FILM
In Eulogy komt een prettig gestoorde familie terug samen in het ouderlijk huis na het overlijden van hun geliefde patriarch. De lesbische dochter die haar vriendin mee heeft genomen. Het kindsterretje dat dertig jaar later nauwelijks aan de bak komt als acteur. Een pseudo-advocaat en zijn twee hyperactieve kinderen. De voorbeeldige moeder met een ideaal, zij het niet bepaald spraaklustig, gezin. En de dochter van de mislukte acteur, die door haar grootmoeder gevraagd is de grafrede te houden op de begrafenis. Het opstellen van een toepasselijke tekst wil echter maar niet vlotten. Want de familieleden vliegen elkaar voortdurend naar de keel, de weduwe heeft suïcidale neigingen en enkele onverwachte gezinsgeheimen rollen uit de kast.

De premisse van de film is niet bepaald origineel te noemen. Excentrieke families die op de begrafenis van een geliefd gezinslid elkaar ongewenst tegen het lijf lopen, zijn in Hollywood al even normaal als lelijke eendjes die in mooie zwanen veranderen. En het scenario van de onbekende cineast Michael Clancy doorloopt dan ook nog eens alle clichés van het genre. Zowel de dialogen als de situaties waarin hij zijn personages dwingt, hebben meer weg van een uit de hand gelopen sitcompiloot dan van een langspeelfilm. Toch bevat het script genoeg ritme, leuke (hoewel nauwelijks vernieuwende) vondsten en grappige oneliners om de prent nooit te laten stilvallen. Zelfs de moeilijke balans tussen zwarte komedie, slapstick, drama en romantiek gaat Clancy vrij goed af. Enkel naar het einde toe verliest hij de pedalen in een overdreven sentimentele climax.

Maar wellicht de belangrijkste attractiepool van Eulogy is de indrukwekkende ensemblecast die de cineast rond zich heeft weten te verzamelen. Zo valt o.a. de naam van Debra Winger op, de grote ster uit de jaren tachtig die sindsdien nauwelijks nog in films optrad. Haar contributie heeft helaas te lijden onder de meest ongeloofwaardige subplot van de ganse film. Moge ze weldra haar comeback voortzetten met een rol die iets meer om het lijf heeft. Ook de Nederlandse Famke Janssen werd niet bepaald met een veeleisende rol opgezadeld, maar zij slaagt er wel in om de aandacht van de camera continu vast te houden. Janssen is al jaren een van de meest onderschatte, natuurlijke actrices in Hollywood en in deze film bewijst ze eens te meer haar rijkelijke talent. De altijd verdienstelijke Rip Torn dient eveneens vermeld te worden, al is het maar omdat hij als de dode patriarch een van de minst kleurrijke vertolkingen uit zijn rijk gevulde carrière neerzet, niet geholpen door een bruuske verhaalwending, die als dood hout tussen de raderen van de plot wordt gegooid.

Naast deze filmsterren treden ook een aantal acteurs van het kleine scherm op de voorgrond. Hank Azaria, die we voornamelijk kennen van zijn terugkerende rol in Mad About You en zijn grappige stemmetjes in The Simpsons, brengt het er het beste vanaf. Zelf in bijwijlen minder geslaagde scènes weet hij een humaniteit in zijn karakter op te roepen die zijn performance geloofwaardig maakt. Minder goed vergaat het Ray Romano. Als hij hoopt na het gigantische succes van Everybody Loves Raymond over te stappen naar het grote scherm, zal hij toch dringend van zijn sitcom-maniërismes verlost moeten geraken. Zijn filmische zonen, een tienertweeling, spelen hem probleemloos van het scherm met hun naar het leven getekende vertolking van twee jongens met op los geslagen hormonen en een zieke geest.

Maar primus inter pares is zonder discussie Zooey Deschanel. Op haar performance rust voor een groot deel het slagen van de film, aangezien van ons als kijker wordt gevraagd door haar ogen haar soms bizarre familie te aanschouwen. En ze slaagt volkomen in haar opzet. Deschanel zet een glansprestatie neer, de rol van het perfecte buurmeisje zo je wil, dat enerzijds terughoudend en sceptisch is, maar anderzijds iedereen in haar omgeving een warm hart toedraagt. Zonder haar knappe vertolking zou Eulogy wellicht onder zijn eigen, wankele gewicht zijn bezweken. En dus valt Eulogy best wel mee als light entertainment, ondanks de tekortkomingen, die nog het best samen te vatten zijn onder de noemer ‘een goed idee, stereotiep en voorspelbaar uitgewerkt’. Dit is geen prent die lang op je netvlies zal blijven flikkeren, maar wat een zorgeloos avondje voor de beeldbuis betreft, kan je een stuk slechter af zijn. Hoewel de overdreven nadruk op jointjes en lesbiennes soms zelfs de meest geduldige mens over de klif duwt.

BEELD EN GELUID
Beeld en geluid zijn beide van een behoorlijk goed niveau op deze dvd. Op het beeld valt zelfs weinig af te dingen. De kleuren zijn mooi weergegeven, de zwartniveaus van een uitstekend niveau en qua contrast vormen zelfs de nachtscènes geen probleem. Scherpte is al evenmin op een foutje te betrappen en aangezien dit een erg recente film is, zijn van beeldbeschadigingen of overdreven grain natuurlijk ook geen sprake. De audiotrack valt over dezelfde kam te scheren: prima, zonder evenwel naar superlatieven te hengelen. De enige blaam die ik kan bedenken is dat de 5.1-opzet van het geluidsspoor ogenschijnlijk nergens voor nodig was. De achterste kanalen worden immers zelden gebruikt en qua dynamiek is de audiotrack geen hoogvlieger.

EXTRA’S
Op een viertal Trailers (8 min.) na (eentje voor de hoofdfilm, drie voor andere prenten uit het Paradiso-gamma) bevat de disc geen bonusmateriaal.

CONCLUSIE
Eulogy heeft een aantal goede momenten, maar is al bij al een film die je snel weer zal vergeten. Door niet te durven kiezen tussen zwarte humor en sitcomachtige toestanden, valt de prent wat tussen twee stoelen. Het is uiteindelijk de hartverwarmende vertolking van Zooey Deschanel die de meubelen redt. Beeld en geluid zijn prima van kwaliteit, maar op vlak van extra’s is de dvd karig bedeeld.