INHOUD
Kerst is een zalige tijd voor reviewers van muziek-dvd's. Allerlei groepen gooien verzamel- of live-cd's op de markt met daarin hun beste wapenfeiten van de afgelopen jaren, en omdat die dingen toch binnen de kortste keren op één of ander peer-to-peer netwerk staan, is de nieuwste marketing-truc om een dvd bij de cd te stoppen, met daarop een hoop materiaal om de fans zoet te houden. Exact dezelfde paragraaf gebruikte ik bij de bespreking van Evanescence: Anywhere But Home. De vloedgolf aan mooie muziek-dvd's die op ons afkomt schijnt bovendien niet te stoppen, want de zevende dvd van de alternatieve rockband uit Pennsylvania, Live, die het beste van de zes vorige albums verzamelt, wordt extra aantrekkelijk gemaakt door toevoegen van een dvd met daarop net niet de volledige videoclip-anthologie van de band. Net niet, want de clip voor Forever May Not Be Long Enough is nergens te bespeuren. De track in kwestie maakte deel uit van de soundtrack van The Mummy Returns, is op die dubbel-dvd terug te vinden, en zal hier waarschijnlijk niet bijgevoegd zijn omwille van een rechtenkwestie.

"We spend all of our lives goin' out of our minds
looking back to our birth, forward to our demise
even scientists say, everything is just light
not created, destroyed but eternally bright"

Live is vooral de speeltuin van de charismatische frontman Ed Kowalczyk, een begenadigd en intellectueel begaafde tekstschrijver, die zich voor zijn lyrics erg laat inspireren door oosterse filosofieën, wat je ondermeer merkt in het telkens terugkerende motief van water als bron van alle leven (Run To The Water) én lijden (Pain Lies On The Riverside). Ook dood en wedergeboorte zijn vaak terugkerende thema's; teksten als het bovenstaande fragment uit They Stood Up For Love spreken boekdelen, en de clip van het meer macabere Lightning Strikes is opgebouwd rond één zelfde huis waarin tegelijkertijd een vrouw sterft en een baby geboren wordt. Was het eerste album, Mental Jewelry nog een vingeroefening van een jong beginnend groepje dat zich wilde bewijzen, waarvan de zanger zich erg afspiegelde aan Michael Stipe van R.E.M. en probeerde de theatrische pathos van een Peter Gabriel te evenaren, ontwikkelde de band vanaf het tweede album, Throwing Copper, een meer eigen sound die iets aggressiever klonk, en daarmee meer neigde naar de gitaarrock van bands als Limp Bizkit. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Rage Against The Machine heeft Kowalczyk zich bewust nooit politiek willen engageren in zijn teksten; het is naar eigen zeggen gewoon zijn ding niet, in tegenstelling tot de eeuwigdurende zoektocht naar mentaal evenwicht en rust die hij als geen ander kan beschrijven.

Het oeuvre van Live laat zich makkelijk opdelen in verschillende periodes die de gemoedstoestand van Kowalczyk weergeven, en liefst zo sterk mogelijk contrasteren tegenover het werk ervoor, wat Kowalczyk zelf in het bijgevoegde interview onderschrijft, en naar zijn zeggen schept hij er plezier in om zijn oeuvre elke keer terug tot de grond af te breken en iets totaal nieuws op te bouwen, en zo zijn manager en zijn platenlabel de kast op te jagen. Zo werd het erg zwartgallige en van levensmoeheid doordrenkte album Secret Samadhi opgevolgd door het toegankelijkere album The Distance To Here, het album dat Kowalczyk beschrijft als zijn beste, en waar de vitaliteit en de energie zo van afstralen. We schrijven dan 1999, en met het einde van het millennium lijkt Kowalczyk samen met het millennium een periode van de band te willen afsluiten.

