FILM
Ottar Thor (Bjorn Hlynur Haraldsson), sterspeler bij het IJslandse topvoetbalteam KR (Reykjavik FC), zorgt voor commotie en consternatie wanneer hij zich op een keer in een populair weekblad out als homo. Hoe het zo ver is kunnen komen, met een voormalige Miss IJsland als ex-echtgenote, een bijdehandse 13-jarige zoon en een hele levensloop als hetero, het is onbegrijpelijk, vooral voor Ottars vader, de trainer van KR, en zijn broer Orri (Jón Atli Jónason), de exploitant van de plaatselijke videotheek. Die houden zijn outing voor een fase, een voorbijgaand fenomeen en Ottars moeder, zgn. de wanhoop nabij, ligt huilend in bed en is zelfs stervende, althans volgens Ottars vader, terwijl de jammerende vrouw alleen maar een wrat op haar voetzool heeft laten wegsnijden. Bij KR wordt de positie van Ottar onhoudbaar, z'n collega's willen geen flikkers bij hun team. De sterspeler belandt op de bank en zoekt z'n heil bij een amateurploeg waar tenminste twee homo's de dienst uitmaken.



Het nichtenteam zoals men de homovoetbalploeg ondertussen noemt, kampt evenwel met vooroordelen in eigen rangen en wordt geboycot door de andere ploegen in de competitie: niemand wil tegen homo's spelen. Wegens de vele forfaits stevent Ottars nieuwe ploeg dan ook heel gauw af op de titel, zonder één match te spelen. Ottar begint een relatie met een teammate en neemt hem mee naar huis. Maggi (Arnaldur Ernst), Ottars zoontje, zorgt evenwel voor problemen: hij wordt gepest op school en uitgelachen wegens de geaardheid van zijn vader, hij sluit zich op in zijn kamer, weigert de voetbalmatchen van Ottar en zijn maats bij te wonen, maakt z'n moeder uit voor 'alcoholiste' en noemt z'n vader verwijtend 'vuile flikker'.

Ondertussen doet KR het niet goed in de bekerfinale. De prestaties vallen tegen zonder sterspeler Ottar Thor in de voorste lijn. De voorzitter, die eerst vóór Ottars ontslag was, wil hem nu terug in het team hebben, tégen de zin van de andere spelers: we willen een anti-homoclausule in ons contract, zegt hun onderhandelaar tegen de grote baas. Staat er in het jouwe een anti-idiootclausule?, vraagt de ondervoorzitter die het allemaal welletjes vindt: iedereen is tegenwoordig homo, zegt hij met overtuiging, waarbij de rest van het bestuur hem vreemd aankijkt. Achter de schermen wordt er evenwel met Ottar gepraat, maar die wil z'n uitspraken niet terugnemen, weigert pertinent om terug hetero te worden, noch om zonder meer naar zijn topteam terug te keren. Je overdrijft, krijgt hij van zoon Maggi te horen, waarom kan je niet gewoon homo zijn zonder al die poespas?. Het stemt Ottar tot nadenken en hij stelt aan het KR-bestuur voor zijn eventuele terugkeer een bijzonder aparte voorwaarde waarvan niemand de reikwijdte kan inschatten.



