MUZIEKFILM
Het begon allemaal met een kleine, haast onopvallende advertentie in de Wall Street Journal: jongeman met onbeperkt kapitaal is op zoek naar legitieme en interessante investerings- en zakelijke mogelijkheden. De jongeman bestond in werkelijkheid helemaal niet. Achter de advertentie verschuilden zich de twee jonge New Yorkers John Roberts en Joel Rosenman, scriptwriters voor televisieseries, op zoek naar nieuwe zakelijke uitdagingen. Hun advertentie lokte de raarste voorstellen uit, maar ééntje leidde tot de financiering van een nieuwe opnamestudio in New York. Via die weg kwamen ze in contact met Michael Lang, een potige kerel met een krullenbol, die ideeën omtrent een popconcert opperde in Woodstock, een soort Latem aan de Schelde op z'n Amerikaans, waar nogal wat bekende artiesten woonden waaronder Bob Dylan. In Woodstock zagen ze de komst van een paar duizend langharige hippies evenwel niet zitten en dus ging Lang op zoek naar een andere locatie. Die vond hij in Bethel, ruim 60 km verderop. Dat hun investering uiteindelijk zou leiden tot het Woodstock Festival, hét hoogtepunten van de popcultuur van de onstuimige jaren '60, beseften Roberts & Rosenman op dat moment niet en evenmin dat ze een paar weken later met een financiële put zouden eindigen van ettelijke miljoenen dollars.

Vijf weken voor het concert werd een aanvang gemaakt met de inrichting van het terrein. In Bethel lag de sneeuw nog hier en daar op de velden, maar het terrein, 600 hectare groot, was geknipt voor het doel. Roberts & Rosenman kregen al meteen slecht nieuws: er was geld voor een podium óf voor een omheining. Zonder podium uiteraard geen concert en dus werd er nauwelijks geld uitgegeven voor een waterdichte afgrendeling van het terrein van de buitenwereld. Dat bleek achteraf een fatale vergissing te zijn. Als gevolg van de moeilijkheden omtrent het gepaste terrein, de weerstand van de niet-muzikale inwoners van Woodstock en de voorafgaande juridische rompslomp, kreeg het evenement massaal publiciteit in de New Yorkse pers. Tegen midden augustus was New York dan ook helemaal klaar voor Woodstock. Twee dagen vóór het concert stroomden ruim 50.000 muziekliefhebbers naar de festivalweide die nog in volle opbouw was. Géén enkele bezoeker had een ticket en wie van ver kwam en dus op voorhand een ticket had gekocht, kwam minder dan 48 uur later in een gigantische file terecht. Toen Roberts & Rosenman naar Bethel afzakten om de werkzaamheden te inspecteren, was het meteen duidelijk dat er nog nauwelijks tickets zouden worden verkocht. De financiële ravage was eigenlijk al een realiteit.

Om erger te voorkomen besloot Michael Lang er een Free Concert van te maken. Meteen veroorzaakte dat een kettingreactie in de staat New York en ver daarbuiten: anderhalf miljoen mensen gingen op pad richting Bethel dat vanaf dat moment nog alleen vanuit de lucht bereikbaar was. Uiteindelijk zou het festival door een mensenzee van ruim 400.000 man worden bijgewoond, een nooit geziene massa waarop niemand was voorbereid. Bethel werd tot rampgebied uitgeroepen, de highway van uit New York richting noorden gesloten en het leger ingeschakeld om medisch personeel en voedsel naar het plaatsje te brengen. It's only music!, was Janis Joplins verbaasde uitroep toen ze op het podium verscheen en de gigantische massa zag die tot aan de einder reikte.

Woodstock Diaries behandelt het materiaal chronologisch, waardoor de kijker een veel duidelijkere kijk krijgt op de voortgang van het festival en het volgorde van optreden van de muzikanten en groepen dan in de originele film. Bovendien hebben de makers er voor gekozen om van elke festivaldag een aparte bijna 60 minuten durende documentaire te maken, waarbij de laatste, over zondag 17 augustus 1969, eindigt met het memorabele optreden van Jimi Hendrix in de ochtenduren van de volgende dag. Zijn unieke interpretatie van de Star Spangled Banner, achteraf zowat verheven tot mascotte van het Woodstock Festival, mocht natuurlijk niet ontbreken. Voor de rest hebben de makers zoveel mogelijk nieuw materiaal geselecteerd uit de muzikale acts. Alleen het optreden van Santana komt grotendeels overeen met de fragmenten uit de oorspronkelijke Woodstockfilm, terwijl Richie Havens één extra nummer brengt. Bij de nieuwe namen valt de onbekende Bert Sommer op. Waarom zijn optreden door Michael Wadleigh (regisseur van de Woodstock Director's Cut) werd genegeerd is onduidelijk, want de 20-jarige had net een niet onverdienstelijk album uit in de States en zijn composities geven blijk van maturiteit en vindingrijkheid. Het debacle van zijn Woodstockervaring kan u nalezen op www.bertsommer.com, een aandoenlijk stukje proza met o.a. aandacht voor het lucratieve Warnercontract dat net voor het festival werd afgesloten ten nadele van de Engelse crew die later Woodstock Diaries zou produceren op basis van eigen én Warnermateriaal. De footage over The Incredible String Band valt tegen. Het fragment duurt net geen minuut. Tim Hardin mag zijn akoestische versie van If I Were A Carpenter ten beste brengen, een nummer 1 hit voor o.a. The Box Tops, en Ravi Shankar schittert als vanouds met zijn tablaspeler Alla Rakha in de Indiase Raga Manj Khamaj, een vraag- en antwoordraga van de puurste schoonheid. Dylan bedankte voor het Woodstock Festival, maar Arlo Guthrie laat diens geest toch even over de festivalweide dwalen in Walking Down The Line. Joan Baez tenslotte, dunnetjes op de Director's Cut, komt hier tot volle bloei in Gram Parsons Drug Store Truck Drivin' Man en het zelfgepende en bloedmooie Sir Galahad.

