FILM
Sky High is een zeldzaam beestje: een moderne familiefilm die zowel het jonge volkje zal kunnen bekoren als een glimlach op de lippen van de ouders kan toveren. Structureel opgebouwd in de traditie van Disney's eerdere triomfen in het genre – aangedikt met vette knipogen naar superhelden en high school films uit de jaren tachtig – overbrugt de prent de kloof tussen ouderwets familiaal entertainment en de hedendaagse lust naar special effects en opvallende basisconcepten. Als gevolg van een slordig derde bedrijf is de kans klein dat Sky High tot een tijdloze klassieker zal uitgroeien, maar de goedlachse spirit die in de plot verweven zit, zorgt niettemin voor anderhalf uur aangenaam vertier.

Het verhaal speelt zich af in een wereld waarin superhelden de gewoonste zaak ter wereld zijn. Het kruim der helden zijn koppel Steve en Josie Stronghold, AKA De Commander en Jetstream, die de wereld al ettelijke malen voor de ondergang behoedden. Van hun tienerzoon Will wordt verwacht dat hij in de voetsporen van zijn ouders zal treden. Maar bij aankomst in Sky High – een school voor kinderen van superhelden, gevestigd op een vliegend platform boven het wolkendek – blijkt de jongen nog helemaal geen superkrachten te bezitten. Will wordt bijgevolg ingedeeld bij de 'aangevers' i.p.v. bij de helden. Dit is echter slechts het minste van zijn zorgen, want typische schoolse beslommeringen eisen zijn aandacht op. Zoals de verliefdheid op een ouder meisje en de rivaliteit met de zoon van zijn vaders aartsvijand. Geen van de leerlingen of leraars in Sky High beseft echter dat een superschurk snode plannen smeedt om zowel de school als de Strongholds naar de vergetelheid te blazen. En als puntje bij paaltje komt, is het aan Will en zijn mede-aangevers om de dag te redden.

Vanaf de eerste minuut – een leuke hommage aan comics die tevens de nodige achtergrondinfo levert – slaat Sky High een aangename toon aan: net realistisch genoeg om herkenbaar te zijn, net supernatuurlijk genoeg om te intrigeren en amuseren. Het scenario blinkt weliswaar niet uit in originaliteit, het is in ieder geval de verdienste van de schrijvers dat ze enkel zaken stelen die wérken uit andere prenten. Vooral in het eerste uur mondt dat uit in een aaneenrijging van plezante scènes: het tonen van de superkrachten aan de rest van de klas, een gevecht in de eetzaal, een intiem moment op het dak van een huis. De sequenties bouwen voort op kenmerkende schoolconventies waarin de meeste kijkers zich moeiteloos zullen kunnen verplaatsen. Het superheldenkantje geeft het geheel een komisch tintje, waardoor de clichés er als zoete koek ingaan. Sky High levert daarmee het zoveelste bewijs dat een coming-of-age verhaal, mits vakkundig verteld, nooit de bal misslaat.



Het goede nieuws eindigt daar niet. De karakters mogen dan wel geplukt zijn uit een standaardhandboek scenarioschrijven, de acteurs zetten hun tanden in de rollen. Michael Angarano wordt gevraagd de film te dragen en hij doet dat met aplomb. Geholpen door zijn jarenlange ervaring in tv-rollen, beheerst hij de juiste komische of emotionele timing. De cast van jonge acteurs die hem omringt, doet nauwelijks voor hem onder: Mary Elizabeth Winstead en Danielle Panabaker zijn ideale onderwerpen voor een eerste verliefdheid, Steven Strait is de perfecte rivaal en het trio Dee-Jay Daniels, Nicholas Braun en Kelly Vitch bezorgt aangevers wereldwijd een goede naam. Ook de keuze van de volwassen acteurs is geïnspireerd. Kurt Russell en Kelly Preston steken leuk de draak met superheldendom zonder in stereotypes te vervallen. De directrice van Sky High wordt gespeeld door niemand minder dan Lynda Carter, AKA Wonder Woman, hoewel Disney niet de toestemming kreeg haar in haar beroemdste kostuum te laten rondlopen op de school. De leraars zijn er voornamelijk als comic relief, waarin zowel Bruce Campbell en Kevin McDonald excelleren. Dave Foley is echter miscast als een angstige aangever die vergelijkingen oproept met Batmans Robin.

