FILM
De niet aflatende militaire campagne van District 13 tegen het Capitool, die ingezet werd in Mockingjay part 1, begint zijn vruchten af te werpen. Beide zijden incasseren zware verliezen, maar ook maken beide zijden zich schuldig aan oorlogsmisdaden. Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) vervult nog altijd haar trouwe plicht als uithangbord voor de revolutie, en duikt regelmatig op in de propo's, de propagandavideo's die Cressida (Natalie Dormer) in opdracht van president Coin (Julianne Moore) de ether instuurt. Een nieuw element daarbij is dat Peeta Mellark (Josh Hutcherson) door een commando bevrijd werd; de jongen is echter serieus gehersenspoeld, en het is voorlopig nog niet veilig om zijn handboeien af te doen, want hij krijgt voortdurend aanvallen van ontoerekeningsvatbaarheid, en heeft het daarbij vooral gemunt op Katniss. Die heeft intussen gezworen om, als wraak voor wat hij Peeta heeft aangedaan, president Snow (Donald Sutherland) eigenhandig te vermoorden. De propagandavideo's is ze evenwel kotsbeu, en ze laat zich inlijven bij een commando in de frontlinie. Nadat haar eenheid in de val is gelokt, en enkele van haar medesoldaten sneuvelen, lijkt het op de berichtgeving van het Capitool alsof de mockingjay, het symbool van de revolutie, eindelijk gesneuveld is in de strijd. Katniss profiteert echter van haar vermeende verscheiden om clandestien naar het paleis van Snow af te reizen, waar de troepen zich klaarmaken voor de laatste veldslag, met de weerloze bevolking als levend schild.




The Hunger Games heeft een flinke evolutie doorgemaakt. Van het enigszins surrealistische toernooi op leven en dood uit de eerste film, waarin de laureaten eerst in haute couture worden gestoken om vervolgens de arena te betreden, is al lang geen sprake meer. De beide Mockingjay-films ademen de sfeer van een burgeroorlog in regel uit, met alle miserie voor de onschuldige bevolking vandien; de film heeft daarmee de actualiteit ingehaald. Regisseur Francis Lawrence breit een spectaculair einde aan de franchise die Jennifer Lawrence tot het sterrendom katapulteerde, en weet goed de ietwat eigenzinnige wereld van Suzanne Collins te vatten, die - laten we eerlijk wezen - niet altijd even consistent is, want de postapocalyptische miserie van de bewoners van het voormalige District 12 steekt schril af tegen het hoogtechnologische oorlogstuig waarover het Capitool schijnt te beschikken, compleet met hovercrafts, virtuele realiteit en volautomatische mitrailleurs. De film is niet geheel zonder tekortkomingen: de tocht van Katniss naar het Capitool duurt veel te lang, en lijkt enkel ingegeven te zijn door het verlangen om het laatste boek op te splitsen in twee films en er als dusdanig twee keer aan te verdienen. Waar de sewer mutants vandaan komen die haar gezelschap onderweg belagen, is al helemaal een (onverklaard) raadsel. Evenwel biedt de boodschap die deze derde film uitdraagt, stof tot nadenken. President Snow wordt verslagen en overgeleverd aan het executiepeleton, maar in zijn vuistje lacht hij, omdat, eens hij de macht niet meer in handen heeft, er uiteraard een nieuwe, nog veel ergere tiran aan het roer komt, die uiteraard in dezelfde fouten vervalt als zijn voorganger, alleen nog wat erger. De boodschap van The Hunger Games is alleszins dat macht rare dingen met de mensen doet, en alleen integere personages zoals Katniss, die de lokroep van het leiderschap weten te weerstaan, uiteindelijk de mogelijkheid hebben om op het cruciale moment het juiste te doen. Het is een kleedje dat veel hedendaagse dictators past.




Het is alleen een beetje spijtig dat enkele van de vele boeiende personages underplayed blijven; hier en daar heb je de indruk dat Lawrence, om de fans te plezieren, zo veel mogelijk personages uit de vorige delen kort screentijd wil geven - of gewoon nog eens bij naam wil noemen - maar daarbij verzuimt om voluit te gaan en de personages een substantiëlere rol toe te bedelen dan drie seconden in beeld te komen. Voor de meer occasionele kijkers van de franchise hebben die vele cameo's alleen een wie-was-dat-nu-weer-effect. Mockingjay kan echter evenzeer uitpakken met enkele écht goede troeven. De op het eerste zicht banale love triangle tussen Katniss, Peeta en Gale (Liam Hemsworth), een verhaallijn die eerder uit Twilight leek te komen en de hele film in banaliteit overtrof, blijkt in deze laatste film namelijk niet zo vrijblijvend als het leek, en mondt uit in één van de meest dramatische en onverwachte wendingen uit de film, waarbij Katniss' geloof in de mensheid voor eeuwig en altijd geschokt wordt. Ook heeft Lawrence enkele ingrepen in het scenario moeten doorvoeren omdat acteur Philip Seymour Hoffman zich van het leven heeft beroofd, nog voor het draaiwerk voltooid was. In de laatste scènes wordt daarmee een cruciale plotwending afgewenteld op Haymitch (Woody Harrelson), maar dit wordt met voldoende omzichtigheid gedaan. Lawrence heeft natuurlijk met deze film ook enorm veel geluk gehad dat hij is kunnen terugvallen op een reeks acteurs die net op het goeie moment in the picture staan: Julianne Moore won net haar Oscar voor Still Alice, Jennifer Lawrence voor Silver Linings Playbook, Natalie Dormer is bankable geworden door Game Of Thrones en Woody Harrelson bevestigt zijn kwaliteit alleen maar met True Detective. Met Divergent, The Maze Runner en tal van daarnaast geflopte projecten zoals City Of Bones is het young adult-genre een beetje een waterhoofd geworden, maar Suzanne Collins' werk heeft de verdienste om zowat de eerste geweest te zijn (de drol Twilight reken ik even niet mee) die de weg heeft bereid voor de vele andere franchises.