Op dag twee bijt Quill de spits af, maar net zoals Canned Heat en Mountain brengt de band er niet veel van terecht, in elk geval niet in het hier gepresenteerde materiaal. Canned Heat blijft voor eeuwig een one hit wonder, hoewel Bob Hite er alles aan doet om de sfeer op te krikken op de natte festivalweide. Steve Kight & Mountain slagen er niet echt in om te overtuigen, maar misschien heeft het materiaal de tand des tijds niet doorstaan en ligt het daaraan. Het is wachten op Sly And The Family Stone vooraleer de vlam definitief in de pan slaat, een onderschatte opwarmer voor The Who die eerder uit Tommy citeerde en op deze dvd My Generation uit de geluidsapparatuur laat knallen. Pennebaker ruimt ook plaats in voor de twee grote hits van Jefferson Airplane, maar alleen in White Rabbit kan Grace Slick overtuigen. Haar Somebody To Love mist alle nuance en geheimzinnigheid van de plaatopname.

Op zondagochtend begroet Joe Cocker de massa met een ode aan Bob Dylan. Zijn stevige en enerverende versie van Let's Get Stoned, blijft helemaal overeind, ondanks een flauw parlando ergens halfweg. Met twee goeie nummers op twee wordt Joe Cocker definitief één van de hoogtepunten van het festival. Ten Years After, ondertussen ook in de vergetelheid weggegleden, brengt een uitstekende versie van hun meer dan tien minuten durende I'm Going Home, maar de bloemen zijn voor The Band in het prachtige The Weight van frontman Robbie Robertson. Johnny Winter, de albino met het witte haar, geeft een elektrisch bluesnummer ten beste en Crosby, Stills & Nash doen een fragiele samenzang op Blackbird uit het dubbele White Album van The Beatles, waardoor de grootste popband aller tijden ook gedocumenteerd is. Sha Na Na heeft altijd meer succes gehad met zijn performance dan met zijn muziek en is dus verwaarloosbaar en Jimi Hendrix rondt het festival af als een spetterend vuurwerk.

Fragmenten uit een lang interview met John Roberts en Joel Rosenman zijn in alle drie de documentaires geïntegreerd. Zij geven inzichtelijke informatie en halen anekdotes op over hun ervaringen van toen. Van wat er zich om het festivalterrein afspeelt toont de regisseur vers materiaal, maar hij valt ook terug op materiaal uit de Director’s Cut, waardoor er sprake is van vrij veel overlapping.

BEELD EN GELUID
Het beeldmateriaal staat in alle formaten als gevolg van de diverse bronnen. D.A. Pennebaker & Chris Hegedus maken geen gebruik van de splitscreentechniek die de origineel film z'n typische karakteristieken gaf. Wél vermengen ze optredens en wat zich voor en naast het podium afspeelt en tonen ze ook beelden van de kampeerweide en de wijde omgeving van het festivalterrein. Het materiaal is van een gemiddelde kwaliteit, waarbij alleen in het begin van documentaire 1 een aantal opvallende storingen zichtbaar zijn. Soms is het materiaal wazig, onderbelicht of net overbelicht en door het totaal ontbreken van kunstlicht zijn de nachtbeelden soms te donker. Maar het komt de authenticiteit allemaal ten goede, dit zijn documentaires over het festival met de nadruk op de informatie. Het geluid staat in stereo en in 5.1, waarbij alleen het opvallende surroundgeluid voor echte meerwaarde zorgt. De 5.1-versie biedt geen belangrijke hoorbare voordelen. Jammer genoeg geen Nederlandse ondertiteling, wat in het geval van de interviews een essentieel manco is.

EXTRA'S
De extra’s stellen weinig voor: Band Biographies bevat een aantal tekstschermen met een summiere biografie van de artiesten; The Woodstock Story doet in het kort het verhaal van Roberts & Rosenman (tekst) en voor de liefhebbers is er een Dvd-Romtoegang.

CONCLUSIE
Woodstock Diaries brengt een nieuwe songselectie van de optredende artiesten en nieuwe namen zoals Bert Sommer, Ravi Shankar, Quill, The Band, Johnny Winter en Paul Butterfield. Melanie en Creedence Clearwater Revival zijn ook hier geweerd, maar het geheel wordt gestut door een interessant interview met de financiers in New York, John Roberts en Joel Rosenman, waardoor een aantal dingen in perspectief worden geplaatst. Als sequel bij de originele Woodstockfilm is deze release in elk geval een nuttige aanwinst.