Song Of The Thin Man maakt deel uit van de Thin Man Collectie, een box met zeven dvd’s waarin de andere titels The Thin Man, After The Thin Man, Another Thin Man, Shadow Of The Thin Man en The Thin Man Goes Home luiden. De zevende schijf is gevuld met een selectie extra’s.

FILM
Song Of The Thin Man, de laatste in de reeks detectivefilms die William Powell en Myrna Moy samen maakten, steekt van wal op een luxueus cruiseschip, waar Nick en Nora Charles feesten met andere leden van de high society. In al het feestgedruis valt nauwelijks op hoe de arrogante leider van de scheepsband een woordenwisseling heeft met een muzikant. Diezelfde avond wordt de bandleider dood aangetroffen. De muzikant – verdachte nummer één – zoekt zijn heil bij Nick en Nora, maar wordt door de detective aan de politie overgedragen. Hij is er immers van overtuigd dat de beklaagde veiliger zal zijn in een cel, want het leven van de muzikant is volgens Nick in acuut gevaar.

Het zesde deel van de Thin Man serie kwam uit in 1947, dertien jaar na het origineel en het is meteen duidelijk dat het vet van de soep is. Niet alleen is Song Of The Thin Man met amper 83 minuten de kortste episode uit de reeks, ook is de plot de zwakste, zijn de nevenpersonages het minst kleurrijk en geeft de film weinig blijk van sprankelende humor. In de evolutie van een komische detectiveserie met een alcoholistisch kantje naar een familiereeks met excentriciteiten zijn blijkbaar een aantal cruciale kwaliteiten verloren gegaan in vertaling. Een van de belangrijkste fouten waaraan de filmmakers zich bezondigen in dit zesde deel is de fel gereduceerde rol voor Nora. Hoewel haar bijdrage ook in de andere prenten niet meteen leading role materiaal was, zorgde haar aanwezigheid in de plot toch steeds voor de nodige dynamiek, iets wat Song Of The Thin Man zeker had kunnen gebruiken.

Zoals de titel van de productie reeds doet uitschijnen, speelt muziek een grote rol in deze episode. Niet enkel speelt het verhaal zich af in een muzikantenmilieu, ook op de soundtrack is swingende muziek ampel aanwezig. Dat verleent diverse scènes een zekere schwung, die tot op zeker hoogte de verhaalarmoede doet vergeten en het anemische tempo kunstmatig opkrikt. In de dertien jaar dat The Thin Man op het witte doek te zien was, heeft de reeks trouwens een goed beeld gegeven van de evolutie van geluid in Hollywood: van minimalistisch gebruik, over dramatische ondersteuning, tot cruciaal onderdeel van de filmische totaalbeleving.

Opvallend aan Song Of The Thin Man is bovendien de mate waarin nieuwe regisseur Edward Buzzell de technische innovatie niet schuwt. Tijdens de openingsscènes, waarin een zangeres het beste van zichzelf geeft op de luxeboot, lijkt de actrice te zweven over het podium i.p.v. te wandelen, doordat de camera werd gemonteerd op een onafhankelijk platform t.o.v. de achtergrond. Het is een techniek die later door innovatoren als Martin Scorsese en Spike Lee beter zou worden toegepast, maar de inclusie in deze film uit de jaren veertig is niettemin een aardig antecedent. Ook al draagt dit spielereitje van de regisseur weinig bij tot emotionele betrokkenheid van de kijker.



Zowel William Powell als Myrna Loy bezitten in Song Of The Thin Man niet meer de sprankel die hun in totaal 16 gezamenlijke films – nog steeds een record – typeert. Beide acteurs zijn al een dagje ouder in 1947 en lijken deze prent eerder te doen als een teken van loyaliteit ten opzichte van elkaar en de studio i.p.v. als een vrolijke acteerjob. In de nevenrollen valt vooral de naam van Dean Stockwell op, de man die eind jaren tachtig wereldwijde faam genoot als castlid van de sciencefiction tv-serie Quantum Leap. In Song Of The Thin Man speelt hij de zoon van Nick en Nora. Het is een kleine, vrij onbeduidende rol, waarin de kindacteur vooral schattig moet wezen, maar die een mooi filmisch document vormt als bewijs dat kindsterretjes wel degelijk een levenslange carrière kunnen hebben.

Beëindigt Song Of The Thin Man een van de klassieke filmreeksen uit Hollywood niet op een valse noot, dan toch minstens op een onverschillige. Wat eens een sprankelende, lichtvoetige champagne was, is immers ontaard in een gezellige, degelijk geproduceerde maar bubbelloze tafelwijn. Als zelfs de chemie tussen de twee hoofdrolspelers niet meer fatsoenlijk uitgebuit wordt, weet je dat het einde van een tijdperk voorbij is. Zowel Myrna Loy als William Powell zouden nog beter rollen voor de kiezen krijgen, maar in de ogen van het grote publiek zouden ze steeds Nick en Nora blijven, iconen van een zorgeloze, trendy jetset, die bewezen dat een huwelijk zelfs na anderhalf decennium spannend en vrolijk kon blijven. Met dank aan een paar mysterieuze moorden...

BEELD EN GELUID
Ook de transfer van deze film belichaamt de moederlijk liefde waarmee Warner Bros. oude film op dvd perst. Het niveau van Shadow Of The Thin Man wordt weliswaar niet gehaald, maar scherpte, zwartniveaus en contrasten ogen meer da behoorlijk, terwijl de printbeschadigingen tot een minimum beperkt worden. Het mono geluidsspoor getuigt eveneens van een knappe opkuisbeurt, want zowel de dialogen als de muziek klinken helder en dynamisch.

EXTRA’S
Alle extra’s op de discs van de Thin Man sequels zijn op dezelfde lijst geschoeid: ze bevatten een trailer, een korte zwart-wit film en een kleurencartoon. De Trailer (3 min.) is dezelfde die ook al op de eerste disc in de Thin Man Collectie te vinden was. A Really Important Person (11 min.) is een ongelooflijk prekerige en kleffe bedoening, waarvan vooral te onthouden valt dat de jonge Dean Stockwell de hoofdrol speelt. Gelukkig heeft Slap Happy Lion (7 min.) minder opvoedende neigingen, in een grappige cartoon waarin een woeste leeuw getemd wordt door een minuscule muis.

CONCLUSIE
Song Of The Thin Man , het sluitstuk van de avonturen van Nick en Nora, zet niet bepaald een uitroepteken achter de reeks. Een simplistische plot, weinig opwindende acteerprestaties en een gedateerde regie dragen ertoe bij dat de nagel definitief in de doodskist van de serie gespijkerd wordt. Beeld en geluid zijn echter van goede kwaliteit en ook de bonussectie is aangenaam om te bekijken.