Op technisch vlak valt Sky High bovendien weinig te verwijten. Dergelijke producties glijden in hun production design soms af naar onuitstaanbare kitch, maar de art director van deze prent weet net aan de juiste kant van het glibberige pad te blijven. De muziek is van de hand van Michael Giacchino en leidt de kijker naadloos van de ene scène naar de andere. Dat de componist zich goed uit de slag trekt, mag overigens geen verrassing heten: hij tekende eerder al voor de muziek van het thematisch verwante The Incredibles. De montage houdt er een stevig tempo op na zonder te vervallen in een clipachtige MTV-stijl. En de man die de teugels in handen houdt, regisseur Mike Mitchell, beleefde zichtbaar veel plezier aan de draaidagen, want het enthousiasme straalt af op de ongedwongen vrolijkheid van zijn shots.

Waren na de eerste zestig minuten van Sky High de eindtitels door beeld gerold, had ik de film vast en zeker een goede score toebedeeld. Maar. Er is een maar. De derde act – de fase waarin de schrijvers gedwongen zijn de schoolse alledaagsheid in te ruilen voor een climactisch gevecht tussen de helden en een verrassende tegenstrever – trekt gewoon op niks. Het wapen dat de vijand hanteert is ronduit ridicuul, de wijze waarop set-ups eerder in de film hun pay-off krijgen overschrijdt ruimschoots de voorspelbaarheidsdatum en de personages gaan zich ineens gedragen als monodimensionale uilskuikens in een zee van overbodige speciale effecten. Alles wat in het eerste uur zo mooi en verfrissend werd opgebouwd, stort dan ook met een luide crash ter aarde in de laatste dertig minuten. Hoe graag ik Sky High dan ook aanprijs als een schuldig pleziertje voor mensen van alle leeftijden, ik wil eraan toevoegen dat de ontknoping van de film het equivalent is van de veel te zure kern van een voor het overige verrassend lekker zoet snoepje.



BEELD EN GELUID
Sky High is nauwelijks een jaar oud en bijgevolg is de dvd-transfer nagenoeg vlekkeloos. De kleurrijke cinematografie komt uitstekend tot zijn recht, het contrast is doorheen de ganse film bewonderenswaardig en beeldfoutjes zijn nergens te bekennen. Ook op auditief vlak krijgt de prent een geslaagde dvd-presentatie. Het Dolby 5.1-spoor mixt de dialogen, de muziek en de geluidseffecten tot een dynamisch geheel dat het volle spectrum van de boxen aan bod laat komen.

EXTRA'S
De nogal campy Alternate Opening (3 min.) waarmee de bonussectie van wal steekt, blijkt niet bepaald het soort scène waarmee je de toon van een film wil zetten. De makers kozen dus wijselijk voor de opening die de finale cut haalde. Super-Bloopers (4 min.) bevat een stel flaters van op de set die meestal verre van grappig zijn. Enerverend is dan weer de muziek van popgroep Bowling For Soup, wiens Videoclip (4 min.) voor de song I Melt With You ook op de schijf staat. Vervolgens nemen twee featurettes ons mee achter de schermen van de productie. Welcome To Sky High (15 min.) focust voornamelijk op de goede sfeer tussen de jonge acteurs op de set, waardoor deze extra verrassend luchtig wordt. Breaking Down Walls (7 min.) legt uit welke innoverende praktische effecten kwamen kijken bij het draaien van sommige actiescènes. Dvd-liefhebers met een goede speurneus kunnen ook op zoek gaan naar twee fijne Easter Eggs. Een eindeloze reeks Cross-Promotionele Trailers – een trailer voor de hoofdfilm is in velden nog wegen te bekennen – rondt de bonussectie van Sky High af.



CONCLUSIE
Sky High blijkt in zijn eerste uur een hoogst entertainende familiefilm te zijn, met prima vertolkingen, goede dialogen en een meeslepend sfeertje. Maar in het derde bedrijf gaat de prent van de rails in wat enkel te omschrijven valt als een vervelende opeenstapeling van voorspelbare spektakelscènes. De audiovisuele presentatie op schijf is echter uniform excellent. De extra's daarentegen zijn kwantitatief noch kwalitatief bevredigend.