FILM
In de zomer van 2005 ontdekken specialisten in Mexico voetsporen van een reusachtige Pterosaurus. Lang beschouwde men de Quetzalcoatlus met een vleugelwijdte van 12 meter als de grootste vogel, maar de recent gevonden afdrukken wijzen op een dier met een vleugelwijdte van minstens 18 meter. Dat is twee keer de lengte van de Typhoon Eurofighter, het moderne hedendaagse gevechtsvliegtuig. De Pterosaurus is geen dinosauriër, maar een hagedis en leefde in dezelfde periode als de dinosauriërs, tussen 220 en 65 miljoen jaren geleden, in het Jura en het Krijt. De variant was tot nog toe onbekend. Met hun vleermuisachtige vleugels van holle beenderen overspannen met een super licht en strak gespannen membraan beschikten de Pterosaurussen over enorme aërodynamische mogelijkheden.

Het is maar één van de vele berichten die jaarlijks in de krant verschijnen en ons laten vermoeden dat het onderzoek naar dinosauriërs heel intens wordt gevoerd. Sinds Jurassic Park van Steven Spielberg zijn er talloze nieuwe soorten ontdekt en is de kennis over hun fysieke en biologische kwaliteiten grondig veranderd. Er blijven vragen over hun lichaamstemperatuur en het geluid dat ze voortbrachten, over de kleur van hun huid, of ze in kudden leefden of eerder solitair, etc., maar stukjes van de puzzel worden voortdurend teruggevonden. Zo ziet de raptor uit Spielbergs Jurassic Park, het beestje dat in de keuken op de metaalkleurige werktafel springt in de hoop de beide kinderen te grazen te kunnen nemen, er inmiddels niet alleen veel kleiner uit, met een spitse kop en een minder verhoogd voorhoofd, deze raptor heeft ook veren gekregen waardoor hij er veel meer als een vogel uitziet en minder als een reptiel, met de kop en het lijf van een slanke struisvogel, een kortere nek en een naar achter gerichte staart voor het evenwicht. Bij de graseters zijn er ook een paar nieuwkomers, geen giganten zoals algemeen wordt gedacht, maar geharnaste dieren ter grootte van een schaap met hoorns een schild op hun kop ter verdediging, nog altijd eierleggend dat wel, uiteindelijk gaat het hier niet over zoogdieren, die bestonden toen nog niet.

Dinosaur Planet Deel 2 gaat over de kleinere, minder spectaculaire dinosauriërs, in de eerste plaats over de raptors, die er dus minder indrukwekkend en angstaanjagend en vooral veel kleiner uitzien (als een grote hond eerder dan een paard) dan in Jurassic Park. White Tip is een wijfje van de soort Velociraptor. Ze trekt alleen door de woestijn van Mongolië ruim 80 miljoen jaar geleden, nadat de leden van haar troep zijn afgemaakt door vijandige soortgenoten. Regisseur Pierre De Lespinois gebruikt de tocht van White Stipe om ons kennis te laten maken met de andere bewoners uit die tijd: de Prenocephales, kleine viervoeters met een hersenpan als het harnas van een schildpad, waarmee ze behoorlijk wat schade kunnen aanrichten; de protoceratops, eveneens graseters, zo groot als een geit met hoorns en een driehoekig schild boven de ogen waarmee ze harde klappen uitdelen of de in 1998 ontdekte kleine soort – ter grootte van een kalkoen – de Shuvuuia, insecten- en termieteneters.

White Tip heeft het moeilijk om alleen te jagen en te overleven en slaagt erin zich bij een nieuwe groep Velociraptors aan te sluiten. Ze wordt uiteindelijk moeder van 3 piepkleine en zeer kwetsbare raptors waarmee ze alleen voort moet na een zandverschuiving waarbij de andere leden van de nieuwe troep om het leven zijn gekomen. Paleontoloog Scott Sampson vertelt de kijker net zoals in deel 1 een reeks wetenswaardigheden vanuit zijn werkkamer en toont ons dat het verhaaltje dat rond White Tip is geweven verband houdt met fossielen die zijn terug gevonden.

De digitaal tot leven gebrachte dieren zien er ook in deze aflevering fantastisch uit, hoewel bij momenten hun bewegingen niet altijd realistisch lijken. Het gaat in deze aflevering om kleine dinosauriërs, waarbij té snelle digitale aanzetten en bruuske bewegingen naar links of rechts grotere consequenties hebben dan bij de mastodonten uit aflevering 1. Het Mongoolse duinlandschap doet af en toe heel erg tekenfilmachtig aan. Fragmenten met bomen en veel struiken, waterpartijen zelfs, zijn doorgaans herkenbaar als waarheidsgetrouw, sommige zandpartijen met heuvels en lucht op de achtergrond lijken dan weer eerder uit een goeie Walt Disney te komen. Anderzijds zijn er geen storende herhalingen zoals in de eerste aflevering (als gevolg van de reclamepauzes op Discovery Channel). Een pluspunt.

BEELD EN GELUID
Het beeld is helder en scherp. Hier geen wazige momenten zoals in aflevering 1. Het contrast is rijk. Eén keer de indruk alsof de dieren niet echt op de grond lopen, wellicht door te weinig nadrukkelijke schaduwvlekken. Voor de rest mooi van textuur en volle kleur, maar door het eentonige landschap (zandbergen, zandvlakten, zandduinen) een beperkte dieptewerking. Opnieuw jammer van het letter boxformaat en het niet aanhouden van de originele 1.85:1-verhouding. Het commentaar van Christian Slater is minder hoogdravend en gezocht, maar misschien is er hier sprake van gewenning. Beau van Erven Dorens en Luk de Koninck doen een voortreffelijke job, waarbij De Koninck zijn commentaar serieuzer overkomt, Canvas-achtiger, dan die van Erven Dorens. Die laatste spreekt wellicht meer de jonge kijkers aan door de luchtigere toon en de iets hogere stem. In deze aflevering heel veel dierengeluiden, van koeien en hoenders tot vogels en iets agressievere types. De muziek is spaarzaam aangebracht en dat is niet vreemd in een film die het van het echte geluid en veel commentaar moet hebben.

EXTRA'S
Als extra bevat deze dvd de Trailers van de 4 Afleveringen en de Dinosaur Facts met weetjes over de soorten die in deze aflevering aan bod komen.

CONCLUSIE
Dinosaur Planet – Deel 2: White Tip's Journey is opnieuw een film tussen documentaire en natuurfilm, met in dit geval een iets grotere neiging naar entertainment. Het blijft een interessant project voor wie de oude beestjes in levende lijve bezig wil zien, maar door de maat van de dieren is deze aflevering minder spectaculair dan de vorige en wellicht iets beter beschikt voor kinderen. Het beeld is prachtig, de opnamen spectaculair met een aanvaardbare beeldscherpte, mooi van kleur, iets te magere extra’s en alles bij elkaar meer dan van gemiddelde kwaliteit. Een interessante reis met de teletijdmachine.