Eleven Men Out van de IJslandse regisseur Róbert I. Douglas kan buigen op een sterk onderwerp waar zeker interesse voor bestaat bij een ruim publiek. De productie schiet jammer genoeg tekort op zowel vormelijk als inhoudelijk vlak en gaat ten onder wegens een overkill aan weinigzeggende of foute scènes en een opeenstapeling van flauwe en oudbakken clichés. Eleven Men Out is Douglas' vierde langspeelfilm, maar dat is er nauwelijks aan te zien: het camerawerk is belabberd en beneden alle peil met langgerekte takes op zinloze momenten, een slordige en onzorgvuldige montage en een weinig samenhangend en nog veel minder geloofwaardig scenario met dito acteerprestaties. Inhoudelijk stapelt Douglas de ene gemeenplaats op de andere: de ex-Miss Ijsland raakt aan de drank en verwaarloost haar huishouden, Ottars vader neemt een psycholoog in de arm om z'n zoon te genezen en bedenkt een doomscenario voor Ottars moeder indien de zoon zich niet betert; Ottar zelf ziet er geen punt in om zich te laten afzuigen door zijn jonge vriendje terwijl zijn zoon Maggi in de buurt is en – veel sterker nog – ziet er geen graten in om zijn vriendje te neuken op de bank terwijl Maggi toevallig komt binnenlopen: het gaat hier niet om grappige of grensverleggende scènes, maar clichébevestigende en vooral ook vooroordeelbevestigende situaties met een beperkt gevoel voor goede smaak.

Aan karakteruitdieping van zijn personages heeft Róbert I. Douglas niet gedacht: niet een keer zien we Ottar is een situatie waarin hij de dingen probeert uit te leggen, vooral aan z'n zoon die er zo'n dringende behoefte aan schijnt te hebben om begrijpelijke redenen. De regisseur plaatst het hoofdpersonage en zijn familieleden een tweetal keer aan de eettafel om de dingen zgn. uit te praten, maar niet één keer is er een fatsoenlijke aanzet tot een gesprek, tot een dialoog. Douglas stelt z'n camera liever op in de douches van het nichtenteam want daar zijn flink wat blote lichamen en piemels te filmen, wat klaarblijkelijk heel bijzonder is gezien het om homopiemels gaat. Wanneer Ottars jonge vriendje na een tijdje z'n biezen pakt omdat hij liever op café gaat met z'n vrienden dan z'n tijd te verdoen met een huismus die ogenschijnlijk voortdurend in de keuken zit, stamelt Ottar onhandig: kom, ik zal je pijpen, en pas in tweede instantie zegt hij: maar ik houd van je, ik ben gek op je, als blijkt dat het voorstel z'n uitwerking mist. Haraldssons acteerwerk is een hele film lang gespeend van emotie en/of echte betrokkenheid en bijgevolg is de ruimte die hij de kijker geeft om zich met zijn karakter te vereenzelvigen zeer beperkt.



BEELD EN GELUID
Het beeld van Eleven Men Out is vaak korrelig en bij momenten zelfs wazig met een gebrekkige kleurvastheid. Nachtelijke scènes zijn donker en weinig gedetailleerd en het zwart-witcontrast is meermaals onvoldoende. Met de 5.1-track doet vooral de harde IJslandse rockmuziek haar voordeel die Róbert I. Douglas te pas en te onpas onder de beelden schuift. De stemmen klinken goed op een paar uitzonderingen na en ze zitten helemaal vooraan in het geluidsbeeld met het gejoel van de voetbalsupporters en de Gay Pride-demonstranten heel dunnetjes via de achterste geluidskanalen.

EXTRA'S
Als extra vindt u de Originele Bioscooptrailer en een aantal Andere Trailers waaronder die van het niet onverdienstelijke Fateless.



CONCLUSIE
Eleven Men Out van de IJslandse regisseur Róbert I. Douglas die zelf ook voor het scenario zorgde, is een luchtige komedie over een stervoetballer die zich out als homo en door zijn team wordt gedumpt. Stof genoeg dus voor een psychische crisis bij het hoofdpersonage, zou je veronderstellen, maar die komt er nooit, want de regisseur zet z'n camera liever in de douches en de kleedkamer neer of in het kantoor van de baas van het profvoetbalteam waar vooroordelen en clichés aan de orde van de dag zijn. Zoals elk mooi en eenvoudig sprookje heeft ook Eleven Men Out een happy end, alleen slaat de oplossing die regisseur Róbert I. Douglas voor deze film heeft bedacht als een tang op een varken.