FILM
Michael Dunn (Andrew McCarthy) belandt in 1965 op de ultra-orthodoxe katholieke school St. Basil, in het hartje van Brooklyn, waar schoolhoofd Brother Thadeus (Donald Sutherland) regeert met ijzeren hand. Hij maakt er kennis met de typische pestkop Rooney (Kevin Dillon), de al even typische nerd Caesar (Malcolm Danare), en samen met de oversekste Williams (Stephen Geoffreys) en meeloper Corbet (Patrick Dempsey) vormen de vijf een rebels groepje. Michael is zijn ouders verloren, en wordt samen met zijn zus Boo (Jennie Dundas) opgevoed door zijn grootouders; vooral de ziekelijk devote grootmoeder (Kate Reid) wil maar wat graag dat haar kleinzoon priester wordt, en St. Basil lijkt daarvoor de ideale opleiding. De studenten gaan echter gebukt onder een terreurregime waartegen een concentratiekamp klein bier is. Vooral broeder Constance (Jay Patterson) staat ervoor berucht dat hij bij het minste weerstand uit zijn dak gaat en de leerlingen ernstig fysiek mishandelt. Aan de andere kant van het geestelijk spectrum vinden we broeder Timothy (John Heard), een jonge idealistische priester waarvan de leerlingen zich terecht afvragen wat hij in een instelling als St. Basil komt uitvreten. Doorn in het oog van de broeders is de lokale taverne, waar de studenten na de uren graag komen keuvelen. De zaak wordt opengehouden door Danni (Mary Stuart Masterson), een sociaal geval die noodgedwongen school verzuimt omdat ze voor haar chronisch depressieve vader moet zorgen. Geregeld wordt de zaak "overvallen" door de broeders van St. Basil, die komen noteren welke studenten zich ophouden in dit oord des verderfs. Net wanneer de ware liefde tussen Michael en Danni schijnt open te bloeien, stuurt de orde, onder impuls van broeder Constance, de sociale dienst op de bar af om de boel te sluiten.

In de Verenigde Staten onder de naam Heaven Help Us uitgebracht is deze Catholic Boys één van de weinige speelfilms van van tv-regisseur Michael Dinner, die voornamelijk zijn strepen heeft verdiend met reeksen als The Wonder Years en Chicago Hope. De film laveert wat tussen een komedie en een drama; enerzijds is de manier waarop de katholieke school tracht om haar leerlingen bepaalde waarden bij te brengen lachwekkend. Zo worden bijvoorbeeld de turnlessen gegeven door een allerminst atletisch te noemen patertje die zijn leerlingen drillen tot soldaten tegen het volgens hem alomtegenwoordig zijnde Rode Gevaar - immers, van de communisten is volgens hem bekend dat ze het in de eerste plaats gemunt hebben op katholieken in het algemeen en geestelijken in het bijzonder. Meisjes zijn uiteraard taboe voor de jongens, tenzij bij de strikt gereglementeerde danslessen, waarbij er eerst een donderpreek gegeven wordt hoe het toegeven aan je lusten synoniem staat voor een enkele reis naar de hel, met alle gore details erbij. Het portret dat wordt geschetst van het leven op een katholieke school anno 1965 is misschien wat karikaturaal, maar geenszins te overdreven. Laten we het erop houden dat de film met een humoristische noot toch een sneer geeft aan de verschillende mistoestanden die op dergelijke scholen bestonden. Er wordt ruimte gelaten voor enkele geestige nevenplots, zoals de relatie tussen pestkop Rooney en zijn favoriete pestobject Caesar, die met Michael als katalysator toch tot een zekere verstandhouding komen wanneer Caesar door zijn aartsvijand gesmeekt wordt om hem te helpen niet te buizen. De grootste overtuigingskracht is echter de dramatische kant van de film, en dan vooral de opbloeiende relatie tussen Michael en Danni, die een erg mooi en geloofwaardig koppel vormen, waarbij hun relatie danig op de proef wordt gesteld. Hoe zou je anders als meisje reageren als je voor de eerste keer bij de grootouders van je vriend gaat eten, en grootmoe met een staalharde blik verklaart dat haar kleinzoon moet en zal voor priester studeren? Het marginale milieu waar Danni zich tracht uit te werken contrasteert mooi met de uiterlijke schijn van kalmte en civilsatie die de broeders van St. Basil trachten doen uit te schijnen, en het geeft aan de film ineens ook de sociale dimensie die deze doet uitstijgen boven het gemiddelde. Andrew McCarthy en Mary Stuart Masterson worden in ongeveer dezelfde rollen gecast als in de John Hughes-films Pretty In Pink respectievelijk Some Kind Of Wonderful, en liefhebbers van deze laatste titels zullen deze prent ook wel weten te waarderen. Niet alle acteurs zijn na deze film even goed geland; uitgerekend de meisjesgek Stephen Geoffreys is bijvoorbeeld tegenwoordig een icoon van de homo-porno geworden. In twee bijrollen zien we overigens ook Yeardley Smith (Lisa Simpson) en Nancy Cartwright (Bart Simpson) aan het werk, en waar die uiteindelijk beland zijn, weten we allemaal.

BEELD EN GELUID
De enige plek waar we deze film hebben kunnen kopen is in een regio 4-internetwinkel. U weze gewaarschuwd dat deze disc niet duaal gecodeerd is voor regio 2. De aanschafprijs was misschien wel vriendelijk voor de portemonnee, maar veel kwaliteit krijg je er niet voor terug. Het beeld is bleek, vertoont enorm veel posterizatie-artefacts, en in de scène waarin Michael te biechten gaat zit er een zware digitale drop-out. We weten niet of 1.66:1 inderdaad het originele formaat is, maar het is wél anamorfisch. Het schaduwdetail is redelijk, maar er zit naar onze smaak te veel ruis op, en de scherpte is niet altijd even optimaal. Ook hadden we wat meer detail op prijs gesteld, zoals in de scène waarin Danni en Michael over het strand wandelen, en je ze amper van elkaar kan onderscheiden. We moeten het stellen met een eenvoudige Engelse Dolby Surround 2.0-track, en aangezien de disc geen ondertitels bevat, verdrinken sommige dialogen wat in de pompeuze score van James Horner - vooral een plezier voor de liefhebbers van Ierse folkmuziek; de film speelt zich tenslotte af in een Amerikaanse katholieke school, dus wat had U gedacht? Zo is het gemompel van Donald Sutherland in de openingsscène, waarin Michael zichzelf bij de directie komt presenteren, niet goed verstaanbaar. De track mist ook erg veel richting, wat voor een film als deze misschien niet echt een ramp is, maar we geven het U maar mee.

EXTRA'S
Op een Australische budget-release? U gelooft blijkbaar nog in Sinterklaas.

CONCLUSIE
Deze Australische import-dvd is een typisch voorbeeld van een zeer goede film op een uiterst belabberde dvd. Als Universal nog eens de moed wil bij elkaar schrapen om deze release ook in Europa uit te brengen, laat ze dan alsjeblieft een betere bron gebruiken.