SERIE
Het zijn keiharde tijden voor Tony Soprano, dé maffiabaas uit New Jersey. Nine-eleven en z'n bijbehorende economische crisis treffen niet alleen de lucratieve en hoogst illegale praktijken van Tonys waste management business, maar ook de vele nevenactiviteiten van z'n collega-bosses brengen minder en minder geld in het laatje. Stel je voor, zelfs de meest beroemde stripclub ter wereld, de Bada-Bing, is verlieslatend!  Tijd voor Tony, die nog steeds als plaatsvervangend boss optreedt voor oom Junior (in afwachting van diens RICO-proces - Racketeering, Influence and Corrupt Organization), om z'n manschappen op te roepen tot een extra inspanning. Het is echter niet makkelijk om een crew te motiveren met de spanningen binnen het maffiawereldje op de achtergrond. De licht ontvlambare Ralphie Cifaretto kan het immers nog steeds moeilijk vinden met de elegante Johnny Sack, de New York-boss. Reken daarbij neef Christophers altijd maar erger wordende drugsverslaving, de FBI en z'n undercoveragenten, Paulies verblijf in de gevangenis, etc... en je kan je onmiddellijk een idee vormen over de hoeveelheid varkentjes die Tony in seizoen 4 te wassen heeft.


Ook op familiaal vlak gaat het Big T. (what's new) niet voor de wind. Vrouw Carmela voelt ook de economische recessie en zet haar man onder druk om de toekomst van haarzelf en de kinderen te verzekeren mocht er ooit wat met hem gebeuren. En terwijl zoon AJ op zowat alle vlakken meer en meer het evenbeeld van z'n vader wordt, gaat het aan de andere kant altijd meer bergaf met dochter Meadow. Sinds de dood van haar vriendje Jackie Aprile Junior interesseert ze zich voor weinig of niks meer, zijn haar collegeplannen volledig de mist ingegaan en heeft ze 's ochtends zelfs problemen om uit bed te komen. En dan is er nog Janice, Tonys manipulatieve zus! Zoals we uit vorige seizoenen weten valt Janice op de verkeerde mannen. Dat ze in seizoen 4 een oogje heeft op Ralphie was voor ons dan ook geen verrassing. Ziet Tony nog op regelmatige basis z'n psychiater? Wat denkt u?


En zo kabbelt één van de meest beduchte, geniale, best geschreven en verbazingwekkend levensecht aanvoelende series aller tijden aan een gezapig tempo voort. Opnieuw 13 afleveringen van elk ongeveer een uur, maar ze vervelen geen seconde. Dat er 16 maanden tussen het eind van het derde en het begin van het vierde seizoen zaten, mag een record genoemd worden in het hedendaagse televisielandschap. David Chase, brein achter de serie, nam bewust al z'n tijd om dit seizoen niet te laten onderdoen t.o.v. z'n voorgangers. Dat is hem met verve gelukt. Beter nog, geloof het of niet, wij vinden dit seizoen zowaar het beste tot op heden. Het is een intrigerende misdaadsaga. Je zit telkens op de punt van je stoel en probeert elk karakter zo goed mogelijk te ontleden om de volgende 'rat' te ontdekken of om te weten wie de volgend is die 'gewhacked' wordt. Nog nooit eerder voelde een televiesiereeks zo origineel en levensecht aan en nog nooit eerder voelde je zo veel mee met een maffiosi en betrapte je jezelf erop dat je misschien wel enige symphatie hebt voor het misdaadleven.


The Sopranos is nog altijd een even vernieuwende en innovatieve serie als in het debuutjaar 1999. De basiskarakters acteren nog altijd even gemotiveerd, de themasong is nog altijd even aanstekelijk en de schrijvers hebben blijkbaar genoeg frisse ideëen om nog een paar jaar op hetzelfde kwalitatieve elan door te gaan.


BEELD EN GELUID
Op beeldvlak is The Sopranos vanaf het begin altijd een donkere en iets of wat grainy-achtige show geweest. Ook dit seizoen is er opnieuw gekozen voor een beeld dat niet helemaal vrij is van een zeker grainniveau om de show ruwheid uit te laten stralen. De kleuren zijn dan weer helder en levendig en ook de scherpte en het detailniveau zijn van het beste dat we ooit op televisie zagen. Jammer dat er af en toe problemen zijn qua donkere tinten. Donkere scènes zijn soms gewoon te duister.
Geen standaard tv-surroundtrack meer deze keer, maar alleen een Dolby Digital 5.1geluidspoor dat helder en uitgebalanceerd klinkt. Jammer genoeg is het geheel wel iets te stil opgenomen zodat je verplicht bent het geluidsvolume serieus de hoogte in te jagen. Voor het overige doet deze 5.1 wonderen. De surrounds worden héél discreet maar effectief gebruikt en de dialogen klinken kraakhelder, waardoor we alles samen een mooi uitgebalanceerd geluidsveld te horen krijgen.


EXTRA'S
We vermelden alleen de 4 audiocommentaren als bonusmateriaal van enig belang aangezien de rest minderwaardige schijfvulling is. De cast & crew-info alsook de nominaties die de show mocht ontvangen de afgelopen jaren worden schaamteloos op elke schijf overgenomen en leveren jammer genoeg geen enkele vorm van meerwaarde op. De audiocommentaren dan maar: schrijver/producent Terence Winter is aanwezig om episode 4 te voorzien van de nodige gedetailleerde uitleg over de meest uiteenlopende aspecten van deze aflevering. Schrijver/acteur Michael Imperioli doet hetzelfde bij episode 6. Schrijvers/producenten Robin Green en Mitchell Burgess fleuren episode 9 op terwijl de man achter de serie zelf, David Chase, de laatste episode van dit seizoen voor z'n rekening neemt. Jammer genoeg is het derde audiocommentaar van een iets mindere kwaliteit qua inhoud en ook David Chase zelf was blijkbaar niet in vorm tijdens het opnemen van z'n audiospoor want bijster opgewekt en interessant klinkt het allemaal niet.
Sopranos-fans over de hele schreeuwen nu al een tijdje om meer en kwalitatief hoogstaander bonusmateriaal. Misschien brengt het volgende seizoen verbetering?


CONCLUSIE
Zowaar het beste seizoen uit deze inmiddels legendarische maffia-serie. Verplichte koopwaar voor de fans. Eventuele beginnende kijkers waarschuwen we: start met seizoen 1 want dit is geen serie waar je op elk moment zomaar eventjes in kan springen. Met een mooi anamorf 1.85:1-beeldformaat en een goed uitgebalanceerde 5.1-track bevinden we ons tevens in een luxepositie. Alleen de karige extra's zijn een lichte domper op de feestvreugde.