FILMS
Stereo & Crime Of The Future zijn twee vroege Cronenberg-films die in niets te vergelijken zijn met bijvoorbeeld Dead Ringers of Crash. Kenners van het werk van David Cronenberg zullen in beide films probleemloos thema's, zienswijzen en stokpaardjes van de ondertussen beroemde regisseur herkennen; voor de gewone kijker is dit materiaal wellicht minder aantrekkelijk. Beide films zijn namelijk in zwart/wit gefilmd, waarbij Stereo zelfs zonder eigen geluid is opgenomen. Bovendien is de materie die ze behandelen niet evident en draagt de vormgeving niet echt bij tot een makkelijke participatie. Stereo & Crime Of The Future behoren tot het leerproces dat David Cronenberg heeft doorgemaakt op weg naar zijn grote 35 mm-producties. Ze zijn niet bedoeld om een grote massa toeschouwers te begeesteren. In vergelijking met zijn latere films is hun toegankelijkheid beperkt en moeten ze gezien worden als Cronenbergs stepstones, vroege pogingen om immateriële ideeën in beelden om te zetten en een eigen specifieke stijl te ontwikkelen. Het feit dat hij ze maakte tijdens zijn opleiding, gaf hem de mogelijkheid om niet-commercieel bezig te zijn. De personages in deze beide films zijn vaak dezelfde acteurs, waarbij er van enige karakterontwikkeling totaal geen sprake is. De figuren die worden opgevoerd zijn bewegende decorstukken zonder persoonlijkheid en dienen puur de visuele ondersteuning van het academische commentaar dat bij momenten vruchteloos probeert om de vrij losse fragmenten enigszins te groeperen. De aankleding van het geheel, de modernistische en lege omgeving, gekoppeld aan de afstandelijke en weinig realistische manier van bewegen, plaatst deze beide films tussen de experimenten van de late jaren '60 en vroege jaren '70.

Waarover de films eigenlijk gaan is moeilijk in een paar woorden uit te legen, mede omdat er tussen het theatrale pseudo-wetenschappelijke taaltje van de voice-over, niet gespeend van satire overigens, en de getoond beelden in veel gevallen nauwelijks enig direct verband valt te herkennen. De klassieke Cronenberg-thema’s zijn aanwezig: de spanning tussen de lichamelijke en geestelijke karakteristieken van menselijke wezens, de structuur van geweld, de macht van de instellingen, biologische transformatie, ziekten en seksualiteit. De regisseur gebruikt aspecten uit het horror- en SF-genre om zijn ideeën zichtbaar te maken. Angst, vervreemding en fysieke vervorming gelden als metaforen voor sociale verloedering, repressie en anarchie.



Stereo
De Canadese Academie voor Erotisch Onderzoek onderzoekt de theorieën van de parapsycholoog Luther Stringfellow. Zeven jonge mannen ondergaan een hersenoperatie waardoor hun spraakvermogen wordt geëlimineerd en hun telepathische mogelijkheden aanzienlijk verhoogd. Maar het experiment levert niet de voorspelde resultaten. Drugs worden geïntroduceerd om de mogelijkheden van de zeven mannen te verruimen, maar uiteindelijk worden ze van elkaar gescheiden met antagonisme, geweld en zelfmoord tot gevolg.

Crime Of The Future
Miljoenen jonge vrouwen zijn gestorven aan de zgn. ziekte van Rouge, genoemd naar de gekke dermatoloog Antoine Rouge. Die heeft ontdekt dat hun overlijden te wijten is aan het gebruik van cosmetica. De professor zelf is ondertussen verdwenen – men vermoedt ten gevolge van cosmeticagebruik – en zijn ziekenhuis, The House of Skin, wordt ondertussen geleid door zijn naaste (radeloze) medewerker Adrian Tripod. Die komt in contact met ene Tiomkin die op een samenzwering broedt van heteroseksuele pedofielen. Zijn plan is het om een jong meisje zwanger te maken bij wie vroegtijdig de puberteit is opgewekt. Doel: vermijden dat ze ooit de ziekte van Rouge krijgt. Wanneer het meisje ter beschikking is wil niemand haar zwanger maken. Het lot valt op Tripod, maar die aarzelt want hij voelt op één of andere manier de aanwezigheid van Antoine Rouge.



BEELD EN GELUID
Beide films zijn opgenomen in 35 mm zwart/wit. Het contrast is mager en zowel Stereo als Crime Of The Future zijn bijgevolg grauwe films. Echt zwarte en witte tonen zijn afwezig en de scènes spelen zich af in een palet met louter grijs. Beide films worden bovendien ontsierd door ongerechtigheden. Stereo heeft geen eigen geluid en moet het doen met een commentaarband. Voor Crime Of The Future is wél een aparte geluidsband ontwikkeld naast het commentaar. Die bevat geluiden van dieren en water. Stereo staat in 2.0, maar dat is nauwelijks waarneembaar. Crime Of The Future staat in mono.

EXTRA’S
Deze dvd bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Stereo & Crime Of The Future zijn twee vroege experimentele films uit het oeuvre van de Canadese cineast en regisseur David Cronenberg. Ze zijn qua sfeer schatplichtig aan het werk van de Britse schrijver William Burroughs. Het zijn intellectualistische en theoriserende pamfletten over menselijke gedrag en verval. Het zijn geen meesterwerken pur sang en ze zullen nooit in één adem worden genoemd met zijn latere producties. Anderzijds gunnen beide films de geïnteresseerde toeschouwer een blik op de wereld die de jonge Cronenberg van plan is te verkennen, op de materie van werken die hem nauw aan het hart ligt. Het materiaal straalt intelligentie en originaliteit uit en het getuigt van een bijzondere gedrevenheid en een gezonde nieuwsgierigheid voor weinig conventionele onderwerpen waardoor het eerder geschikt is om over na te denken dan om te entertainen.