AC/DC: DE GROEP
We schrijven 1973. De twee broers Angus en Malcolm Young treden met hun groepje op in The Chequers Club te Sydney. Achteraf gezien bleek dit de aanzet tot het ontstaan van AC/DC een jaartje later in 1974, de succesvolle Australisch-Britse hardrockformatie. Hun muziek wordt gekenmerkt door onder meer de felle en snedige gitaarsolo's van gitaarvirtuoos Angus Young die slechts enkele gitaarlessen kreeg op zijn elfde en die vooral door zelfstudie alles onder de knie kreeg. Voorts was zanger Bon Scott zeker geen onbesproken blad: een krijsende en schorre stem die zo typerend voor AC/DC-muziek is, maar waar vroegtijdig een einde aan kwam wegens overmatig drankgebruik. In de jaren zeventig kende AC/DC reeds enkele grote successen waaronder High Voltage, The Jack, Let There Be Rock, Hell Ain't No Bad Place To Be, Riff Raff, Highway To Hell en natuurlijk Whole Lotta Rosie (dat op heden nog steeds in de top-100 aller tijden staat). Hun live-album If You Want Blood, opgenomen tijdens hun wereldtournee in 1978, is werkelijk fantastisch en elke AC/DC-fan zal dit zeker beamen. Jammer genoeg moesten ze vanaf 21 februari 1980 zonder Bon Scott verder en werd er naarstig naar een opvolger gezocht. Scott werd magistraal vervangen door Brian Johnson wiens vuurdoop trouwens in België plaatsvond en die hier door het publiek met open armen werd ontvangen. De hits bleven toestromen met onder andere Back In Black, Hells Bells, For Those About To Rock, Heatseeker, maar uiteindelijk bleef het vrij rustig tijdens de jaren tachtig. In 1991 kwam er dan opnieuw een megahit met Thunderstruck die zeker tot één van de betere AC/DC-songs kan gerekend worden. Datzelfde jaar speelden ze live op Monsters of Rock, Castle Donington, een meer dan twee uur durend uitstekend live-concert (momenteel enkel op video te koop) waarvan eveneens een dubbel cd verschenen is. Nadien werden er nog twee cd's uitgebracht met enkele bescheiden hits, maar die braken geen potten meer, de magische tijd van AC/DC leek een beetje voorbij.



CONCERT
AC/DC draait ondertussen toch bijna dertig jaar mee en de heren weten van geen ophouden. Succesvol zijn ze nog steeds. Dat bewijst dit concert, gehouden in juni 2001 in een uitverkocht Olympia-stadium te München, volgestouwd met een enthousiaste menigte. Na een korte nieuwsintro gaat het concert krachtig van start met één van hun meest recente hits Stiff Upper Lip. De toon is meteen gezet voor een meer dan twee uren durend concert om van te smullen. De playlist van AC/DC varieert van optreden tot optreden en het is dan ook leuk om eens andere songs te horen. Een handvol nummers keert steevast terug, denk maar aan Thunderstruck, Whole Lotta Rosie, TNT, Let There Be Rock, For Those About To Rock, The Jack, Highway To Hell en Back In Black. Er ontbreken een aantal grote klassiekers zoals Jailbreak, High Voltage en Heatseeker. Gezien de groep kan teren op een ellenlang repertoire, vullen ze de gaten probleemloos op met een aantal andere gekende deuntjes waaronder Up To My Neck In You, What Do You Do For Money Honey?, Hell Ain't No Bad Place To Be en Bad Boy Boogie. Gitaarvirtuoos Angus Young -die in het interview verklaart dat hij nog elke dag bijleert - loopt als een bezetene heen en weer op het podium en slaagt er keer op keer in meesterlijke gitaarsolo's ten gehore te brengen. Het concert wordt sfeervol afgesloten met For Those About To Rock, een nummer dat wel vaker gebruikt wordt om te eindigen, maar het Duitse publiek wordt nog een laatste maal getrakteerd op Shot Down In Flames uit het album Highway To Hell.

Playlist München:
- Stiff Upper Lip
- You Shook Me All Night Long
- Problem Child
- Thunderstruck
- Hell Ain't No Bad Place To Be
- Hard As A Rock
- Shoot To Thrill
- Rock And Roll Ain't Noise Pollution
- What Do You Do For Money Honey?
- Bad Boy Boogie
- Hells Bells
- Up To My Neck In You
- The Jack
- Back In Black
- Dirty Deeds Done Dirt Cheap
- Highway To Hell
- Whole Lotta Rosie
- Let There Be Rock
- TNT
- For Those About To Rock (We Salute You)
- Shot Down In Flames



BEELD EN GELUID
Het concert staat met een beeldformaat van 1.85:1 op de dvd en is bovendien anamorfisch. De kwaliteit is over het algemeen goed, het beeld bevat voldoende scherpte en detail en het contrast is behoorlijk. Compressiefouten of printbeschadigingen hebben niet kunnen constateren, er is wel duidelijk grain aanwezig. De transfer is best geslaagd, maar is zeker niet baanbrekend.

Drie audiotracks bevat deze dvd waarvan wij de Dolby Digital 5.1 (448 kbps) en DTS 5.1 (754 kbps) beluisterd hebben. Wat meteen opvalt is dat de Dolby Digital 5.1 wat spreiding en sfeer betreft veel beter voor de dag komt dan de DTS 5.1. Het geluid wordt netjes verspreid over de voorste kanalen waarbij de rauwe stem van Brian Johnson continue verstaanbaar is. De track gaat eveneens diep door in de lage tonen, iets wat we bij de DTS deze keer missen. Conclusie: bij deze dvd geniet de Dolby Digital 5.1 onze voorkeur.



EXTRA'S
De enige extra die we hier voorgeschoteld krijgen is een behind the scenesfilmpje (11 min.) waarin we de groep volgen bij een persconferentie en oefensessies, afgewisseld met beelden van het concert en aangevuld met de nodige interviews.

CONCLUSIE
Stiff Upper Lip Live is een denderend AC/DC-concert, in onze opinie beter dan No Bull. Angus Young, Malcolm Young, Brian Johnson, Cliff Williams en Phil Rudd hebben er na al die jaren nog steeds enorm veel zin in en dat merk je. Beeld en geluid zijn goed zonder meer. Deze dvd is een aanrader voor wie het ruigere werk verkiest.