Toen kwam 11 september 2001, één week voor het vijfde album, V, zou verschijnen. Als eerbetoon aan de slachtoffers van de aanslag op het World Trade Center plaatste de band de song Overcome op hun website, omdat ze de tekst nauw vonden aansluiten bij de gevoelens van onmacht en verslagenheid die algemeen heersten. Een cameraploeg schoot hierbij een ingetogen montage van hulpverleners aan het werk, en samen met Hallelujah van Leonard Cohen en One van U2 werd de single platgespeeld als deel van een soort collectief rouwproces dat bij de Newyorkse bevolking leefde. Misschien dat de timing gewoon in hun voordeel speelde, misschien dat Kowalczyk door zijn uren meditatie plots in de toekomst kan kijken, maar meer waarschijnlijk is de immer aanwezige spirituele ondertoon van alle Live-nummers verantwoordelijk voor het succes. Toen kwam het album Birds Of Pray, Ed Kowalczyk werd vader en schreef voor zijn dochter het nummer Heaven. Birds Of Pray - let op de woordspeling - is terug een album waarin Kowalczyk de vrijheid van zijn jeugd opnieuw bezingt, en dankbaar is dat hij op zijn drieëndertigste nog dezelfde jonge geest van twaalf jaar geleden heeft behouden. De cirkel des levens is dus weer rond, maar het wiel zal ongetwijfeld de komende jaren verder blijven draaien voor Live.

TRACKLIST
1. Operation spirit
2. Operation spirit (live version)
3. Pain lies on the riverside
4. Pain lies on the riverside (live version)
5. Selling the drama
6. I alone
7. Lightning crashes
8. White discussion
9. Lakini's juice
10. Freaks
11. Turn my head
12. Turn my head (alternative version)
13. Ghost
14. The dolphin's cry
15. Run to the water
16. They stood up for love
17. Overcome
18. Simple creed
19. Like a soldier
20. Heaven
21. Heaven (concept version)
22. Run away (with Shelby Lynne)

De dvd is samen verpakt met een 19 tracks tellende best of-cd, met uiteraard een voorheen onuitgegeven nummer, We Deal In Dreams, om de fans die alle albums al hebben toch nog over de streep te trekken. Het dvd'tje zelf is natuurlijk ook een reden; bovendien zijn 8 van de 19 tracks niet terug te vinden op de dvd.

BEELD EN GELUID
De Dolby Surround 2.0-track is meer dan adequaat genoeg om de muziek van Live in al haar glorie weer te geven; tenslotte is dit geen live-concert waarbij zaken zoals het gejuich van het publiek ergens ruimtelijk moet geplaatst worden, alhoewel er een drietal live-versies van nummers de dvd sieren. In clips als The Dolphin's Cry, met de fameuze overstromingsscène, zou een 5.1-track bovendien misschien het averechtse effect hebben gehad en de muziek laten verzuipen (!) in goedbedoelde maar weinig ter zake doende LFE-effecten. De verschillende videoclips zijn in verschillende beeldformaten geschoten, waarbij men dan uiteraard een keuze heeft moeten maken en gekozen heeft voor een 1.33:1-fullscreen beeld. Alle clips van het pré-The Distance To Here tijdperk en enkele van daarna (They Stood Up For Love) hebben hiermee het originele formaat behouden, video's zoals onder meer Run To The Water en The Dolphin's Cry hebben formaten die variëren tussen 1.66:1 en 2.35:1. Deze zijn allemaal niet-anamorfisch, maar toch tenminste niet verknipt, toegevoegd, een keuze waar we begrip voor kunnen opbrengen. Het oudere materiaal is natuurlijk iets gedateerder en meer grainy, wat niet verwonderlijk is aangezien dergelijke video's doorgaans niet meer dan 5000 dollar mochten kosten. In Heaven is er wat edge enhancement te bemerken, en over het algemeen is het contrast wat aan de lage kant en zijn de kleuren wat somber, maar dat laatste kan ook een artistieke overweging zijn.

EXTRA'S
Als extraatje krijgen we een meer dan een half uur durend interview met Ed Kowalczyk, duidelijk een montage van meerdere interviews, want op sommige beelden is het dag en op andere nacht. De monteur van dienst heeft ervoor gekozen om de fragmenten te rangschikken volgends de chronologie van de opeenvolgende albums. Kowalczyks intellect wordt er alleen nog maar eens in onderstreept, en het interview is een handig hulpmiddeltje bij de minder toegankelijke episodes uit de Live-discografie. Als Easter Egg kan je tijdens het bekijken van de videoclips stukjes uit dit interview die op de respectievelijke video's betrekking hebben, bekijken, maar deze fragmentjes bevatten geen nieuw materiaal.

CONCLUSIE
Wie graag eens kennismaakt met het alternatieve rock-genre, maar niet goed weet waar te beginnen heeft met deze verzamelaar van Live alvast een aardige instap-cd annex dvd te pakken.