The Skin Game maakt deel uit van Hitchcock Originals, uitgebracht door Universal als onderdeel van een carrièreoverspannende Hitchcock Collection. Onder de noemer Hitchcock Originals verschenen ook The Ring, Champagne, The Farmer's Wife, The Manxman, Blackmail, Murder!, Rich And Strange en Foreign Correspondent. The Skin Game staat op één dubbelgelaagde dvd met Rich And Strange

FILM
De familie Hillcrist, een adellijk Brits geslacht, wordt geconfronteerd met de gevolgen van de economische progressie van het land. 'Nouveau riche' Hornblower, een ambitieus man die overal in de buurt fabrieken doet verrijzen, wil namelijk het stuk land naast het Hillcristlandgoed opkopen, zodat de aristocraten langs vier kanten ingesloten zullen zitten tussen hoge fabrieksschoorstenen en arbeiderswoningen. De pater familias laat het daar niet bij en wil zijn vel duur verkopen tijdens de veiling. Zijn geldbuidels blijken uiteindelijk niet diep genoeg om de ondernemer af te houden, maar onder impuls van zijn vrouw dreigt Hillcrist Hornblower af. Als die zijn pas gekochte grond niet aan hem doorverkoopt, zal een goed bewaard schandaal over Hornblowers schoondochter het daglicht zien. Dochter Hillcrist zit tussen hamer en aambeeld in dit chantagespelletje ('skin game' in het Engels). Zij is immers verliefd op de jongste zoon van Hornblower.

The Skin Game is een van de meest bizarre films die de Master of Suspense in zijn carrière heeft gemaakt. De plot speelt zich bijvoorbeeld af in aristocratische milieus, daar waar nagenoeg al zijn andere prenten een gewone man/vrouw als protagonist hebben. Bovendien bevat het scenario veel te weinig conflict en drama, zelfs voor een film die amper vijf kwartier duurt. Het is alsof de makers teruggrijpen naar ritme, tempo en vertelkunde van de stille film, waardoor de mogelijkheden die een geluidsband biedt in dit geval een remmend effect hebben op zowel de geloofwaardigheid als het tempo van de plot. De acties die de personages ondernemen zijn daarenboven te braafjes, met te weinig chips die op de tafel gegooid moeten worden. De kijker wordt op die manier geconfronteerd met een veel te lang uitgesponnen prent, die conformistisch is op de slechtst mogelijke manier, suspense en opwinding compleet bant en voor plaatsvervangende empathie geen aandacht heeft.



Nog bevreemdender is dat The Skin Game geregisseerd lijkt door een klungelende amateur. Van de man die de vijf voorgaande jaren zulke baanbrekende, competente films als The Lodger en Blackmail fabriceerde, is er geen spoor. De camera maakt de zotste bewegingen op de meest ongepaste momenten, scènes vloeien zo snel in elkaar over dat je met moeite de beelden kan herkennen en de montage trekt zich geen fluit aan van het coherent vertellen van een verhaal. Hitchcock zou later verklaren – o.a. in het uitstekende boek Hitchcock on Hitchcock van Sidney Gottlieb – dat hij begin jaren dertig uit volle lust experimenteerde omwille van het experiment, zonder daarbij de reactie van een publiek indachtig te houden. The Skin Game lijkt dat te bevestigen, maar het is geen excuus voor de onkunde die de prent bijwijlen onbekijkbaar maakt.

Het enige lichtpunt in deze modderpoel van visuele experimenten zijn de acteerprestaties. Als ambitieuze zakenman is Edmund Gwenn uitstekend op dreef. Hij combineert charme met venijn, vriendelijkheid met dédain en antagoniseert de kijker zonder zijn personage hatelijk te maken. Voor Gwenn was dit zijn eerste Hitchcockrol maar niet zijn laatste. Hij zou een kwarteeuw later opduiken in zowel The Trouble With Harry, Foreign Correspondent als een aflevering van Alfred Hitchcock Presents. De acteur had de rol van Hornblower overigens al eerder op het witte doek vertolkt in een stille versie uit 1921. Als Hillcrist geeft C.V. France Gwenn uitstekend tegenpartij, in een waardige maar verbeten vertolking. Nog een prima acteerprestatie levert Helen Haye als zijn echtgenote, een vrouw met een vleugje Lady MacBeth maar zonder de vriendelijke glimlach daarbij te verliezen. De overige acteurs vallen niet op in het ensemble, maar ze vallen evenmin uit de toon.

Het is moeilijk The Skin Game aan te raden, zelfs aan de ware Hitchcockliefhebber. De prent vertoont immers geen enkel raakvlak met eender welk ander werk uit het oeuvre van de cineast, is door zijn - veelal weinig geslaagde – visuele experimentjes een rommelboeltje om naar te kijken en kan door zijn afstandelijke scenario ook al niet boeien. Toch groeide de film uit tot een van de grootste hits die de samenwerking tussen Hitchcock en British International Pictures opleverde. Het toont maar aan dat in welk tijdvak je ook leeft, over smaak en kleuren niet te twisten valt.



BEELD EN GELUID
Bepaalde sequenties in de dvd-presentatie van The Skin Game zien er uit alsof ze gisteren pas gefilmd zijn, zo goed hebben de restaurateurs hun werk gedaan. Helaas zijn er evenveel scènes die nog ampele krassen vertonen en overbelicht zijn. De print vertoont ook tekenen van sequenties die met enkele frames ingekort zijn, hetzij omdat die verloren zijn gegaan, hetzij omdat ze in een te slechte staat verkeerden. De soundtrack laat continu een achtergrondruis horen, maar dat gehis en gesis werkt nooit op de zenuwen. De dialogen zijn doorgaans goed verstaanbaar, ook al zijn ze niet van optimale kwaliteit.

EXTRA'S
De bonussectie bevat enkel een Fotogalerij met elf stills.

CONCLUSIE
The Skin Game is een vreemde eend in Hitchcocks oeuvre en een film die zich eerder laat bekijken als een experiment van een regisseur die alles wil uitproberen wat een camera kan verwezenlijken dan als een volwaardige langspeler. Beeld en geluid van deze driekwarteeuw oude film werden lovenswaardig gerestaureerd, maar de enige extra is een fotogalerij.