Louie Jeffries komt op de avond van zijn eerste huwelijksverjaardag op jammerlijke wijze onder de wielen van een auto terecht, waarschijnlijk nog een beetje in de war omdat zijn vrouw Corinne (Cybill Shepherd) net heeft gezegd dat ze zwanger van hem is. In het hiernamaals, wat niets meer blijkt te zijn dan een vlot draaiende transitzone waarbij de zielen van de overledenen worden gereïncarneerd, schopt hij behoorlijk keet, en om hem te sussen beloven de hemelse autoriteiten hem ergens in de buurt van zijn oude vertrouwde buurt op­nieuw tot leven te laten komen. In hun haast vergeten ze hem echter het serum toe te dienen waardoor de herinneringen uit het vorige leven worden uitgewist, en hij wordt herboren als Alex Finch (Robert Downey Jr., Matthew Broderick paste volgende de bijgevoegde nota's voor de eer). Alex heeft tot dan toe een onbekommerd leven geleid, en zijn grote droom is om journalist te worden van een gerenommeerde krant als de Washing­ton Post. Op een dag ont­moet hij in de biblio­theek Miranda (Mary Stuart Masterson), en vanaf het eerste moment slaan er langs twee kanten vonken van verliefdheid over. Wan­neer later die dag een sollici­ta­tiege­sprek voor Alex niet zoals gepland verloopt, wordt hij door een bekende journalist, Philip (Ryan O'Neal) naar het huis van zijn vrien­den meege­nomen. Die vrienden blijken uitegerekend de familie Jeffries te zijn, en Miranda herin­nert zich de vriende­lijke jongen uit de biblio­theek. Bij Alex komen er echter andere herinne­ringen naar boven: telkens wanneer hij in het huis iets ziet, roept dat fragmenten uit zijn vorig leven op. De situatie wordt danig gecom­pliceerd: zijn beste vriend Philip heeft na zijn dood voor zijn vrouw Corinne gezorgd en zijn dochter Miranda als een peetvader alles gegeven wat ze nodig had, maar Philip heeft Corin­ne nooit durven beken­nen dat hij van haar hield, zelfs niet na her­haal­delijk aandrin­gen van Miran­da, die zo'n liaison tussen haar moeder en haar sympathieke peetvader wel zou zien zitten. On­danks de buiten­ge­wone aan­trek­kings­kracht die Miran­da op Alex uitoe­fent - zeg maar dat ze zo geil als boter is - houdt Alex de boot af, want Miran­da is immers technisch gesproken zijn eigen doch­ter - welis­waar uit zijn vorig leven! En wanneer hij Corinne ervan kan overtuigen dat hij wel dege­lijk Louis is, gaan de poppen helemaal aan het dansen, vooral wanneer ze besef­fen dat de maatschap­pij hun onwaarschijnlijke liefde niet zal toe­staan, en vooral dat ze daardoor de mensen zullen moeten pijnigen die hen het nauwst aan het hart liggen: Philip en Miranda.

De goede romantische komedies uit de Verenigde Staten zijn zeer dun gezaaid, maar Chances Are is van harte aan te bevelen. Ondanks het op het eerste gezicht schijnbaar ver­war­rend gegeven kabbelt de film netjes voort, zitten er geen ongeloofwaardige hiaten in de story­line, en vallen alle details uit het scenario op wondere wijze uiteindelijk in de plooi - een mira­kel op zich. Ook is de intus­sen al twaalf jaar oude film nergens burlesk, onnozel, en zeker ner­gens vul­gair, wat tegen­woordig genre niet evident meer is; we hebben de afgelo­pen jaren in het comedy-of-wat-daarvoor-moet-doorgaan ons aan­deel aan Big Dad­dy's en con­soor­ten wel gehad. De film belicht vooral de levens­loop van haar hoofdper­so­nages op een mense­lijke en realis­tische manier, waarbij de hoofdper­sona­ges haalbare aspiraties koesteren: Miranda wil geestdriftig - naar voor­beeld van haar vader - pro deo-advo­cate worden om zich te kunnen inzetten voor de minderbedeel­den, Alex wil kwali­teitsjournalist worden, Philip wil eindelijk zijn liefde aan Corinne kunnen verklaren, en Corin­ne moet proberen in het reine te komen met de dood van haar echtge­noot. Of, hoe je met de simpele dingen des levens gelukkig kan worden. Je sympathi­seert auto­matisch met de perso­nages, die ontdaan zijn van elk karikatu­raal trekje, nergens kunnen betrapt worden op overacting (behalve dan in een mildere vorm Robert Downey Jr.), en daardoor hun rol op geloofwaar­dige wijze gestalte geven. De humor zal je nergens doen schaterlachen dat je er niet meer van bij­komt, maar je blijft toch ruim honderd minuten met een brede glimlach op je gezicht geboeid kijken - en je goed voelen.

BEELD EN GELUID

Het beeld is mooi schermvullend, de ondertitels zijn van tijd tot tijd wel wat aan de grote kant, en de kleuren zijn niet altijd even helder, waarschijnlijk te wijten aan de ouderdom van de film. Ook kan het contrast er flink mee door, maar deze kan vooralsnog niet tippen aan de recentere Columbia-producties. Het DD 2.0-geluid is natuurlijk niet naar de heden­daagste maatstaven, en de dialoog klinkt af en toe te zwak ten opzichte van de achter­grond­mu­ziek. Voor deze laatste is overigens een bont allegaartje aangeboord: films die zich zowel in de sixties als in de eighties afspelen lenen zich tot een hippe en gevarieerde sound­track (in de jaren '80 werd er blijkbaar geen film gemaakt zonder een paar top-30 hits in, waarbij in deze film vooral Forever Young van Rod Stewart bijblijft), prima aange­vuld met mooie origi­nele score­mu­ziek van Mau­rice Jarre.

 
EXTRA'S

Ik had gedacht dat ik dit nooit zou moeten zeggen, maar dit is nu eens een Columbia Tristar-release zonder noemenswaardige extra's. Eén theatrical trailer (wel onderti­teld) en een beperkte sectie cast en crew-informatie, and dat is het zo ongeveer.

CONCLUSIE

Een mooie en ongecompliceerde film zonder noemenswaardige hoogtepunten, maar ander­zijds ook zonder noemenswaardige gebreken, en bovendien een heerlijk brokje jaren '80-nostalgie. Liefhebbers van films als The Breakfast Club of Some Kind Of Wonderful zullen deze prent zeker kunnen appreciëren, en in tegenstelling tot recente titels zoals Keeping The Faith gaat deze film nog over iets relevants. Overigens is aan de DVD-re­lease van deze film in 2000 nooit erg veel ruchtbaarheid gegeven - misschien dat deze kleine bij­drage toch nog Chances Are iets beter bekend kan maken bij het DVD-publiek.