FILM
De boerinnenbond van het Engelse Knapely, in Yorkshire, houdt zich onledig met naaikransjes, taartenbakwedstrijden en voordrachten over de broccoli. Wanneer Annie's (Julie Walters) echtgenoot John (John Alderton) overlijdt aan leukemie, krijgt haar prettig gestoorde beste vriendin Chris (Helen Mirren) de ingeving om voor de wachtkamer van het ziekenhuis, die dringend aan een opknapbeurt toe is, een benefiet te houden. In plaats van de klassieke jaarlijkse kalender met duffe landschappen, kerkgebouwen of pittoreske bruggetjes, weet Chris nog negen andere dames te overtuigen om een - weliswaar smaakvolle - naaktkalender te maken. Cora (Linda Bassett), Jessie (Annette Crosbie), Celia (Celia Imrie), Ruth (Penelope Wilton)... allemaal zijn ze de vijftig al gepasseerd, maar als een eerbetoon aan wijlen John, die altijd zei dat de zonnebloem op zijn mooist was op het einde van haar bloei, zuipen ze een stuk in hun kraag, en laten zich dan door ene Lawrence (Philip Glenister), de gelukzak, op de gevoelige plaat vastleggen.


Annie en Chris moeten nog wel eerst de voorzitster van de plaatselijke vrouwengilde, Marie (Geraldine James) overtuigen, maar daarna slaat de kalender in als een bom. In het anders zo rustige Knapely ziet het zwart van de cameraploegen, en de drukker kan de bestellingen amper volgen. Wanneer ze ook nog eens uitgenodigd worden in Hollywood om hun kalender te komen aanprijzen in de States, in een praatshow van "een zekere Lieno of Lenno of zoiets" zijn de dames door het dolle heen. Maar succes en glitter zijn gevaarlijke raadgevers, en vooral Chris heeft moeite om er niet door verblind te geraken. Wanneer een tabloid dan ook nog eens foto's van haar doodbrave man Rod (Ciarán Hinds) afdrukt, die volgens de paparazzi gezegd zou hebben dat hij thuis niet genoeg van dattem krijgt, en haar zoon Jem (John-Paul Macleod), dan ook nog eens gepest wordt op school omdat haar moeder Miss Januari is, wordt het op gegeven moment te veel. Zeker voor Annie, die stilaan begint te geloven dat ze de nagedachtenis aan haar man schade aan het berokkenen zijn.


Nigel Cole heeft van het waar gebeurde Calendar Girls een film gemaakt die redelijk het evenwicht tussen drama en humor behoudt. Een echte dijenkletser is het niet geworden, maar er zitten enkele mooie staaltjes van dry British wit in het scenario, en ook de cast levert subliem werk af, en meer heb je voor een feel good movie als dit niet nodig. En waar het verhaal zelf maar een dun doordrukje is van The Full Monty - maar dan wél waar gebeurd - en je op voorhand de afloop kan voorspellen, blijft dit een leuke, ontspannende film, die met zijn 104 minuten net niet te lang duurt, en waarbij overigens alle naakt "toevallig" zedig bedekt wordt door allerlei toevallig voorbij wandelende stukken fruit en kamerplanten; voor de stripkenners: zo'n beetje als in het Kiekeboe-album De Pili Pili-Pillen. Zoals we uit de extra's leren heeft de Cole danig zijn tijd genomen (zeven dagen alsjeblieft) om de actrices écht te laten poseren voor de naaktfoto's, wat - uitgezonderd voor Helen Mirren - voor de rest van de cast ook "de eerste keer" was. De zenuwen die U op het scherm ziet, zijn dus niet echt gespeeld, en we zouden er ons ook niet over verbazen als er in de flessen ditmaal échte wijn in plaats van fruitsap zat. Naast het bijna onvermijdelijke gastoptreden van Jay Leno zien we ook de leden van de bijzonder fijnzinnig besnaarde metalband Anthrax als zichzelf in de film optreden.


BEELD EN GELUID
We krijgen hier een erg scherpe transfer voorgeschoteld, met mooie kleurschakeringen, geen ruis van betekenis en een mooi contrastniveau. Enige opmerking zijn misschien sporadisch een paar kleinere artefacts en een redelijk ongelukkig geplaatste layer change. Uiteraard zien ook de stukjes die zogezegd uit de Jay Leno-show komen er krakkemikkig uit, alsof de signalen via een antennetje van twee bij twee zijn opgevangen, maar we nemen aan dat dat de bedoeling was. Een Dolby Digital 5.1-track - met 448 Kbps full bitrate nog wel - is bij films als deze eigenlijk overbodig, maar als er dan toch één wordt voorzien, zijn we maar wat blij dat deze erg goed gemixt is, en de dialogen helder verstaanbaar weergeeft. Het gebruik van de surround-kanalen is zeer subtiel, en zorgt voor de finishing touch. Vooral de gevarieerde soundtrack van Patrick Doyle, die varieert tussen symfonische muziek en jazz, past mooi bij de rest van de film, en heeft nergens de neiging om té opdringerig te worden.


EXTRA'S
Wat ons irriteert aan deze disc is dat we nogmaals bij het insteken van de disc enkele trailers moeten doorworstelen, vooraleer we aan het iets te lang gerokken geanimeerde menu uitkomen, waarin bovendien de slotscène van de film is verwerkt, en dus een beetje als spoiler fungeert. Pluspunt is dat al het bonusmateriaal van Nederlandse ondertiteling is voorzien. We krijgen twee documentaires te zien. In de eerste, "The Naked Truth" (15 min.) worden de dames aan het woord gelaten op wiens initiatief van een naaktkalender voor vijftigplussers deze film is gebaseerd. We krijgen onder meer te zien welke details uit hun verhaal letterlijk in de film werden overgenomen, en we eindigen op het filmfestival van Cannes in 2003, waarbij Julie Walters en Helen Mirren samen de rode loper deelden met de twee dames wiens rol ze in de film spelen. De tweede documentaire, "Creating The Calendar" (6 min.) focust op het maken van de foto's die in de film voor de fameuze kalender gemaakt worden, en hierin worden onder meer de fotograaf, de man die de foto's voor de échte kalender heeft gemaakt, en enkele van de actrices aan het woord gelaten. De beide documentaires zijn technisch gezien van onberispelijke kwaliteit, in widescreen 1.78:1 en Dolby Surround 2.0. Tot slot vinden we vier verwijderde scènes terug, samen goed voor een zestal minuten, in niet-anamorf 2.35:1-formaat en eerder pover van kwaliteit. En dan staat er nog een vrij makkelijk te vinden easter egg op de disc. De extra's hadden wat meer mogen zijn; zo zou een audiocommentaar niet misstaan hebben, en als er een film was waar er een fotogallerij bij zou horen, dan zou het deze wel zijn geweest...


CONCLUSIE
Calendar Girls is een luchtig tussendoortje, dat je zeker en vast een keer moet huren, en vooral weet te overtuigen door goede acteerprestaties. En zeg nu nog eens dat de dames van de boerinnenbond niet geëmancipeerd genoeg zijn!