FILM
Zakenman Wayne Hayes (Robert Redford) wordt 's morgens voor zijn deur ontvoerd door zijn vroegere studiegenoot Arnold Mack (Willem Dafoe). Tijdens een lange en uitputtende tocht door een verwilderd bos probeert Wayne op zijn ontvoerder in te praten, die blijkbaar de opdracht heeft om hem ergens in een boshut af te leveren. Arnold is bijzonder goed geïnformeerd over het privé-leven van Wayne, ook over het feit dat zijn buitenechtelijke relatie met zijn ex-werkneemster Louise Miller (Wendy Crewson) niet echt beëindigd is zoals Wayne zijn vrouw Eilieen (Helen Mirren) wil doen geloven. Eileen voert onder het toeziend oog van de politie (Matt Craven) moeizame onderhandelingen met de kidnappers, en ook zoon Tim (Alessandro Nivola) en dochter Jill (Melissa Sagemiller) staan op het punt door het lint te gaan.

De Nederlandse Amerikaan Pieter Jan Brugge, die eerder al als producent meewerkte aan films als The Insider en Heat, beide van Michael Mann, levert met zijn debuut als regisseur een stijlvol, maar inhoudelijk iets te mager drama af, dat uiteindelijk overeind wordt gehouden door de bijzonder goeie inzet van hoofdrolspelers Redford en Dafoe, wiens personages op psychologisch hoog niveau voortdurend elkaars grenzen aan het aftasten zijn. Met "iets te mager" bedoelen we dat de plot er op het eerste zicht veelbelovend uitziet, maar een grootse climax op zich laat wachten en uiteindelijk helemaal uitblijft. Het thrillerelement maakt al snel plaats voor meer psychologisch-dramatische wendingen, maar helaas laat de plot het op dat punt ook hier en daar afweten. Het is perfect mogelijk om rustig voortkabbelende films te maken waarbij de elementen zich langzaam maar zeker ontvouwen zonder noemenswaardige grootse actiescènes - kijk bijvoorbeeld maar eens naar Blood Work, maar hier worden op zijn zachtst gezegd de verwachtingen die in het begin van de film bij het filmminnend publiek gecreëerd worden, toch maar deels ingelost. De gimmick waarmee Brugge zijn kijkpubliek op het verkeerde been hoopt te zetten is dat het tijdsverloop tussen de twee verhaallijnen die elkaar afwisselen, zeer verschilt, en dit slechts mondjesmaat doorsijpelt bij de kijker. Terwijl Wayne en zijn ontvoerder uiteindelijk een tocht maken die een volle dag duurt, zijn de onderhandelingen die Waynes familie voert met de ontvoerders gespreid over een onduidelijk maar beslist veel langer tijdsbestek van dagen of misschien zelfs weken.

Robert Redford staat ervoor bekend dat hij al eens een gokje durft wagen met zijn carrière, en na Spy Game is het toch weer enigszins verrassend dat hij zijn naam heeft verbonden met deze nauwelijks actie van betekenis bevattende prent, die ergens het midden houdt tussen een mainstream-film en een meer artistiek werkstuk, maar spijtig genoeg een beetje tussen de twee stoelen valt. Een belangrijke sterkte - om eerlijk te zijn, de enige troef waar de film echt mee kan uitpakken - zijn de vele sterke dialogen tussen Redford en Dafoe, waaruit de afgunst van Arnold ten opzichte van het succes van Wayne steeds sterker begint af te steken. Wat nog minder verteerbaar is voor Arnold is dat Wayne rustig van twee walletjes blijft eten, ondanks het feit dat zijn vrouw Eileen toch nog echt van hem blijft houden, terwijl hijzelf dagelijks naar de pijpen van zijn vettige schoonvader moet dansen teneinde op het einde van de dag toch nog zoiets als een dak boven het hoofd te hebben.

The Clearing eindigt redelijk abrupt, niet echt op een vrolijke noot, en smaakt uiteindelijk een beetje naar een versneden topwijn: de ingrediënten zijn aanwezig, maar de chef-kok heeft er met de pet naar gegooid.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van The Clearing is goed, maar toch willen we enkele puntjes opmerken. De scherpte is niet echt constant door de film, en in de scènes in het bos zijn kleine compressie-artefacts te merken. De kleuren zien er gedempt en korzelig uit, en af en toe is er sprake van lichte colour bleeding, maar echte printbeschadigingen zijn er niet te vinden. Het contrast is ook redelijk mat, maar dat kan ook een bewuste keuzen zijn. Met een Dolby Digital 5.1-track is de audio, waarbij stilte het sleutelwoord is, méér dan voldoende ingevuld; de surroundspeakers worden alleen maar gebruikt voor het toevoegen van ambiance en voor het onderstrepen van de minimale muziekscore van Craig Armstrong. De dialogen zijn soms net iets té stil, echter.

EXTRA'S
De enige extra van betekenis zijn zes verwijderde scènes, samen ongeveer goed voor een kwartier. Vooral de laatste scène, waar we inhoudelijk niet over kunnen uitwijden, die na het bekijken door een testpubliek geschrapt werd, is redelijk onthullend. Daarnaast bevat de disc nog wat making of-materiaal van twee andere films, Hide & Seek en Sideways, waarbij het enige verband met de hoofdfilm is dat ze ongeveer tegelijkertijd op de markt kwamen.

CONCLUSIE
The Clearing biedt aan acteurs als Willem Dafoe en Robert Redford een platform om hun talent te tonen, maar de opzet belooft de kijker meer dan die uiteindelijk krijgt. Misschien toch maar even huren.