FILM
Ik heb het normaal gezien niet echt begrepen op 'romantische komedies'. Het begrip alleen al is een contradictio in terminis: een goede romantische film is per definitie geen komedie en vice versa. Meestal ontaarden dergelijke films na een tijd in onwaarschijnlijke situaties, eindeloos gezwets, liters stroop of in humor van een niveau dat zelfs een vijfjarige in zijn scatologische fase niet meer kan bekoren. Vooral films van Amerikaanse makelij gaan gebukt onder dit soort typische mankementen; tot nader order zijn de meeste uitzonderingen op de regel nog steeds Britse films.

Charlie, Hugh Grant dus, wordt vaak als getuige gevraagd op huwelijken, maar heeft totnogtoe de ware niet gevonden. Misschien wacht hij ook te lang, want alle beschikbare huwelijkskandidaten verdwijnen één voor één voor zijn neus. De enige die nog overblijft is een jeugdliefde met wie hij ooit heeft aangepapt bij gebrek aan beter. Op een huwelijksfeest van een vriend lijken echter zijn kansen te keren, wanneer hij de Amerikaanse Carrie (Andie MacDowell) ontmoet, en ze uiteindelijk samen in bed belanden voor een one night stand. Wat Charlie betreft alleszins genoeg voor één keer, want hij schijnt geen intenties te hebben om er een vervolg aan te breien, en pas wanneer Carrie uit zijn leven verdwenen is, kan hij zichzelf voor zijn kop slaan omdat hij geen verdere avances heeft gemaakt.

Wanneer hij eindelijk al zijn moed heeft bijeengeraapt, blijkt Carrie verloofd te zijn met een ander, een saaie Amerikaan. Charlie wordt geconfronteerd met zijn eigen gevoelens wanneer blijkt dat een andere kennis van hem, Fiona (Kristin Scott Thomas), ook al jarenlang amoureuze gevoelens voor hem heeft gekoesterd, die hij dan nooit heeft beantwoord. De stemming wordt er niet vrolijker op wanneer de uitbundige Schot Gareth (Simon Callow) op de bruiloft van Carrie overlijdt. Gareth, zelf homo, laat zijn vrienden in zijn testament de boodschap achter om te leven voor het ogenblik, want elk ogenblik kan je laatste zijn. Uiteindelijk besluit Charlie dan toch maar te trouwen met zijn eerste vriendin. Vlak voor zijn eigen huwelijk verneemt hij dan dat Carrie van haar man gescheiden is, en terug vrij is. Om de zaak nog wat erger te maken, is de enige die weet hoe de vork aan de steel zit, en Charlie zou kunnen helpen om zijn nakende huwelijjk te stoppen, zijn doofstomme broer.

Natuurlijk kan je niet om de vergelijking met Notting Hill heen, al was het alleen maar omdat de schrijver (Richard Curtis, ook bekend van Mr. Bean) en de hoofdrolspeler (Grant) dezelfde zijn, en omdat het verhaal nagenoeg hetzelfde hoofdmotief heeft (Britse middle-class-thirtysomething ontmoet Amerikaanse vlam). Four Weddings And A Funeral werd echter met veel bescheidener middelen gemaakt, en werd desondanks een onverwacht succes. Het recept: niet te veel aan overacting doen, een serieuzere noot door het scenario heen lassen (zo is de broer van Charlie in deze film doofstom, en een van de hoofdrolspelers in Notting Hill een rolstoelpatiënte), en vooral niet te hoogdravend gaan doen. Hetgeen de beide films deed scoren was de herkenbaarheid in de thematiek: mensen die te lang wachten tot ze de ware hebben gevonden, en op een dag merken dat al hun kennissen al getrouwd zijn.

Akkoord, Hugh Grant zal niet dadelijk een Oscar winnen voor zijn immer stuntelige vertolkingen, maar het geeft het geheel een zekere authenticiteit. Bovendien is, volgens mijn eigen persoonlijke mening, Andie McDowell minstens twee klasses schattiger dan Julia 'look at my b****' Roberts, maar over kleuren en smaken valt niet te twisten natuurlijk. De bijrol van Rowan 'Mr. Bean' Atkinson als beginnend priester die zijn eerste huwelijk moet inzegenen, maakt het geheel er zeker komischer op, en blijft gelukkig in tijd beperkt - met alle respect voor Atkinson, maar dit is geen Mr. Bean-film. Toch heb ik moeten grinniken bij 'the Father, the Son and the Holy Goat'.

BEELD EN GELUID
Deze DVD werd een paar jaar geleden eerst door Polygram uitgebracht, en was toen een van de enige films die niet in breedbeeldformaat werd uitgebracht. Aan dit euvel is nu verholpen, maar het beeld is niet anamorf (vergelijkbaar bijvoorbeeld met Armageddon) en heeft dus ten opzichte van de vorige release zeker niet aan scherpte ingewonnen. Het geluid is maar sober gehouden, want in een praatfilm als deze valt er niet veel van speciale geluidseffecten te bespeuren. Toch even melden dat de vermelding "Dolby Digital" op de binnenhoes verkeerd is!

EXTRA'S
Twee bioscooptrailers en een 10-minuten durende making of featurette - ik denk overigens dat deze laatste niet op de Beneluxversie staat, maar corrigeer me als ik het verkeerd heb. Ten opzichte van de Polygram-versie zijn de cast en crew-informatie en de videoclip van Wet Wet Wet's "Love Is All Around" dus gesneuveld.

CONCLUSIE
Een sympathiek filmpje zonder al te veel show, nu eens uitbundig maar af en toe toch ook ingetogen en diepzinnig.