FILM
Nadat het Black Fortress is geland op de planeet Krull, sluiten aartsvijanden koningen Turold (Tony Church) en Eirig (Bernard Archard) een pact om in eenheid weerstand te kunnen bieden aan de legers van The Beast en zijn Slayers. Prins Colwyn (Ken Marshall) en prinses Lyssa (Lysette Anthony) zullen huwen en als gemeenschappelijke heersers de strijd leiden. Alhoewel het liefde op het eerste gezicht is, gaat de huwelijksplechtigheid niet door, want de Slayers doen tijdens de ceremonie hun naam eer aan, slachten de aanwezigen af en ontvoeren prinses Lyssa als toekomstige bruid voor The Beast. Colwyn overleeft de strijd echter, en nu zijn vader gesneuveld is, is hij de koning. Geholpen door de oude Obi-Wan - ik bedoel, Ynyr (Freddie Jones), gaat hij op zoek naar zijn geliefde. Wat ondermeer inhoudt (a) dat hij een legendarisch wapen, de Glaive, moet zien te bemachtigen, (b) dat een groep vriendelijke rabauwen zich bij hem aansluit (waaronder Liam Neeson en Robbie Coltrane), (c) dat hij ook de hulp krijgt van een funny sidekick, in dit geval de tovenaar Ergo de Fantastische (David Battley), wiens toverkunstjes spijtig genoeg altijd in zijn eigen nadeel uitdraaien, en (d) dat hij een ziener (John Welsh) moet opzoeken die hem de juiste locatie van de zwarte burcht moet laten weten. Liefst op voorhand, want de burcht verplaatst zich bij zonsopgang telkens weer.

A long time ago in a galaxy far, far away... het bekende slagzinnetje had evengoed van toepassing kunnen zijn op deze Krull. Krullhell yeah, zelfs uit de zwaarden flitsen blauwe en rode bliksemschichten! Voeg daarbij nog een striemende, bombastische filmscore van James Horner en wat kazige speciale effecten, en voilà, missie volbracht. Alhoewel, we kunnen de acteurs niet echt de crème de la crème noemen. In tegenstelling tot Mark Hamill en Carrie Fisher hebben Ken Marshall en Lysette Anthony hun rollen later niet weten te verzilveren, en hebben naast een indrukwekkend palmares aan TV-films en B-prut niet veel roemrijks op hun CV meer staan, tenzij we films als Dracula: Dead and Loving It of Look Who's Talking Now als serieuze films beschouwen. Wat we uiteraard niet doen. Lysette Anthony's stem is zelfs de hele film lang overdubd door die van een Amerikaanse actrice, omdat men dacht dat de Amerikanen niet wijs zouden geraken uit haar zware Britse accent.

Het personage van Ergo (David Battley) zou voor een komische noot moeten zorgen, maar doet eerder onplezierige herinneringen in ons opkomen aan figuren zoals Jar Jar Binks. Wie zijn rol dan nog een beetje met waardigheid vertolkt is Bernard Bresslaw, die als Rell de Cycloop een zekere tragische waardigheid weet uit te stralen. De subplot waarom de cyclopen hun tweede oog hebben verloren, en waarom ze zo fanatieke bestrijders van het Beest zijn geworden, is overigens volgens mij de enige plotwending die niet uit een andere film is gepikt. De enige twee namen die uit de cast nog overeind zijn gebleven, zijn Liam Neeson, die zich begin jaren '80 al eens meer in fantasy-films liet opmerken, en Robbie "Hagrid" Coltrane. Het karakter van die laatste heet overigens Rhun, en ook dat is een naam die rechtstreeks uit Lord Of The Rings is gepikt. Yates heeft met deze film zeker op veilig willen spelen en geprobeerd om een graantje mee te pikken van de Star Wars-hype - Return of The Jedi werd "toevallig" door een andere studio in hetzelfde jaar uitgebracht. Het pleit wel in het voordeel dat Yates het met heel wat minder middelen heeft moeten stellen dan George Lucas, en bijvoorbeeld met de creatie van de reuzespin aardig wegkomt door gebruik te maken van de stop-motiontechniek van Ray Harryhausen. Laten we Yates dus een beetje krediet geven: Krull is geen slechte film en een aardig tijdverdrijf, maar het verhaal is verre van origineel, en de acteerprestaties (als we al over prestaties kunnen spreken) zijn op zijn zachtst gezegd matig.

