AC/DC: DE GROEP
We schrijven 1973. De twee broers Angus en Malcolm Young treden met hun groepje op in The Chequers Club in Sydney. Achteraf gezien bleek dit de aanzet tot het ontstaan van AC/DC een jaartje later in 1974, de succesvolle Australisch-Britse hardrockformatie. Hun muziek wordt gekenmerkt door onder meer de felle en snedige gitaarsolo's van gitaarvirtuoos Angus Young die slechts enkele gitaarlessen kreeg op zijn elfde en die vooral door zelfstudie alles onder de knie kreeg. Voorts was zanger Bon Scott zeker geen onbesproken blad: een krijsende en schorre stem die zo typerend voor AC/DC-muziek is, maar waar vroegtijdig een einde aan kwam wegens overmatig drankgebruik. In de jaren zeventig kende AC/DC reeds enkele grote successen waaronder High Voltage, The Jack, Let There Be Rock, Hell Ain't No Bad Place To Be, Riff Raff, Highway To Hell en natuurlijk Whole Lotta Rosie. Hun live-album If You Want Blood, opgenomen tijdens hun wereldtournee in 1978, is werkelijk fantastisch en elke AC/DC-fan zal dit zeker beamen. Jammer genoeg moeten ze vanaf februari 1980 zonder Bon Scott verder en werd er naarstig naar een opvolger gezocht. Scott werd magistraal vervangen door Brian Johnson wiens vuurdoop trouwens in België plaatsvond en die hier door het publiek met open armen werd ontvangen. Zijn eerste album Back In Black, een eerbetoon aan Bon Scott, ging in de loop der jaren wereldwijd maar liefst 20 miljoen keer over de toonbank! Nummers als Hells Bells, For Those About To Rock, Flick of the Switch, Heatseeker enz. zijn maar enkele van de vele hits die AC/DC in de jaren tachtig op haar palmares schreef. Begin jaren negentig kwam er dan opnieuw een megahit met Thunderstruck dat zeker tot één van de betere AC/DC-nummers mag worden gerekend. Dat jaar speelden ze live op Monsters of Rock (Castle Donington) waarvan eveneens een live dubbel cd verschenen is. Nadien werden er nog twee albums uitgebracht met enkele bescheiden hits, maar die braken geen potten meer. AC/DC teerde op hetzelfde stramien, was helemaal niet trendgevoelig en moest bijgevolg niet weten van vernieuwing. Plezier maken door pure rock ’n roll te brengen, daar was en is het hen nog steeds om te doen...



VIDEOCLIPS
Voor fans van het eerste uur zijn de opnames met Bon Scott waarschijnlijk een mooie herinnering, maar voor de liefhebbers die pas later de muziek ontdekt hebben, is de kans veeleer klein zoniet onbestaande dat ze ooit opnames met Bon Scott als zanger hebben gehoord. Op het eerste schijfje blikken we terug op de hoogtepunten en hits met de overleden zanger Bon Scott. Met het live-optreden van Baby Please Don`t Go, hun eerste verschijning op de Australische televisie, zorgt Scott voor een memorabel moment door zich als vrouw te verkleden. De toon is meteen gezet en de volgende 90 minuten geniet je zonder meer van een onvervalste brok muzieknostalgie. De videoclips worden afgewisseld met live-optredens in televisiestudio’s of kleine concertzaaltjes.

Disk 1: 1975-1980
1. Baby Please Don`t Go
2. Show Business
3. High Voltage
4. It`s A Long Way To The Top
5. T.N.T.
6. Jailbreak
7. Dirty Deeds Done Dirt Cheap
8. Problem Child
9. Dog Eat Dog
10. Let There Be Rock
11. Rock N Roll Damnation
12. Sin City
13. Riff Raff
14. Rocker
15. Whole Lotta Rosie
16. Shot Down In Flames
17. Touch Too Much
18. If You Want Blood
19. Girls Got Rhythm
20. Highway To Hell



Na de dood van Bon Scott in februari 1980, besloot de groep om een waardige opvolger te zoeken. Brian Johnson bleek niet alleen over een stoer imago te beschikken, maar ook nog eens over een stem als schuurpapier. De geknipte man dus om Bon Scott te vervangen. Op het tweede schijfje blikken we terug op de hoogtepunten met Brian Johnson als zanger.

Disk 2: 1980-1990
1. Hells Bells
2. Back In Black
3. What Do You Do For Money Honey
4. Rock And Roll Ain't Noise Pollution
5. Let's Get It Up
6. For Those About To Rock (We Salute You)
7. Flick Of The Switch
8. Nervous Shakedown
9. Fly On The Wall
10. Danger
11. Sink The Pink
12. Stand Up
13. Shake Your Foundations
14. Who Made Who
15. You Shook Me All Night Long
16. Heatseeker
17. That's The Way I Wanna Rock N Roll
18. Thunderstruck
19. Money Talks
20. Are You Ready



BEELD EN GELUID
Zoals verwacht en ook wel een beetje gevreesd, zijn beeld- en geluidskwaliteit eerder van een middelmatig doch net aanvaardbaar niveau. De oudere opnames op het eerste schijfje (van 1975-1980) bevatten wat stofjes, ruis en minieme beschadigingen. De scherpte is redelijk goed in de meeste scènes, maar durft soms toch ook wel eens terug te vallen. Tijdens enkele donkere concertopnames merk je dat het contrast wel beter had gekund, op die momenten oogt het beeld wat flets. De beeldkwaliteit van het tweede schijfje (van 1980-1990) is al iets beter al kunnen we moeilijk beweren dat de kwaliteit ons met open mond sprakeloos naar het scherm doet staren. Op uitzondering van Sin City, Fly on the Wall, Danger, Sink the Pink, Stand up en Shake Your Foundations met een niet-anamorfisch 1.85:1-formaat, zijn alle andere videoclips en optredens opgenomen in een 1.33:1-formaat. De Dolby Digital 2.0-geluidstrack klinkt eerder beperkt, soms ietwat ruw en maakt enkel gebruik van de voorste kanalen. Verwacht dus geen geluidsfestijn waarbij alle registers worden opengetrokken. Met de ouderdom van de originele beeld- en geluidsopnames in het achterhoofd mogen we al van geluk spreken dat deze release er hoe dan ook gekomen is.

EXTRA’S
Karige extra’s en eenvoudige menu’s met slingerende euh... familiejuwelen als achtergrond. Dit is AC/DC. Geen “overbodige troep” zoals interviews of behind the scenesbeelden, geen toeters en bellen. Muziek en nog eens muziek, overgoten met een licht dubbelzinnig sausje. Welgeteld twee extra’s sieren deze release: een discografie waarin je per album een lijst met nummers kan raadplegen en een boekje waarin journalist David Fricke zijn visie neerpent over de geschiedenis en het belang van AC/DC’s muziek.



CONCLUSIE
Voor de echte fans is deze release ontegensprekelijk een onmisbaar juweeltje in de collectie. Krijg je maar niet genoeg van AC/DC dan zijn er alvast nog volgende live-concerten: No Bull, Live at Donnington en Stiff Upper Lip.