FILM
Op het eiland Rosas heerst tovenaar Magnifico (Chris Pine). Op je 18de mag je aan de koning je hartewens toevertrouwen, en maandelijks pikt de koning er dan ééntje uit die dankzij zijn magische krachten vervuld wordt. Het is een beetje zoals op de Lotto spelen. Er zit echter één weerhaakje aan de deal, en dat is dat, eens de wens is geuit, de mensen er niet meer naar kunnen streven, en geduldig moeten afwachten of de koning hun wens vervult. Als dat al ooit gebeurt, want Sabino (Victor Garber), de honderdjarige grootvader van Asha (Ariana DeBose), blijft tevergeefs wachten om eens met zijn mandoline voor een groot publiek te mogen optreden. Asha ambieert de post van leerlinge bij Magnifico, maar eens die te weten komt dat het haar eigenlijk om de wens van haar grootvader te doen is, wordt ze onverrichter zake weer naar huis gestuurd.




Dan maar naar de concurrentie, moet ze gedacht hebben, en when you wish upon a star indachtig, daalt er inderdaad een antropomorfe ster uit de hemel, en die begint dadelijk met zijn magie in het rond te strooien, onder meer door Asha's geit Valentino (Alan Tudyk) de gave van het spreken te schenken, daarbij spijtig genoeg de gave van het zwijgen vergetend. Koning Magnifico is echter niet zo blij dat hij concurrentie op de markt krijgt, en hij wendt zich, ondanks de zorgen van zijn vrouw Amaya (Angelique Cabral) tot de donkere kunsten. Wanneer Asha probeert de wens van haar grootvader weer uit het paleis van Magnifico te stelen, vaardigt Magnifico een arrestatiebevel uit voor diegene die de magie van de ster heeft aangewend. En van je vrienden moet je 't hebben, want Asha's vriend Simon (Evan Peters), wiens wens het is om ridder te worden, hoopt dat zijn wens vervuld zal worden eens hij Asha erbij lapt.




Met Wish probeert Disney iets speciaals te doen voor zijn honderdste verjaardag, onder meer door zoveel mogelijk referenties naar andere films in de film te proppen. Zo wordt het 2.55:1-formaat van Sleeping Beauty van stal gehaald, en lijken de compagnons de route van Asha met héél veel verbeelding op de zeven dwergen. Helaas laveert Wish wat van het éne cliché naar het andere, en doet dat niet altijd even duidelijk, want bijvoorbeeld in welke mate de eilandbewoners hun wens "vergeten" eens ze die aan de koning hebben toevertrouwd, is niet helemaal duidelijk. De zoektocht naar de referenties naar andere films werd blijkbaar belangrijker geacht dan de film zelf, en dat is jammer. Want vooral visueel is Wish een heerlijke film om te zien, waarbij ze bij Disney een animatiestijl gebruiken die zowat het midden houdt tussen CGI-animatie en traditionele, handgetekende animatie. Dit zie je bijvoorbeeld het best in het personage van Valentino de geit, waarbij het lijkt alsof een handgetekende snuit over een CGI-oppervlak is geplakt. Gek genoeg werkt dit, en met 95 minuten is het vooral genieten van animatiepracht en iets minder stilstaan bij de gebreken in het scenario. Ook de liedjes blijven niet plakken zoals die dat in de tijd van Howard Ashman en vooral Alan Menken wel deden, en het rijmschema voelt meer dan eens geforceerd aan.




BEELD EN GELUID
Met een uitzonderlijk formaat va 2.55:1 krijgen we een ouderwets maar niet minder efficiënt beeldformaat voorgeschoteld dat herinneringen oproept aan de grootse cinemascope van weleer. De animatie is vooal mooi en gedetailleerd, met mooie pastelkleuren, fijne belichting en schaduw en veel textuur Daarbovenop krijgen we ook nog eens een uitstekende DTS-HD MA 7.1-track die vooral de muziek van Dave Metzer eer aandoet, maar er is zeker en vast voldoende ruimte voor leuke surroundeffecten in de achterkanalen. De dialogen zijn daarnaast prima verstaanbaar en we hebben in de ondertitels geen kemels gezien.




EXTRA'S
Voor de honderdste verjaardag mag het een beetje meer dan gewoonlijk zijn. Er is een sing-along modus waar we niet direct warm voor lopen, maar de korte documentaire Once Upon a Studio (8:48) is een mooi eerbetoon aan de erfenis van Disney. De hoofdmoot is echter de documentaire 100 Years in the Making: The Story of Wish (1:04:14), waarin u in detail uitgelegd krijgt waarom precies deze film werd geconcipieerd om de honderdste verjaardag van de animatiestudio te vieren. Er zitten enkele zeer goede en diepgaande interviews in het geheel, en als voor u echt moet worden opgesomd welke referenties er allemaal in de film zitten, dan is er Wish D-Classified (6:27), waarin ze nog eens worden opgelijst. Outtakes (2:44) bevat enkele flaters in de opnamestudio, en er is ook nog een verwijderd lied "A Wish Worth Making" met inleiding door regisseurs Chris Buck & Fawn Veerashunthorn (2:54). Daarna volgt er een trein verwijderde scènes (22:02) waarbij hoofdscenarist Mark Kennedy wat uitleg geeft, en de Song Selection (21:23) biedt een mogelijkheid om de gezongen stukken in de film rechtstreeks te kiezen.

CONCLUSIE
Disney kon natuurlijk zijn eigen honderdste verjaardag niet ongemerkt laten voorbijgaan, maar of Wish memorabel genoeg is om een blijvende stempel te drukken, is maar de vraag. Het verhaal is, en dan druk ik me nog beleefd uit, aan de lichte kant, maar de animatie is ronduit schitterend. Om criticus John Nugent van Empire te citeren: "An appropriate tribute to Disney, by itself. It hardly breaks any ground - it's simply there to celebrate the ground the studio was built on." Ik zou het niet beter kunnen zeggen.