FILM
Eenmaal per jaar richten de ogen van uw dienaar zich vol spanning naar Wimbledon. Wat mij betreft hét grand-slam toernooi bij uitstek. De stijl, de wondermooie grasmatten, aardbeien met slagroom, verslaggeving, ... Het vooruitzicht van een gelijknamige filmtitel deed me dan ook watertanden.

Paul Bettany vertolkt de rol van Peter Colt, een 30-jarige Engelse tennisspeler, ooit 11de op de wereldranglijst, wiens carrière razendsnel bergaf gaat. Het tweede hoofdpersonnage is Lizzie Bradbury (Kirsten Dunst). Zij is een stuk jonger en is op weg naar de top in de vrouwelijke tenniswereld. Niets lijkt haar te kunnen stoppen. Door stom toeval ontmoeten ze elkaar op een vrij genante manier in een luxueuze hotelkamer en er slaat meteen een vonk over. Het geflirt groeit uit tot een romance ten midden van de druk van het toernooi. Peter herontdekt zijn vroegere vorm en begint tot eenieders verbazing wedstrijden te winnen. De vader van Lizzie (Sam Neill) ziet het echter niet zo goed zitten en beschouwt Peter als een te grote afleiding. Volgens hem verliest z’n dochter haar concentratie en verslapt haar vorm door toedoen van Peter. Dat gegeven compliceert de relatie tussen de twee tortelduifjes, maar vormt tegelijkertijd ook een uitstekend ingrediënt voor een geslaagde romantische komedie.

Tennis is niet de spectaculairste sport ter wereld en leent zich bijgevolg niet echt voor een indrukwekkende cinematografie. Bij de pre-productie zal dat ongetwijfeld voor de nodige kopzorgen gezorgd hebben, maar men mag uitermate trots zijn op het resultaat. Met de hulp van cgi, fast motion, slow motion en bullet-time zorgt men voor totaal nieuwe hoeken die je bij een rechtstreekse uitzending niet te zien zal krijgen. Het camerawerk is uitstekend en dankzij een speciaal blekingsprocédé krijgt de film een vrij unieke look. De acteurs komen natuurlijk over op het tennisveld en dat is voor een groot deel te danken aan Pat Cash die als adviseur werd opgetrommeld. Er doen geruchten de ronde dat Hugh Grant oorspronkelijk gecast zou zijn voor de rol van Peter Colt en dat is niet ondenkbaar gezien zijn voorgeschiedenis. Men opteerde echter voor Paul Bettany die samen met Kirsten Dunst een redelijk charmerende prestatie levert.

BEELD EN GELUID
Men behoudt het originele 2.35:1 formaat voor de anamorfische transfer die nagenoeg foutloos over het scherm rolt. Het detailniveau is ronduit uitstekend, maar helaas veroorzaakt dat een aanzienlijke hoeveelheid aliasing wat vooral opvalt bij de witte lijnen van de tennisvelden. Kleuren zijn helder doorheen de hele film en artefacten zijn er nauwelijks tot niet te bespeuren. Het geluid is in Dolby Digital 5.1 formaat met een bitrate van 448 kb/s. Dat is een tikkeltje hoger dan de gebruikelijke 384 kb/s. Bij een romantische komedie verwacht je niet meteen een dynamisch geluidsspoor, maar bij deze film maakt men aardig gebruik van de mogelijkheden en spreekt men de surrounds regelmatig aan. Dat merk je al meteen bij de openingscredits waar de tekst links en rechts in beeld springt gelijk met het geluid van een tennisbal. Dialogen komen helder en duidelijk door.

EXTRA’S
Audiocommentaar
Regisseur Richard Loncraine en acteur Paul Bettany zorgen voor een leuk commentaarspoor met de nodige leuke anecdotes vergezeld van details over de productie.

Welkom bij de club (3 min. 1)
Featurette die zich concentreert op het toernooi. In een kort interview met voorzitter Tim Phillips komen we te weten dat hij – tot vóór de film – de enige persoon is die buiten het toernooi op centre court mag spelen.

Balcontrole (4 min. 48)
Uitleg over de fotografie alsook de gebruikte cgi. Je krijgt te zien hoe een aantal spectaculaire shots gemaakt werden met het gebruik van motion control en bullet-time technologie. Het is onwaarschijnlijk dat je momenteel zulke dingen op live televisie te zien krijgt.

Het coachen van een rijzende ster (2 min. 52)
De acteurs moeten natuurlijk als professionele tennisspelers overkomen en om dat te bereiken huurde men Pat Cash in als adviseur.

Wimbledon: achter de schermen (9 min. 45)
Een bredere kijk op de personnages en de acteurs met korte fragmenten uit een interview met John McEnroe.

Trailers (5 min. 50)
Een dvd-trailer voor Bridget Jones: The Edge of Reason en bioscooptrailers voor The Terminal en Vanity Fair.

CONCLUSIE
De makers van Four Weddings and a Funeral, Nothing Hill en Love Actually houden vast aan hun geslaagd recept en brengen met Wimbledon opnieuw een aangename en frisse romcom. Ook de technische kant van de dvd laat zich smaken dankzij een uitstekende beeld- en geluidskwaliteit en een redelijk pakketje extra’s.