BEELD EN GELUID
Het probleem met de meeste films van deze leeftijd is de ouderdom van het bronmateriaal, gecombineerd met het feit dat de filmspoelen een jaar of tien hebben liggen rotten in een kelder zonder dat er iemand naar heeft omgekeken. Onze verrassing was dan ook groot toen we deze nette transfer mochten bewonderen. Het beeld is zeer scherp, vooral de weidse panoramische shots langs de paden die prins Colwyn op zijn queeste volgt, zijn aangenaam om naar te kijken. Alleen in de donkerdere scènes dreigt er soms wat detail verloren te gaan. De kleuren zijn, zeker voor een oudere film, helder en levendig, maar zijn een beetje té veel geprononceerd in scènes met speciale effecten, met als meest notoire voorbeeld de gekleurde bliksemschichten die in alle richtingen vliegen. Compressieproblemen zijn er niet te zien In de de sequenties waarin prinses Lyssa door het kasteel van het Beest dwaalt, is er af en toe een vlekje te bespeuren. Zeer af en toe wordt de transfer nog een beetje verstoord door wat telecine-wobble. Toch gezien de ouderdom van de release een nette transfer. Wat ons een nog groter genoegen was, was de zeer dynamische Dolby Digital 5.1-remix van de soundtrack: de speciale effecten, zoals het rondvliegen van de Glaive, zijn erg goed geprononceerd, de subwoofer wordt erg actief gebruikt bij het diverse gamma aan instortingen op het einde van de film, en de dialogen zijn helder verstaanbaar. De surroundkanalen worden soms ook heel subtiel gebruikt, wanneer we de paarden of de natuurlijke achtergrondgeluiden horen doorsijpelen, en ook de galm wanneer iemand in de hallen zijn stem verheft, klinkt vrij natuurlijk. Het is echter vooral de score van James Horner, zeker één van zijn betere, die het meeste profijt heeft bij de goede geluidsmix. Slechts op één of twee plaatsen klinkt deze heel even off-key, maar weerom gezien de ouderdom van de film is dit een meer dan acceptabele remix.

EXTRA'S
Deze disc wordt geleverd met een erg comprehensieve en meer dan behoorlijke selectie aan extra's, allemaal Nederlands ondertiteld, die netjes vormgegeven zijn in geanimeerde menu's. Om te beginnen is er een audiocommentaartrack van regisseur Peter Yates, editor Ray Lovejoy en acteurs (nuja) Ken Marshall en Lysette Anthony, duidelijk een montage van op verschillende tijdstippen opgenomen dialogen. De track bevat enkele interessante wetenswaardigheden, maar is nogal weinig samenhangend. Op een tweede, niet op de hoes vermelde commentaartrack, wordt een artikel van Dan Scapperotti over de film voorgelezen, afkomstig uit het magazine Cinefastique uit november 1982, en zal alleen de hardleerse fantasy-fans aanspreken. Naast de gebruiktelijke trailer van anderhalve minuut vinden we een 22 minuten durende documentaire "Journey To Krull" terug, die dateert van de periode waarin de film gemaakt werd, en vooral interessant is om de manier van filmen en het creëren van speciale effecten toen en nu te vergelijken.

Wél vermeld als extra, maar in het menu een beetje zoeken (anders was het een easter egg geweest) is de voortreffelijke, 38 minuten durende montage uit de gelijknamige Marvel Comic, waarbij we een erg dynamische montage van de strip, vergezeld van audiofragmenten uit de film, voorgeschoteld krijgen. Om de film nog maar eens te herbeleven, zeg maar. In vier fotogallerijken krijgen we achtereenvolgens enkele standaardportretten van de cast, een selectie behind the scenes-foto's, conceptuele schetsen en lobbyfoto's. Tot slot krijgen we onder de noemer "Talent profiles" nog wat CV-informatie over Peter Yates, Lysette Anthony en Liam Neeson.

CONCLUSIE
Krull is zeker niet de beste film in zijn genre, maar fantasy-liefhebbers die niet te nauw kijken, zullen er zeker hun plezier aan beleven. Als je deze titel in een grabbelbak kan vinden, of eens kan gaan huren, en met de nodige voorraad bier binnen handbereik, zeker eens naar kijken!