FILM
John Hughes was in de jaren '80 de bezieler van de zogenaamde 'brat pack' movies. Recept: enkele jonge, succesvolle tieners casten in een film met een luchtig en vooral niet te hoogdravend scenario, met toch altijd wel een boodschap in. De onderwerpen van zijn films waren meestal erg herkenbaar voor tieners: garagist wordt verliefd op rijkeluismeisje en ziet daarom zijn beste vriendin niet meer staan (Some Kind Of Wonderful), zelfde gegeven met meisje-jongen omgekeerd (Pretty In Pink), strafstudie uitzitten (The Breakfast Club met de schitterende song Don't You Forget About Me van de Simple Minds), of, zoals in deze film, een dagje spijbelen. Ferris Bueller's Day Off is zeker niet Hughes beste film (volgens mij nog altijd het ondergewaardeerde Some Kind Of Wonderful), maar alleszins zijn uitbundigste, waarin hij niet vies is van een paar onconventionele filmtechnieken. Spijtig genoeg is John Hughes in de jaren '90 zich gaan specializeren in boertige Amerikaanse komedies, waarin hij de aandacht heeft verschoven van tieners naar snotterende prutkindjes - het soort film waar ik bij voorbaat voor pas - en heeft hij niets meer gemaakt wat het vermelden waard is.

Matthew Broderick, die net zijn doorbraak had gekend met de film War Games, speelt de rol van Ferris Bueller, die op zeer ontnuchterende wijze van tijd tot tijd de filmkijker rechtstreeks aanspreekt om zijn leven als zoon van een Amerikaanse upper-middle-class familie fijntjes van commentaar te voorzien. Vooral iedereen om de tuin leiden, ouders, schooldirectie en zijn jongere babbelzieke zus, is voor hem meer een kunstvorm dan ordinair kattekwaad geworden. Ferris is een schelm, maar dan een zeer geraffineerde, een Robin Hood onder de pubers. Hij geeft dan in deze film ook een handleiding wat je moet doen om een dagje ongemerkt te spijbelen. Misschien dat dat gegeven alleen al de BBFC dwars zat, waardoor deze prompt een +15-etiket opgekleefd kreeg; als u echter per sé een minder aanstootgevende film dan deze wenst, kan ik u alleen nog maar doorverwijzen naar de Kabouter Plop-film.

Ferris begint met zijn ouders wijs te maken dat hij zich niet goed voelt, en die trappen er mee door Ferris' briljante acteertalent er met hun beide voeten tegelijk in. Vervolgens weet hij zijn vriendin Sloane (Mia Sara) en zijn hypochondrische boezemvriend Cameron (Alan Ruck) te overtuigen om een dagje mee de wereld in te trekken. Vooral Cameron is hierbij de sleutelfiguur, want zijn vader bezit een knalrode Ferrari 250 GT California uit 1961, die door vader op maniakale manier aanbeden wordt, en vermits hij ongetwijfeld nee zou zeggen als Ferris hem een middagje zou willen gebruiken, "leent" hij die gewoon. Ferris neemt zijn vrienden mee naar een sjiek restaurant, doet mee aan een feestelijke optocht, en leert zijn vrienden de geneugten van het leven beter appreciëren.

Intussen verloopt op school alles hectisch: terwijl het gerucht de ronde doet dat Ferris dodelijk ziek is, en zijn medestudenten, bij wie hij immens populair is, spontaan een Save Ferris-collecte (vandaar de naam van de Amerikaanse punkrockband) op touw zetten, denkt directeur Ed Rooney (Jeffrey Jones) Ferris te kunnen betrappen op spijbelen. Dat is echter buiten de hond van de familie Bueller gerekend. Ook Ferris' zus Jeanie (Jennifer Grey), die stikjaloers is op het feit dat haar broer er zich altijd tussen uit kan kletsen, krijgt op gegeven ogenblik genoeg van zijn stijl, en wil hem erbij lappen.

Tegen het einde aan wordt de spanning opgedreven, wanneer de kilometerstand van de auto moet worden teruggedraaid, en Ferris voor zijn ouders terug in huis moet zijn om zijn bedrog niet te laten uitkomen.

Ferris Bueller's Day Off is een nonchalante, pretentieloze en vooral zeer grappige komedie over het plukken van de dag. Alleen al door het feit dat de spanning wordt opgebouwd door een banaal feit dat iemand Ferris zou betrappen (in de jaren '90 zouden tieners je met gestoken middelvinger vierkant uitlachen), bewijst de film dat je niet de grootse thema's des levens moet aankaarten om goed filmmateriaal te maken. Matthew Broderick schittert als de flamboyante Ferris, en voorts valt vooral de stuntelende Jeffrey Jones op, die zich hoe langer hij pogingen doet om Ferris' gespijbel te bewijzen, hoe meer in nesten werkt.

BEELD EN GELUID
De geluidmix is niet echt overtuigend, maar heeft wel een paar hoogtepunten (zoals wanneer de Ferrari op de muziek van Star Wars over de weg scheert). De soundtrack staat overigens bol van de new wave-muziek, met als obligate hoogtepunt het zowat in elke soundtrack van een tienerfilm uit de eighties aanwezige Oh Yeah van het Zwitserse elektropopduo Yello. Het beeld is dan weer meer dan redelijk te noemen, scherp en contrastrijk, zonder noemenswaardige fouten.

EXTRA'S
Enkel een commentaartrack van John Hughes, wel in vijf verschillende ondertitelingen (in Engels, Frans, Duits, Italiaans, Spaans). Non multa sed multum? Een trailer of zo kon er blijkbaar niet af.

CONCLUSIE
Een vergeten pareltje om te (her)ontdekken.