FILM
De relatie tussen Sailor (Nicolas Cage) en zijn vriendin Lula (Laura Dern) valt slecht bij Lula's moeder (Diane Ladd). Zij huurt een beroepsmoordenaar die het met z’n leven moet bekopen terwijl Sailor twee jaar krijgt voor doodslag. Na zijn vrijlating vertrekt hij met het meisje richting Californië, maar Lula's psychotische moeder stuurt haar vriend én een gangster achter hen aan om met Sailor af te rekenen en haar dochter naar huis te brengen. Tijdens de lange autorit vertellen de tortelduifjes elkaar over het verleden en over hun gevoelens. Onderweg komen ze de vreemdste figuren tegen en in een klein provinciestadje loopt Sailor Bobby Peru (Willem Defoe) tegen het lijf, die het noodlot zelve blijkt te zijn.

Met Wild At Heart wordt één van de meest omstreden Gouden Palmen van de jaren negentig op dvd uitgebracht. Deze bizarre roadmovie van David Lynch werd in Cannes op algemene goedkeuring onthaald, terwijl de internationale pers zich op de vlakte hield of de film afdeed als kitscherig, flauw en overroepen Wat er ook van zij, Wild At Heart is een klasse apart: soap, melodrama, satire, zwarte humor, seks, drugs, droom, voyeurisme, kitsch, geweld, overdrijving, het komt allemaal aan bod in korte, vaak onduidelijke sequensen, in losse sfeerscheppende fragmenten die Lynch meteen weer loslaat, met onverwachte camerabewegingen, uitvergrotingen, detailopnamen en dat allemaal uitgediept tot in het expliciete, soms tot in het absurde. Zo is er de beginscène waarin Sailor zijn zwarte belager te lijf gaat en hem als een beest afmaakt met een bloedbad tot gevolg, of een revolvergevecht op het einde van de film tussen een sheriff en Bobby Peru waarbij die laatste het hoofd afgeschoten wordt en de kijker tot in de details meekijkt: gewelddadig, overdadig à la Tarantino, smakeloos. En tegelijk is er sprake van veel humor, al is die dan van het zwartgallige soort, sarcastisch, oneerbiedig, onmeedogenloos, triestig en meelijwekkend. Een stroom van snelle acties, hevige vrijscènes, stoere taal, hallucinaties, onwezenlijke ontmoetingen, bizarre en vervreemdende gesprekken sturen de film voortdurend in andere en onverwachte richtingen met verwijzingen naar The Wizard of Oz en Elvis Presley.

En Lynch maakt het de kijker niet makkelijk: de scènes zijn aangezet, opgeblazen en overdreven; de personages worden op veilige afstand gehouden waardoor inleven en meeleven nauwelijks of helemaal niet mogelijk is. De kijker heeft de keuze tussen zich laten meeglijden op de surrealistische maalstroom van David Lynch of boos worden, geïrriteerd door al die nonsense, verontwaardigd en ontzet door de waanzin en onzinnigheid.

Diane Ladd werd in 1990 genomineerd voor de Golden Globe en de Oscar als beste ondersteunende actrice. Wild At Heart kreeg in datzelfde jaar in Cannes de Palme d'Or voor beste film.

BEELD EN GELUID
Zoals het David Lynch past is er visueel heel wat te beleven in deze film. Het beeld trilt af en toe en er is sprake van noiré (de verschuiving die vaak optreedt als fotografische beeld niet heel nauwkeurig omgezet wordt in televisielijnen). Het geluid doet zijn voordeel met de veelheid van situaties: gierende banden, revolverschoten, gehijg en gefluister. De kijker zit er midden in en maakt het allemaal mee, loepzuiver met veel lage tonen langs onder en aan de buitenkant, wapengekletter en lekkere ouderwetse Amerikaanse slees links en dan weer rechts, daar tussendoor muziek van Chris Isaak en Angelo Badalamenti en dat allemaal in 5.1 voor de bezitters van het gepaste gerief. Vuurwerk.

EXTRA'S
Jammer genoeg geen.

CONCLUSIE
Wild At Heart koestert men als een kleinood en sluit men voor altijd in het hart of men verguist de film als een waardeloze, kitscherige en wansmakelijke miskleun van een hoogmoedig en zelfvoldaan regisseur. Een tussenweg is er niet, want dit is een controversieel project. Het is kunst en kitsch en het kan tegelijk zijn mannetje staan in het commercieel circuit. Voor liefhebbers van roadmovies, surrealisme en David Lynch.