BEELD EN GELUID
De twee Mockingjay-films zijn digitaal geschoten, en ook dit tweede deel plukt daar de vruchten van. Er is méér detail te beleven dan in de eerste twee films, en ten opzichte van deel 1 speelt deel 2 zich minder af in de bunkers van District 13, waardoor er enkele mooie openluchtscènes te zien zijn, en vooral in de scènes waarin het commando van Katniss in een valstrik loopt, levert dat bijzonder mooie plaatjes op, met een soort van zwart water waarvan het contrast wel écht zeer diep is. Mockingjay is van nature een donkere film, en dat fijn contrast levert zeker pluspunten op. De kleuren zijn sober maar realistisch, en de speciale effecten komen goed uit de verf, alhoewel ze een beetje kunstmatig aandoen. Maar dit is door de band genomen een goede transfer. Hetzelfde kan gezegd worden van de uitstekende Dolby Atmos-track, die past bij een film waarin na drie eerdere outings eindelijk de pleures uitbreekt en de revolutie wordt bezegeld met tal van rauwe vechtpartijen - oorlog is nooit een pretje. Er zijn zeer veel richtinggevoelige surrounds die je onderdompelen in het strijdgewoel, en vooral de subwoofer is bij momenten overactief, en zeker wanneer er af en toe een booby trap ontploft, of mutanten vanuit een duistere hoek aanvallen, word je als kijker danig verrast.

EXTRA'S
Opnieuw krijgen we maar een kleine selectie van de zeer volledige Belga Home Video-release, die je best niet wegdoet. Het bonusmateriaal staat overigens zowel op de 4K-schijf als op de bijhorende Blu-ray. We beginnen opnieuw met een audiocommentaartrack ingesproken door regisseur Francis Lawrence en producente Nina Jacobson. Het kroonjuweel is echter de breed uitgesmeerde documentaire Pawns no more: Making The Hunger Games: Mockingjay part 2 (2:21:45) op de tweede schijf, als geheel te bekijken of opgedeeld in acht deeldocumentaires. In navolging van soortgelijke documentaires op de vorige delen van de reeks krijgen we een hoop informatie over de productie, die vooral liefhebbers van de meer technische kant van dergelijke films zal plezieren. We hebben dit soort documentaires al vaak gezien, maar ook deze is weer goed en degelijk. Walking through fire: Concluding the saga (13:41) situeert de karakters, en gaat vooral in op Katniss' motivatie om de revolutie te blijven dienen, zelfs als wordt het hoe langer hoe schimmiger wie de goeien zijn en wie de slechten. Real or not real: Visual design (10:22) biedt ons een blik op de uitgebreide collectie virtuele decors. High value targets: The acting ensemble (17:16) belicht de casting, met voldoende aandacht voor de iets mindere goden uit de arena. The Hunger Games blijft nog altijd een beetje een verkleedpartijtje, of het nu over de battle suit van Katniss handelt of de coupe cauchemar van Natalie Dormer; From head to toe: Costume, make-up & hair (14:14) geeft ons een impressie hoeveel overuren er in de productie zijn gekropen, en je verneemt onder meer hoeveel werk er in zo'n kale kop zit; zij het dat er een beetje overlap is met het stukje over Tigris. Navigating the minefield: Production in Atlanta, Paris & Berlin (13:39) toont de logistieke nachtmerrie van op drie verschillende sets te moeten werken, die onder meer model stonden voor verschillende districten. In Collateral damage: Stunts, special effects & weapons (18:51) leren we dat er tegenover de vorige films telkens weer nieuwe uitdagingen te wachten stonden, zoals ditmaal het gevecht in de riolen, de explosies bij de bestorming van het Capitool en de dodelijke boobytraps op de weg er naartoe. Tightening the noose; The post-production process (29:57) is een redelijk technische, maar interessante bijdrage over het finale tweaken van de film. A different world: Reflection (23:31) verslaat het reilen en zeilen van de acteurs op de laatste draaidagen.




Er werden daarnaast nog een paar kleine documentaires gerecycleerd. In The Hunger Games: A photographic journey (10:17) gunt setfotograaf Murray Close ons een blik in zijn portfolio, zowel met foto's van op als naast de set. Cinna's sketchbook: Secrets of the Mockingjay armor (9:22) bevat een bijdrage over het ontwerp van Katniss' kostuums. In Panem on display: The Hunger Games: The exhibition (1:57) tenslotte bezoeken enkele van de castleden een tentoonsteling van rekwisieten van de film, de gedroomde kans om herinneringen op te halen. De rest van de extra's kan u alleen via ofwel exclusieve versies van o.a. Best Buy en Target krijgen, ofwel door de Belga Home Video-2 disk-release nog ergens op de kop te tikken. Happy hunting!

CONCLUSIE
Mockingjay part 2 is een waardige afsluiter van de trilogie uit vier delen van Suzanne Collins, die in het midden van de prent wellicht een beetje te lang gerokken wordt, maar het einde nodigt toch uit tot reflectie en laat alle puzzelstukjes mooi in elkaar passen, zelfs de kleffe romantische. De UHD schittert technisch, en alhoewelner redelijk wat bonusmateriaal aanwezig is, haalt de versie het niet bij de Benelux-release.