastrijk en de vele printbeschadigingen die de dvd plaagden, zijn naar het rijk der fabelen verwezen. Alhoewel deze film het uiteraard niet moet hebben van grootse ruimtelijke effecten, is de geluidsband opgefrist tot een Dolby TrueHD 2.0-track, die ruim volstaat. Het alsmaar weerkerende canon van Pachelbel gaat op de huid zitten in deze voor de rest minimalistische score.




EXTRA'S
De extra's zijn minimaal, maar dragen toch nog iets wezenlijks bij. In de documentaire Swimming in the Rose Garden (10:55) kijkt Oscarwinnaar Timothy Hutton terug op het maken van de film. In Feeling Is Not Selective (5:35) vertelt schrijfster Judith Guest hoe ze de verfilming van haar boek ervaren heeft. Dan is er nog een trailer (2:29) en dan is de kous af.

CONCLUSIE
Ordinary People moet zowat het tegenovergestelde zijn van een ontspannende feelgoodfilm, want zelden zie je zoveel psychologische ellende in twee uur gepropt. Robert Redford heeft met deze prent waarschijnlijk zijn meesterwerk afgeleverd, en in de Verenigde Staten vindt u op deze regiovrije Blu-ray goede beeld-en geluidskwaliteit, en zowaar nog een paar extra's ook.